Podstawowym punktem pobrania miary jest znalezienie osi stawu kolanowego. Najłatwiej położenie szpary stawowej można wyszukać przy ruchach zginania i prostowania kolana. Wyczuwalna jest pod palcami (Rycina 9.).

R5RfMtnwKH533
Rycina 9. Położenie osi stawu kolanowego i szpara kolanowa
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.

Ruch zgięcia kolana następuje, gdy po powierzchni kłykci kości udowej przesuwa się do tyłu górna powierzchnia stawowa piszczeli. Powierzchnia kłykci kości udowej tworzy wtedy powierzchnię walcowatą i przedstawia się w płaszczyźnie strzałkowej jako odcinek koła o środku K i promieniu r. Ruch górnej powierzchni stawowej piszczeli odbywać się będzie po tym odcinku, co jest jej obrotem względem punktu K, stanowiącym oś obrotu. Punkt K jest zatem osią stawu kolanowego. Oś ta położona jest u dorosłych około 2,5cm powyżej szpary stawu kolanowego na granicy tylnej 13 części strzałkowego wymiaru kolana (Rycina 10.).

R123cK2DuCq5y
Rycina 10. Działanie stawu kolanowego przy ruchu zginania
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.

Wykonywanie negatywu gipsowego podudzia można podzielić na kilka etapów.

  1. Mierzenie obwodów (Rycina 11.):

    • poniżej rzepki,

    • na środku kikuta,

    • na szczycie kikuta.

    W przypadku protezy z lejem sylikonowym, należy przed pobraniem miary gipsowej dopasować rozmiar leja sylikonowego, żelowego lub kopolimerowego. Pomiar obwodu kikuta wykonuje się taśmą centymetrową 4 cm od jego dystalnego końca (chyba, że producent leja wskazuje inaczej).

R1arw4kFtWA98
Rycina 11. Miejsca pomiarów centymetrem na kikucie podudzia
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
  1. Mierzenie długości kikuta:

    • zaczynamy poniżej rzepki, a kończymy na szczycie kikuta, możemy zmierzyć długość całej zdrowej nogi, długość stopy, zaznaczając czy jest to stopa prawa lub lewa. Wymiary te przydadzą się przy etapie końcowym konstruowania protezy,

    • musimy zbadać kikut palpacyjnie, dotykając zwracamy uwagę na wrażliwe miejsca, wystające kostki.

  2. Ubieranie kikuta w pończoszkę i wykonanie oznaczeń ołówkiem chemicznym.

  3. Ważne jest odpowiednie dopasowanie rodzaju leja w zależności od długości kikuta oraz rodzaju amputacji:

    • PTB – to podparcie w leju okolic rzepki oraz tyłu w dole podkolanowym,

    • TBS – zapewnia pełen kontakt podparcia na całym leju,

    • KBM – to oparcie kłykciowe (podwyższone krawędzie boczne do okolic nadkłykciowych),

    • PTS – to podparcie rzepkowe i nadkłykciowe (przednia krawędź leja wystaje ponad rzepkę).

Wykonanie negatywu rozpoczynamy od owinięcia kikuta opaską gipsową (uprzednio zamoczoną w wodzie) powyżej kłykci, a dalej po przekątnej ku dołowi. Gdy gips twardnieje, całość modelujemy rękoma (Ryciny 12‑14.).

R1XC3UsTBbfQb
Rycina 12. Kikut owinięty bandażem gipsowym
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
R1chjO0paKgDM
Rycina 13. Prawidłowe dociśnięcie rzepki podczas schnięcia gipsu
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.
R1OuyTYQWvLN0
Rycina 14. Prawidłowe dociśnięcie dołu podkolanowego podczas schnięcia gipsu
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej i Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, licencja: CC BY-SA 3.0.

Powrót do spisu treściDkhGJ6IdFPowrót do spisu treści