Pojęcia, wydarzenia, postacie
Oto najważniejsze informacje - opisy wydarzeń, daty i postaci - które pozwolą napisać wypracowanie na temat wczesnopiastowskiej monarchii patrymonialniej oraz tendencji centralistycznych i decentralistycznych w życiu politycznym państwa polskiego w X‑XII wieku.
Pojęcia
podstawowa srebrna moneta bita w Europie zachodniej i środkowej wyparta przez grosze w wieku XIV.
siły zbrojne księcia pozostające pod jego rozkazami i na jego utrzymaniu;
(łac. feudum) w feudalizmie przedmiot kontraktu lennego, nadawanego wasalowi przez seniora; wasal otrzymywał lenno z którego czerpał korzyści materialne w zamian za służbę seniorowi;
(łac. patrimonium – ojcowizna, dziedziczny majątek) charakterystyczna dla wczesnego średniowiecza forma monarchii feudalnej, w której państwo, jego ziemia, surowce w niej były własnością prywatną dynastii panującej; władca mógł swobodnie dzielić swoje władztwo jak prywatny majątek pomiędzy dziedziców;
wystąpienia ludności na ziemiach polskich spowodowane sprzeciwem wobec wprowadzeniu chrześcijaństwa
warstwa społeczna złożona z konnych wojowników, utrzymująca się z ziemi, służąca monarsze na zasadach pospolitego ruszenia;
zwany również pryncypatem (od łac. Princeps - pierwszy), zasada sprawowania władzy w Polsce sformułowana w ustawie sukcesyjnej Bolesława III Krzywoustego; według niej władzę zwierzchnią nad młodszymi książętami (łac. dux – wódz wojenny, książę bez praw do tronu) miał sprawować najstarszy przedstawiciel rodu zwany seniorem; senior miał również zajmować się polityką zagraniczną;
zwane w skrócie Cesarstwem lub Pierwszą Rzeszą, pojęcie określające państwo będące ideologicznie kontynuatorem tradycji Cesarstwa zachodniorzymskiego powstałe w wyniku rozpadu Państwa Franków w IX wieku jako Królestwo Franków Wschodnich. Składało się formalnie z trzech królestw: Niemiec, Włoch i Burgundii; na jego czele stał cesarz, który miał być najwyższym, uniwersalnym władcą świeckim (analogicznie do papieża, który był najwyższym zwierzchnikiem duchownym);
(łac. vassus – sługa) w systemie feudalnym wolna osoba poddająca się seniorowi w akcie komendacji; w zamian za lenno miała służyć seniorowi;
starodawny sposób zwoływania wojowników oraz rycerzy na wyprawy wojenne; nazwa pochodzi od pęków łoziny lub powrozów wysyłanych przez króla do urzędników, którzy przekazywali je dalej; później wici zostały zastapione pisemnym listem zwołującym pospolite ruszenie;