Podsumowanie wiadomości z fizyki atomu

Rk7dTCrZ1AFyF

Zdjęcie przedstawia budowlę Atomium składającą się z dziewięciu metalowych kul połączonych ze sobą rurami, z czego na zdjęciu widocznych jest siedem. Fotografujący uwiecznił budowlę z takiej perspektywy, że wygląda ona jak sześciokąt z kulą w każdym z wierzchołków oraz w środku. Zdjęcie wykonano za dnia, od kul odbijają się liczne światła miasta. W tle rozpościera się niebo pokryte chmurami, poniżej znajdują się drzewa.

Promieniowanie cieplne

1. Ciała znajdujące się w temperaturze wyższej od zera bezwzględnego są źródłem promieniowania elektromagnetycznego, nazywanego promieniowaniem termicznym (cieplnym).

2. Za emisję promieniowania termicznego (cieplnego) odpowiedzialna jest energia ruchu cieplnego atomów i cząsteczek w danym ciele.

3. Ciała o temperaturach wyższych niż $0 \mathrm{K}$ $\left(-273,15°\mathrm{C}\right)$ mogą zarówno emitować, jak i absorbować (pochłaniać) padające na nie promieniowanie elektromagnetyczne.

4. Im więcej dane ciało absorbuje energii, tym więcej jej emituje.

5. Stosunek energii pochłanianej do energii wysyłanej nie zależy od natury ciała – dla wszystkich ciał jest taką samą funkcją temperatury i długości fali promieniowania elektromagnetycznego.

6. Zdolność ciał do emisji i absorpcji promieniowania o określonej energii pozwala na wytłumaczenie istnienia barw. Barwa ciała zależy m.in. od jego wpływu na promieniowanie elektromagnetyczne w zakresie światła widzialnego: pochłaniania go, rozpraszania, odbijania, interferencji oraz własności emisyjnych badanego ciała. Jeśli na ciało pada światło np. niebieskie, które jest całkowicie przez nie pochłaniane, to ciało widziane jest jako czarne.

RHqG6Y6H0k3va

Fotografia przedstawia rozgrzany do czerwoności stopiony w tyglu metal, który jest przelewany do formy. W pomieszczeniu jest całkowicie ciemno i światło pochodzi tylko od tego metalu.

1. Ciało doskonale czarne to takie ciało, które pochłania całkowicie padające na nie promieniowanie elektromagnetyczne – niezależnie od długości fali i temperatury, w której ten proces zachodzi.

2. Energia promieniowania cieplnego ciała zależy od temperatury – wzrostowi temperatury odpowiada wzrost całkowitej energii wypromieniowywanej przez ciało. Zjawisku temu towarzyszy także zmiana barwy promieniowania wysyłanego przez ciało.

3. Całkowitą energię emitowaną przez ciało mające temperaturę $T$ obliczamy ze wzoru Stefana‑Boltzmanna: $E=\sigma ·T^4$, gdzie $\sigma$ to stała, której wartość wynosi $5,67·{10}^{-8}\frac{\mathrm{J}}{\mathrm{s}{·\mathrm{m}}^2{·\mathrm{K}}^{-4}}$.

4. Rozgrzane ciała wysyłają energię w postaci fal elektromagnetycznych o różnych długościach, którym odpowiadają różne energie.

5. Wraz ze wzrostem temperatury długość fali, której odpowiada największa wypromieniowywana energia, przesuwa się w stronę fal krótkich.

6. Długość fali, której odpowiada maksimum natężenia promieniowania cieplnego można obliczyć za pomocą prawa przesunięć Wiena, wyrażonego wzorem: ${\lambda }_{\max }=\frac{b}{T}$, 
   gdzie:
   $b$ – stała Wiena; $b=2,897·{10}^{-3} \mathrm{m}·\mathrm{K}$;
   $T$ – temperatura w skali bezwzględnej.

Ciało doskonale czarne

RPb6OIlLNqaDT

Ilustracja przedstawia model ciała doskonale czarnego. Tło białe. Na środku widoczny czarny obszar o nieregularnej linii. Obszar otoczony jest szarą „otoczką” o równie nieregularnej linii. W prawej dolnej części, przez lukę w „otoczce”, wpada pomarańczowa linia, która kilkukrotnie odbija się od ścian ciała, tworząc linię łamaną, nie wydostając się na zewnątrz ciała. Na linii narysowano groty, wskazujące kierunek padania.

Widmo ciągłe

1. Widmem nazywamy obraz promieniowania składającego się z różnych długości fal (barw). Zamiast długości fal można podać odpowiadające im częstotliwości lub energie.

2. Przyrządy służące do obrazowania i badania widm to spektroskopy oraz spektrometry.

3. Widmo promieniowania cieplnego ciał stałych i cieczy ma charakter ciągły – w takim widmie występują wszystkie długości fal i nie ma między nimi przerw; przykładem widma ciągłego jest tęcza.

RVThVBpnZkVM3

Fotografia przedstawia tęczę słoneczną. W tle burzowe niebo. Poniżej szczyty drzew.

Widmo liniowe

R1HTy2KYwTRTO

Ilustracja przedstawia widmo liniowe par Uranu. Czarny prostokąt. Na prostokącie narysowano wiele pionowych, różnobarwnych kresek. Barwy łagodnie przechodzą od ciemnofioletowej, poprzez fioletową, granatową, niebieską, zieloną, seledynową, zielono‑żółtą, pomarańczową, czerwoną, bordową, aż do brązowej.

1. Widmo, które składa się z wielu oddzielnych barwnych linii na czarnym tle, nazywamy widmem emisyjnym liniowym.

2. Widmo emisyjne liniowe jest typowe dla gazów. Przykładem mogą być: wodór, hel, neon, argon oraz pary rtęci lub sodu.

3. Wszystkie pierwiastki w stanie gazowym mają charakterystyczne widmo liniowe.

Widmo emisyjne

Widma emisyjne to widma promieniowania wysyłanego (emitowanego) przez ciała pobudzone do świecenia. Gorące gazy wysyłają promieniowanie emisyjne liniowe, a gorące ciała stałe – widmo emisyjne ciągłe. Gazy, których cząsteczki mają złożoną, wieloatomową budowę, wysyłają widma emisyjne pasmowe.

RewulSin6fSnC

Ilustracja przedstawia sposób uzyskania widma emisyjnego przy pomocy szkolnego pryzmatycznego spektrometru optycznego. Źródłem promieniowania jest rurka z badanym gazem. Promieniowanie rozproszone pada na orzegrodę z wąską szparą, która działa jak kolimator, a więc skupia je. Skupione promieniowanie pada na ścianę pryzmatu trójkątnego, na którym jest rozkładane na składowe, w tym wypadku cztery: czerwoną, odchyloną o najmniejszy kąt, seledynową, niebieską i odchyloną o największy kąt fioletową. Wiązki rozszczepione padają na ekran, tworząc pionowe linie emisyjne.

Widmo absorpcyjne

1. Widmo absorpcyjne powstaje w wyniku pochłaniania (absorpcji) promieniowania elektromagnetycznego przez ciało.

2. Jeżeli promieniowanie mające widmo ciągłe przechodzi przez chłodny gaz, to następuje absorpcja energii fal elektromagnetycznych dokładnie o tych długościach, które może emitować dany atom.

3. Na obrazie widma absorpcyjnego widoczne są ciemnie prążki – znajdują się one w miejscach długości fal, które zostały pochłonięte przez dany gaz.

4. Takie ciemne linie w widmie światła słonecznego pierwszy zarejestrował Fraunhofer w $1814$ r. Nazywamy je liniami Fraunhofera.

R1A2yyiwRitnG

Ilustracja przedstawiająca mechanizm powstawania widma adsorpcyjnego podczas przechodzenia wiązki światła przez gaz. Ilustracja składa się z dwóch części. Na pierwszej jest widoczna gwiazda o temperaturze sześciu tysięcy kelwinów. Promieniowanie od gwiazdy przechodzi najpierw przez chmurę gazów o temperaturze pięciu tysięcy kelwinów, następnie przez kolimator i pryzmat, na którym ulega rozszczepieniu, i na koniec na ekran, gdzie daje widmo absorpcyjne. Jest to widmo ciągłe z czterema pionowymi, czarnymi liniami. Druga część ilustracji jest podobna, nie ma jednak pierwszego ciała, od którego padałoby promieniowanie. Promieniowanie od chmury gazów o temperaturze pięciu tysięcy kelwinów pada na kolimator i pryzmat, na którym ulega rozszczepieniu, i na koniec na ekran, gdzie daje widmo emisyjne, składające się z czterech pionowych linii. Tutaj dla przykładu są to linie niebieska, seledynowa, zielona i pomarańczowa.

Foton

Foton, zwany także kwantem energii, jest porcją energii promieniowania elektromagnetycznego. Możemy traktować go jak cząstkę, która ma następujące cechy:

1. Nie ma masy spoczynkowej.

2. Nie ma ładunku elektrycznego.

3. Ma energię, którą wyraża się wzorem: $E=h·f$ lub $E=\frac{h·c}{\lambda }$,
   gdzie:
   $h$ – uniwersalna stała, nazwana stałą Plancka; $h\approx 6,63·{10}^{-34}\mathrm{J}·\mathrm{s}$;
   $f$ $\left[\mathrm{Hz}\right]$ – częstotliwość promieniowania emitowanego lub pochłanianego przez ciało czarne;
   $c$ – prędkość światła;
   $\lambda$ – długość fali promieniowania.

4. Foton odgrywa istotną rolę w każdym procesie promienistym i w oddziaływaniach elektromagnetycznych.

RKEDGCVDdYmcG

Ilustracja przedstawia foton. Tło białe. Po prawej, jasne koło z niebieską, rozmytą otoczką. Od koła, w lewą stronę odchodzi niebieska, krzywa linia przypominająca sinusoidę.

Atom – model Thomsona

1. W $1897$ r. J. J. Thomson odkrył elektron.

2. Elektron jest składnikiem wszystkich atomów.

3. Atom posiada strukturę, w której skład wchodzą elektrony; strukturę tę nazwano modelem „ciasta z rodzynkami”. Elektrony, niczym rodzynki, tkwią w dodatnio naładowanym cieście.

RaMusDkpHaIQ2

Ilustracja przedstawia duże koło. To atom. Powierzchnia koła zielona. Na powierzchni znajduje się dziewięć mniejszych niebieskich kół. Wewnątrz kół poziome znaki minus. Niebieskie koła nie stykają się ze sobą. Koła rozmieszczona są równomiernie na powierzchni atomu. Cała zielona powierzchnia koła pokryta jest jednakowymi niebieskimi znakami plus.

Atom – model Rutherforda

1. Atom składa się z  jądra i elektronów krążących wokół niego.

2. Atom jest obojętny elektrycznie (jądro ma ładunek dodatni, a elektrony – ujemny).

3. Za oddziaływania między jądrem atomu a jego elektronami odpowiada siła Coulomba.

4. Rozmiary jądra są $100$ tysięcy razy mniejsze od rozmiarów atomu.

5. Elektrony mogą poruszać się po dowolnych orbitach.

Atom – model Bohra

Bohr stworzył model atomu na podstawie modelu Rutherforda. Sformułował dwa postulaty:

1. Elektron może krążyć wokół jądra tylko na wybranych orbitach, zwanych orbitami stacjonarnymi, dla których spełniony jest warunek:
   $rmv=n\frac{h}{2\mathrm{\pi }}$, $n=1,2,3,\dots$ 
   gdzie:
   $r$ – promień orbity, po której krąży elektron;
   $m$ – masa elektronu;
   $v$ – wartość prędkości liniowej krążącego elektronu;
   $n$ – liczba całkowita określająca numer orbity elektronu (główna liczba kwantowa);
   $h$ – stała Plancka $\left(h\approx 6,63·{10}^{-34}\mathrm{J}·\mathrm{s}\right)$.

2. Zmiana energii atomu następuje tylko podczas przejścia elektronu między orbitami stacjonarnymi – przeskokowi z orbity wyższej na niższą odpowiada emisja energii, a przejście z powłoki niższej na wyższą spowodowane jest pochłonięciem energii. Energia jest wysyłana i pochłaniana przez atom w formie porcji (kwantów) energii o wartości wynikającej ze wzoru:
   $∆E=E_n-E_k$,
   gdzie: $n$, $k$ – numery orbit, między którymi następuje przeskok elektronu.

Z założeń tego modelu wynika, że:

1. Atom nie emituje promieniowania, gdy znajduje się w stanie stacjonarnym. Każdemu stanowi stacjonarnemu atomu odpowiada ściśle określona wartość energii $E_{\mathrm{n}}$, którą można wyznaczyć ze wzoru:
   $E_{\mathrm{n}}=-\frac{1}{n^2}·A$,
   gdzie:
   $A=2,17·{10}^{-18}\mathrm{J}$,
   $n$ – główna liczba kwantowa $\left(n=1,2,3,...\right)$.
   Wartości energii atomu $\left(E_1,E_2,E_3\dots \right)$ noszą nazwę tzw. poziomów energetycznych atomu.

2. Atom może zmienić poziom energetyczny jedynie w wyniku emisji lub pochłaniania kwantów energii promieniowania. Wynika to z drugiego postulatu Bohra: $∆E=E_n-E_k$.
   Millikan w $1916$ r. udowodnił, że zmianę energii stanu stacjonarnego w odniesieniu do atomu można wyrazić wzorem:
   $∆E=E_n-E_k=E_{\mathrm{fotonu}}=h·f=\frac{h·c}{\lambda }$.
   Oznacza to, że energia kwantu energii (fotonu) pochłoniętego lub wyemitowanego przez atom jest proporcjonalna do częstotliwości padającego lub emitowanego promieniowania.

3. Promień orbity stacjonarnej jest równy: $r=n^2\frac{h^2}{4{\mathrm{\pi }}^{2}k{e}^{2}m}=n^2{r}_0$.
   Wartość promienia dla $n=1$ jest równa $r_0 = 0,53·{10}^{-10} \mathrm{m}$; nazywa się ją promieniem pierwszej orbity Bohra w atomie wodoru.

4. Atom wodoru najmniejszą energię ma w stanie, dla którego $n=1$. Jest ona równa $-2,17·{10}^{-18}\mathrm{J}$. Ten stan nazywamy stanem podstawowym. Stany o $n=2,3,4,5\dots$ nazywamy stanami wzbudzonymi.

R1OUz8zn2u6tn

Ilustracja przedstawia model atomu wodoru. W centralnej części fioletowe kółko z plusem w środku, symbolizujące proton. Wokół, po okrągłej orbicie krąży niebieskie koło z minusem w środku, symbolizujące elektron. Zaznaczono promień orbity, a więc odcinek zaczynający się w środku protonu i kończący na orbicie. Narysowany został również wektor prędkości elektronu, styczny do okręgu i skierowany przeciwnie do kierunku ruchu wskazówek zegara, oraz wektory siły oddziaływania między elektronem a protonem, a więc wektory o równych długościach, leżące na tej samej prostej przechodzącej przez środki tych cząstek, jednak skierowane przeciwnie. Wektor siły skierowany od elektronu do protonu ma znak dodatni, wektor siły skierowany od protonu do elektronu to taki sam wektor, ale ze znakiem minus, ponieważ ma przeciwny zwrot. Oznaczenia: promień małe er z indeksem dolnym en, koniec indeksu dolnego, prędkość elektronu małe fał z indeksem dolnym en, koniec indeksu dolnego, siła oddziaływania protonu na elektron duże ef z indeksem dolnym e‑el, koniec indeksu dolnego.

Fotoefekt

1. Fotoefekt, czyli zewnętrzne zjawisko fotoelektryczne (fotoemisja), polega na emisji elektronów z powierzchni metalu pod wpływem światła (promieniowania) padającego na tę powierzchnię. Elektrony wybite światłem nazywamy fotoelektronami.

2. Cechy zewnętrznego zjawiska fotoelektrycznego to:

   1. Dla każdego metalu istnieje graniczna częstotliwość (długość fali) promieniowania, poniżej (a w przypadku długości fali – powyżej) której zjawisko w ogóle nie zachodzi.

   2. Energia kinetyczna emitowanych elektronów nie zależy od natężenia promieniowania, a jedynie od długości jego fali.

   3. Liczba fotoelektronów jest proporcjonalna do natężenia padającego promieniowania.

3. Zewnętrzne zjawisko fotoelektryczne jest dowodem na to, że falę elektromagnetyczną można traktować jako strumień cząstek – fotonów.

4. Fotoefekt jest zjawiskiem kwantowym; stał się podstawą kwantowej teorii światła.

5. Albert Einstein w $1921$ r. otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki m.in. za odkrycie praw rządzącyh efektem fotoelektrycznym.

   R1FWySjMJ1dWe

   Ilustracja przedstawia zewnętrzne zjawisko fotoelektryczne. Tło białe. Od prawego górnego rogu do środka dolnej krawędzi ilustracji poprowadzono ukośną, szarą linię. Po prawej stronie linii znajduje się siedemnaście niebieskich kółek ułożonych chaotycznie wzdłuż szarej linii, tuż pod nią. W środku każdego kółka znajduje się znak minus. Po lewej stronie linii, na dole, narysowano trzy jasnoniebieskie linie. Każda kształtem przypomina sinusoidę zakończoną grotem w stronę szarej linii. W górnej części znajdują się dwa niebieskie kółka z minusami. Są takie same, jak te po prawej stronie szarej linii. Od szarej linii do kółek poprowadzono po strzałce. Na skutek padania na metal promieniowania, zostały z niego wybite elektrony.

   

Równanie Einsteina‑Millikana [ajnsztajna‑milikana]

1. Fizyka klasyczna nie potrafiła wyjaśnić zjawiska fotoelektrycznego (odkryto natomiast kwantowe cechy promieniowania).

2. W $1905$ r. Albert Einstein wyjaśnił przebieg zjawiska fotoelektrycznego dzięki założeniu, że światło jest strumieniem fotonów, a jeden foton padający na metal może przekazać energię jednemu elektronowi w metalu.

3. Zasada zachowania energii w oddziaływaniu foton – elektron została zapisana w równaniu, zwanym równaniem Einsteina–Millikana:
   $h\cdot f=W+E_\text{kin}$
   energia fotonu = praca wyjścia + energia kinetyczna fotoelektronu.

4. Praca wyjścia to minimalna energia potrzebna do tego, aby elektron opuścił metal; jej związek z częstotliwością (długością) graniczną ma postać:
   $W=h·f_0$ lub $W=\frac{h·c}{{\lambda }_0}$

Fotokomórka

1. Klasyczna fotokomórka to szklana bańka starannie opróżniona z powietrza, wewnątrz której znajdują się dwie elektrody: ujemna (katoda) i dodatnia (anoda). Światło padające na katodę powoduje wybicie z niej elektronów w wyniku zjawiska fotoelektrycznego zewnętrznego. Wybite elektrony kierują się ku anodzie. W ten sposób obwód się zamyka, co umożliwia przepływ prądu.

2. Fotokomórka służy do badania zjawiska fotoelektrycznego oraz do innych celów naukowych.

3. Fotokomórki znalazły zastosowanie praktyczne w technice (urządzenia alarmowe), przemyśle (zliczanie dużej liczby przedmiotów – kartonów, wytłoczek, butelek itp. w produkcji taśmowej), sporcie (dokładny pomiar czasu w różnych dyscyplinach sportowych) i życiu codziennym (wyłączniki świateł).

R1CcI5BAjZ8Jg

Ilustracja przedstawia schemat fotokomórki. Tło białe. Na środku szary okrąg. W środku czarny punkt. Od czarnego punktu poziomo w prawo, poprowadzono szarą linię wychodzącą poza okrąg. Linia została oznaczona literą „A”. W środku okręgu znajduje się również czarny łuk przypominający literę C. Łuk ten ma niewiele mniejszy promień od promienia szarego okręgu. Poziomo w lewo, poprowadzono od niego szarą linię wychodzącą poza okrąg. Linia ta oznaczona została literą „K”.

Zadania

Ćwiczenie 5

Przeanalizuj i opisz zasadę działania wyłącznika zmierzchowego, którego schemat przedstawiono na poniższym rysunku:

R4Gc2Mty9R5NJ

Ilustracja przedstawia schemat wyłącznika zmierzchowego. Na środku widoczny jest elektromagnes, symbolicznie narysowany jako prostokąt z nawiniętym zwojem. Prawe wyjście zwoju podłączone jest do dodatniego bieguna źródła napięcia. Lewe wyjście zwoju podłączone jest do anody fotokomórki, której katoda podłączona jest do ujemnego bieguna źródła napięcia. Nad prawą częścią elektromagnesu umieszczono styki przekaźnika, od których poprowadzono przewody w prawo i żelazne blaszki w lewo. Pierwsza blaszka jest połączona z górnym stykiem przekaźnika i jest równoległa do elektromagnesu. Stanowi ona oś obrotu dla drugiej blaszki, do której końca podłączona jest sprężynka, zamocowana z drugiej strony do stabilnego podłoża. Przewody odchodzące od styków przekaźnika są równoległe, do górnego podpięte jest źródło prądu zmiennego, a między przewody wpięte są równolegle trzy żarówki.

REyKc8DkAYgEO

(Uzupełnij).

Pokaż podpowiedź

Zwróć uwagę, że występują tutaj dwa niezależne obwody elektryczne.

Pokaż odpowiedź

Światło padające na fotokomórkę powoduje wybicie elektronów z katody i przemieszczenie ich do anody, co zamyka obwód, co powoduje, że elektromagnes działa. Przyciąga on blaszkę, co zamyka obwód, w którym znajdują się żarówki, więc płynie w nim prąd, zatem żarówki świecą.
Gdy światło przestaje padać na fotokomórkę obwód, w którym znajduje się elektromagnes pozostaje otwarty, więc elektromagnes nie przyciąga blaszki, co powoduje, że obwód, w którym znajdują się żarówki nie jest już zamknięty, więc nie może w nim płynąć prąd, zatem żarówki nie będą świecić.

Ćwiczenie 8

Zaprojektuj schemat instalacji otwierającej bramę i wykorzystującej fotokomórki.

RU7Sqh0u8mEyX

Opisz, jak mógłby wyglądać schemat instalacji otwierającej bramę i wykorzystującej fotokomórki.

RmNih2v8clRdc

(Uzupełnij).

Pokaż podpowiedź

Kontaktron jest to urządzenie, które w wyniku działania magnesu (elektromagnesu) zwiera styki, które zamykają obwód i umożliwiają przepływ prądu.

Pokaż przykładową odpowiedź

R1U1REmkLSrNa

Rysunek przedstawia schemat elektryczny. W lewym górnym rogu do baterii szeregowo podłączony jest laser. Na prawo od niego znajduje się osobny obwód złożony z baterii, elektromagnesu i fotokomórki połączonych szeregowo. Naprzeciwko elektromagnesu w kolejnym obwodzie znajduje się kontaktron. Do tego obwodu wpięte są równolegle silnik od bramy oraz źródło prądu zmiennego.

Test

Biogramy

Joseph John Thomson30.08.1940Cambridge18.12.1856Manchester

R1NcAPqobJKk8

Czarno‑białe zdjęcie przedstawia Josepha Johna Thomsona. Na zdjęciu widać prawy półprofil starszego mężczyzny w okrągłych okularach, ubranego w jasną marynarkę i jasną koszulę. Ma półdługie włosy zaczesane na boki, z przedziałkiem nad prawym zakolem. Pod nosem gęste wąsy.

Joseph John Thomson

1856.12.18 Manchester – 1940.08.30 Cambridge

[dżon dżozef tomson] Twórca modelu atomu zwanego „modelem ciasta z rodzynkami”. W $1906$ r. został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki za teoretyczne i eksperymentalne badania nad przewodnictwem elektrycznym gazów. Skonstruował pierwszy spektrometr masowy. Jego syn George Paget Thomson także był fizykiem i został laureatem Nagrody Nobla w $1937$ r.

Ernest Rutherford19.10.1937Cambridge30.08.1871Brightwater

RFiftAtTX5iAw

Czarno‑białe zdjęcie przedstawia lewy półprofil Ernesta Rutheforda. Mężczyzna ma jasne włosy zaczesane na bok. Pod nosem gęste wąsy. Spod marynarki wystaje kawałek krawata i postawiony biały kołnierz koszuli.

Ernest Rutherford

1871.08.30 Brightwater – 1937.10.19 Cambridge

[ernest radeford] Jeden z pionierów fizyki jądrowej. Badał rozpady promieniotwórcze. W $1908$ r. otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii za udowodnienie, że promieniotwórczość pierwiastków radioaktywnych spowodowana jest samorzutnymi rozpadami promieniotwórczymi. Już jako noblista potwierdził istneinie jądra atomowego i protonów. W  roku opublikował pracę dotyczącą swojego modelu atomu.

Niels Henrik David Bohr18.11.1962Kopenhaga7.10.1885Kopenhaga

R1IIItNTtD4JH

Czarno‑białe zdjęcie przedstawia Nielsa Bohra. Włosy ma zaczesane do tyłu. Jest gładko ogolony na twarzy. Ubrany jest w marynarkę, spod której wystaje kołnierz białej koszuli z przewiązanym pod nim ciemnym krawatem.

Niels Henrik David Bohr

1885.10.7 Kopenhaga – 1962.11.18 Kopenhaga

[nils henrik dejwid bor] Twórca modelu atomu atomu wodoru. W $1922$ r. został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki za badania struktury atomu i promieniowania emitowanego przez atomy. Podczas $\mbox{II}$ Wojny Światowej brał udział w pracach projektu Manhattan mającego na celu zbudowanie amerykańskiej bomby atomowej, jednak na skutek wątpliwości moralnych dot. kwestii budowy broni masowego rażenia nie wniósł większego wkładu do prac.