nazwa stronnictwa skupionego wokół rodów Czartoryskich i Poniatowskich, które powstało w połowie XVIII w. i dążyło do zreformowania ustroju Rzeczypospolitej Obojga Narodów

centralny organ władzy oświatowej w Rzeczypospolitej, powołany przez Sejm Rozbiorowy 14 października 1773 r. na wniosek króla Stanisława Augusta Poniatowskiego

(z łac. confoederatio – związek, sprzymierzenie) – związek zbrojny zawiązywany przez szlachtę, duchownych, miasta w celu realizacji własnych celów; najpopularniejsze były konfederacje wojskowe i sejmowe (uchwały podejmowano większością głosów)

(łac., wolne „nie pozwalam”) – jedna z podstawowych zasad ustrojowych Rzeczypospolitej Obojga Narodów; dawała prawo do zerwania sejmu i unieważnienia podjętych na nim uchwał każdemu posłowi, który brał udział w obradach

najwyższy organ władzy rządowo‑administracyjnej w I Rzeczypospolitej, powołany w trakcie Sejmu Rozbiorowego w 1775 r. przez Katarzynę II

trzy podziały terytorialne państwa polskiego w latach 1772–1795, w wyniku których Rosja, Prusy i Austria dokonywały aneksji (zagarnięcia) części terytorium Rzeczypospolitej na swoją rzecz

(z łac. convocatio – zwołanie) – pierwszy sejm w momencie nastania bezkrólewia, którego celem było ustalenie zasad sejmu elekcyjnego

sejm jednodniowy obradujący 1 lutego 1717 r. w Warszawie; podczas sejmu przyjęto narzucony przez Rosję traktat oraz przeprowadzono ograniczone reformy ustrojowe; nazwany niemym, ponieważ posłowie nie zostali dopuszczeni do głosu

rodzaj sejmu walnego zwołanego w celu doprowadzenia do pojednania i uspokojenia w kraju; w 1736 r. taki sejm zwołano, aby zakończyć wojnę domową między zwolennikami Augusta III Sasa oraz Stanisława Leszczyńskiego

(Korpus Kadetów) – szkoła średnia o profilu wojskowym, utworzona w 1765 r. przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i księcia Adama Kazimierza Czartoryskiego

ogólne określenie praw i przywilejów szlachty w Rzeczypospolitej Obojga Narodów