Oto najważniejsze informacje – opisy wydarzeń, daty i postaci – które pozwolą napisać wypracowanie poświęcone podziałowi Cesarstwa Rzymskiego.

Goci – jedno z największych i najważniejszych plemion wschodniogermańskich, mówiące językiem gockim. Wywodzili się najprawdopodobniej ze Skandynawii, przez pewien czas zamieszkiwali obszar dzisiejszej Polski; W IV w. na południu dzisiejszej Ukrainy nastąpił podział Gotów na wschodnich (Ostrogoci), osiadłych na wschód od Dniestru, i zachodnich (Wizygoci), żyjących na zachodnim brzegu rzeki;

barbarzyńca (łac. barbarus – cudzoziemiec) – człowiek dziki, pierwotny, niecywilizowany, okrutny, o prymitywnych odruchach, nieznający kultury europejskiej; w starożytnej Grecji każdy cudzoziemiec, w Rzymie ten, kto nie był Rzymianinem lub Grekiem;

Germanie/Germanowie – odłam Indoeuropejczyków żyjący w północnej i środkowo‑północnej Europie, posługujący się językami germańskimi;

Sarmaci (lub Sauromaci) – nazwa irańskich ludów koczowniczo‑pasterskich; Sarmaci byli spokrewnieni ze Scytami;

Sasanidzi – dynastia panująca w Iranie (Persji) w latach 224–651 n.e.

Piktowie (z łac. picti – pomalowani, nazwani tak ze względu na ciała pokryte tatuażami) – nazwa stosowana przez Rzymian na określenie grupy plemion zamieszkujących ziemie obecnej Szkocji;

wielka wędrówka ludów – okres migracji plemion barbarzyńskich, w szczególności Hunów i Germanów, na terytorium Cesarstwa Rzymskiego i sąsiednie u schyłku starożytności i w początkach średniowiecza (IV–VI w.);

Hunowie – lud koczowniczy, który ok. 370 r. najechał Europę i wywoławszy wielką wędrówkę ludów, przyczynił się do upadku cesarstwa zachodniorzymskiego;