Ilustracja jest tłem tematu lekcji. Przedstawia szczecinowy pędzel zanurzony w wyciśniętej z tuby, czerwonej farnie. Wielobarwne tło jest rozmyte, dominują w nim żółcienie, zielenie i akcenty niebieskiego oraz czerń. Na tle ilustracji znajduje się czarny pasek z tekstem: Portret renesansowy.
Ważne daty
koniec XIII w. – początek XVI w. – ramy czasowe renesansu we Włoszech
XV w. – koniec XVI w. – okres renesansu w krajach zachodniej, północnej i środkowej Europy
1
Scenariusz dla nauczyciela
RkKqHWzOF0ulT1
I. Opanowanie zagadnień z zakresu języka i funkcji plastyki; podejmowanie działań twórczych, w których wykorzystane są wiadomości dotyczące formy i struktury dzieła. Uczeń:
1) wykazuje się znajomością dziedzin sztuk plastycznych: malarstwa, rzeźby, grafiki, architektury (łącznie z architekturą wnętrz), rysunku, scenografii, sztuki użytkowej dawnej i współczesnej (w tym rzemiosła artystycznego); rozumie funkcje tych dziedzin i charakteryzuje ich język; rozróżnia sposoby i style wypowiedzi w obrębie dyscyplin; zna współczesne formy wypowiedzi artystycznej, wymykające się tradycyjnym klasyfikacjom, jak: happening, performance, asamblaż; sztuka nowych mediów;
6) rozróżnia gatunki i tematykę dzieł w sztukach plastycznych (portret, autoportret, pejzaż, martwa natura, sceny: rodzajowa, religijna, mitologiczna, historyczna i batalistyczna); niektóre z tych gatunków odnajduje w grafice i w rzeźbie; w rysunku rozpoznaje studium z natury, karykaturę, komiks, rozumie, czym jest w sztuce abstrakcja i fantastyka; podejmuje działania z wyobraźni i z natury w zakresie utrwalania i świadomości gatunków i tematów w sztuce, stosuje w tym zakresie różnorodne formy wypowiedzi (szkice rysunkowe, fotografie zaaranżowanych scen i motywów, fotomontaż).
II. Doskonalenie umiejętności plastycznych – ekspresja twórcza przejawiająca się w działaniach indywidualnych i zespołowych. Uczeń:
6) stosuje różnorodne techniki plastyczne (proste techniki graficzne, rzeźbiarskie, malarskie, elementy obrazowania cyfrowego fotograficznego i z wykorzystaniem wybranych graficznych programów komputerowych);
III. Opanowanie podstawowych wiadomości z zakresu kultury plastycznej, jej narodowego i ogólnoludzkiego dziedzictwa kulturowego. Uczeń:
7) wykazuje się znajomością najważniejszych muzeów i kolekcji dzieł sztuki w Polsce i na świecie.
Nauczysz się
określać ramy czasowe renesansu we Włoszech, a także w krajach zachodniej, północnej i środkowej Europy;
wyjaśniać pojęcia: portret, sztuka portretowania;
rozróżniać en face od en trois quarts;
wymieniać najważniejszych portrecistów epoki renesansu, oraz identyfikować ich prace;
Czym jest portret
Portret określamy jako podobiznę konkretnej osoby lub grupy osób, przedstawioną przez artystę w formie obrazu, rzeźby, grafiki albo rysunku. Od wizerunku oczekujemy nie tylko wiernego uchwycenia rysów twarzy w celu oddania zewnętrznego podobieństwa, ale także wyrażenia przez artystę charakteru portretowanych.
Każda epoka tworzy własny styl, określony sposób obrazowania świata, czytelny dla ludzi żyjących w tym czasie. Stąd również sztuka portretowania opisuje nie tylko ludzi, ale również panującą konwencję artystyczną. W czasach renesansuRenesansrenesansu charakterystyczny dla malarstwa jest zwrot ku nauce i naturze. Sztuka, której kolebką była Florencja, odwołuje się do koncepcji antyku i traktowana jest jako początek sztuki nowożytnejNowożytnośćnowożytnej. Piękno staje się wartością obiektywną, określoną przez precyzyjne proporcje. Zadaniem artysty tworzącego portrety było uszlachetnianie wyglądu, zgodnie z regułami sztuki antycznej.
R16IoUz1oYXEr1
Malarstwo portretowe w renesansie
Malarze portretowi doby renesansu początkowo przedstawiali portretowanych w ujęciu profilowym, ukazującym zarys czoła, nosa, ust i podbródka. Taki sposób portretowania jest łatwiejszy do uchwycenia podobieństwa osoby portretowanej. Wywodzi się z przedstawień religijnych, w których postacie świeckie, donatorzyDonatordonatorzy ukazywani byli właśnie w takich pozach, w przeciwieństwie do świętych, malowanych en faceEn faceen face albo en trois quartsEn trois quartsen trois quarts. Ujęcie z profilu nawiązuje również do przedstawień władców i cesarzy na rzymskich monetach.
R1Bjo8u6SjoUb
Ćwiczenie 1
Poniżej zamieszczono prace Piera della Francesca, ukazujące portrety małżonków Montefeltrów. Obrazy te tworzą dyptykDyptykdyptyk, ukazujący na jednym skrzydle kondotieraKondotierkondotiera, władcę UrbinoUrbinoUrbino, Federica da Montefeltro, zaś na drugim jego żonę, Battistę Sforza. To pierwsze w dziejach portrety na tle pejzażu.
RpCP4YYQ0hSw01
RH9trN4PuSMKL
Ćwiczenie 2
Początkowo portrety ograniczano do widoku głowy i ramion, dopiero później zaczęto ukazywać również ręce. Z czasem zmieniło się też podejście do malowania tła. Zapoznaj się z niżej przedstawionymi portretami kobiet, a następnie wykonaj ćwiczenie 3.
R11c0YEE8tZcD
Ćwiczenie 3
Różne ujęcia portretowe
Artyści renesansowi szukali sposobów portretowania, dzięki którym wizerunek osoby na obrazie ukazywałby także jej osobowość. Najważniejsze było jednak oddanie pozycji społecznej osoby portretowanej. Stąd zaczęto odchodzić od malowania profilowego, na rzecz ujęć en face (z przodu) i en troi quatr (ujęcie w trzech czwartych), gdyż tylko w ten sposób model mógł zwrócić się w kierunku widza.
Jednym z najwybitniejszych portrecistów tej epoki był Rafael Santi. Artysta stworzył szereg typów postaci, proponował różne pozy i kompozycje, które chętnie kopiowały i naśladowały kolejne pokolenia artystów.
Zapoznaj się z przedstawionymi poniżej portretami Rafaela Santiego. Zwróć uwagę na kierunek wzroku osoby portretowanej.
R1Vv5oYsIqROZ1
RGVhXde0QiNcN1
RkfzNkXTONS261
Leonardo da Vinci i jego dzieła
Mistrzem Rafaela był Leonardo da Vinci, wybitny przedstawiciel renesansu: malarz, architekt, filozof, muzyk, pisarz, odkrywca, matematyk, mechanik, anatom, wynalazca i geolog. Jego spuścizna malarska liczy zaledwie kilkanaście dzieł. Są wśród nich przede wszystkim portrety. Potrafił oddać na nich nie tylko podobieństwo portretowanego, ale również, poprzez gesty, sugestię ruchu ciała, mimikę twarzy – jego wnętrze duchowe. Leonardo da Vinci podkreślał ścisły związek między nauką a sztuką. Malarstwu – poprzez konieczność obserwacji – nadał kluczową rolę w nabywaniu wiedzy o świecie.
Do najbardziej znanych portretów artysty należą: Mona Lisa, Portret Ginevry Benci, Portret damy z gronostajem, Portret muzyka, Święty Jan Chrzciciel. Portret damy z gronostajem od 2016 roku znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie; wcześniej był w zbiorach Muzeum Książąt Czartoryskich w Krakowie. Więcej na temat obrazów Leonarda da Vinci dowiesz się, klikając w ilustracje interaktywne 5 i 6.
R1cvvOvag2jF71
RIDGDxycvOPvm1
R1PFrwTDWkazc
Ćwiczenie 4
Ukryte przekazy w portretach
Portrety to nie tylko przedstawienie osoby portretowanej i jej osobowości, to także sposób na wyrażenie głębszych treści. Często gest postaci, jej uśmiech, atrybuty, odwołują się do aforyzmuAforyzmaforyzmu, metaforyMetaforametafory, symboluSymbolsymbolu. Portrety często miały znaczenie upamiętniające jakąś osobę lub zdarzenie. Przyjrzyj się reprodukcji obrazu Domenico Ghirlandaio Portret starca z wnukiem, który ukazuje dwa pokolenia tej samej rodziny. Na obrazie widzimy schorowanego starca (zwróć uwagę na zniekształcony nos), który w trakcie malowania obrazu już nie żył, i jego wnuka.
ReoAJ2Pwu1j181
RFpZ6GizF8XDU1
Ćwiczenie 5
Sztuka portretu w pierwszych latach XV jest zróżnicowana, w zależności od jej obszaru geograficznego. Obok Włoch, ważnym ośrodkiem malarstwa nowożytnego, była Flandria - południowa prowincja Niderlandów. Sztuka flamandzkaSztuka flamandzkaSztuka flamandzka była związana z kulturą miejską i środowiskiem kupców. Malarstwo uważano za język, którym można oddać zarówno piękno natury, przedmioty życia codziennego, jak również intymny związek człowieka z rodziną, domem i przyrodą. Artyści bardzo często w swoich pracach odnosili się do łudzącego naśladowania rzeczywistości, pokazując bogactwo tkanin, wnętrz, a także kwiatów, owoców i warzyw. Portrety to najczęściej popiersia ujęte en trois quarts, na ciemnym, neutralnym tle. Uwaga koncentruje się na twarzach, które są oddane z dużym realizmem, najczęściej poważne, pełne zadumy, ze spojrzeniem skierowanym wprost na widza. Jednym z najbardziej znanych portrecistów sztuki flamandzkiej był Jan van Eyck, który potrafił w mistrzowski sposób ukazać różnorodność postaci, wyraz twarzy, a także symboliczne przesłanie portretu. Jego dzieła miały być realnym odtworzeniem rzeczywistości, zatrzymanym na obrazie dla potomnych.
Przyjrzyj się portretowi Jana van Eycka, który przedstawia mężczyznę w czerwonym turbanie.
R7Xr5a6cwsaef1
Jan van Eyck swoim portretom nadawał cechy scen religijnych lub rodzajowych. Zwracał uwagę na nastrój i charakterystykę otoczenia, w którym każdy przedmiot posiadał swoje symboliczne znaczenie. Takim obrazem był np. Portret małżonków Arnolfinich, który możesz zobaczyć poniżej. Więcej na jego temat dowiesz się z E‑materiału Kamienie milowe malarstwa renesansowego.
R1SbIej5c3sgF1
Malarze flamandzcy – Jan van Eyck, Robert Campin, Roger van der Weyden, Hans Memling, Dirk Bouts pokazują na swoich obrazach nie tylko twarze portretowanych osób, ale i ich dłonie, często złożone do modlitwy lub trzymające różne przedmioty: kwiaty, książkę do nabożeństwa.
Przyjrzyj się zamieszczonym niżej reprodukcjom, a następnie rozwiąż zadanie 6.
R1PXqJIhjuUhI1
RcwAkPy3aaYdK1
R1YzxheYo3Dl51
RLJ21Myeywc6M
Ćwiczenie 6
Na podstawie opisów fragmentów wskazanych dzieł, odpowiedz, jaką rolę w portretach pełniły detale?
Na podstawie opisów fragmentów wskazanych dzieł, odpowiedz, jaką rolę w portretach pełniły detale?
Poniżej przedstawiono 6 detali obrazu. Połącz w pary detale pochodzące z tych samych obrazów.
Zrób zdjęcia wybranej osobie. Pamiętaj o odpowiednim wyborze ujęcia – przedstaw portretowaną osobę z profilu, en face lub en trois quarts. Wykorzystaj też atrybutAtrybutatrybut, który może być trzymany w ręce. Modela możesz umieścić na tle okna albo wykorzystać samą ramę. Pracę dodaj do portfolio.
Potrzebne będą: aparat, lustro, różne przedmioty mogące być atrybutem, np. książka, piłka, kalkulator
R1ab71Nt9JSd81
RX1H7OTWGNXqF1
R2hGKpiKI3uGG1
Słownik pojęć
Aforyzm
Aforyzm
złota myśl, sentencja, maksyma; zwięzła, przeważnie jednozdaniowa wypowiedź, wyrażająca ogólną prawdę filozoficzną lub moralną w sposób zaskakujący i błyskotliwy.
Atrybut
Atrybut
symboliczny przedmiot dodany przedstawianej osobie, związany z życiem danej postaci i pozwalający ją rozpoznać. Przykładowo atrybutem apostoła Piotra są klucze, będące symbolem oddania mu przez Chrystusa władzy na ziemi i otwierające drzwi do nieba.
Donator
Donator
fundator jakiegoś dzieła uwidaczniany na nim w pozie modlitewnej.
Dyptyk
Dyptyk
to dwa obrazy połączone zawiasami, które mogą być zamykane jak książka.
En face
En face
w malarstwie portretowym sposób ukazania postaci zwróconej ku patrzącemu z przodu.
En trois quarts
En trois quarts
(fr. „w trzech czwartych”) – w malarstwie portretowym sposób ukazania postaci zwróconej ku patrzącemu w trzech czwartych, z ukosa.
Kondotier
Kondotier
we Włoszech, w okresie od XIV do XVI w., dowódca oddziałów wojsk najemnych w służbie miast lub dworów książęcych.
Metafora
Metafora
inaczej przenośnia, językowy środek stylistyczny, w którym są ze sobą zestawione odmienne znaczeniowo wyrazy, tworzące związek frazeologiczny o innym znaczeniu niż dosłowny.
Nowożytność
Nowożytność
epoka w historii obejmująca czasy po średniowieczu a przed XIX wiekiem. Najczęściej za jej początek przyjmuje się rok 1453, tj. datę upadku Konstantynopola (a co za tym idzie upadku cywilizacji bizantyńskiej) lub rok 1492, w którym Krzysztof Kolumb odkrył Amerykę.
Renesans
Renesans
(inaczej odrodzenie) – to okres w historii kultury europejskiej odwołujący się do koncepcji antyku, określany też jako początek sztuki nowożytnej, który narodził się po 1400 roku we Włoszech. W wyniku przemian politycznych i społecznych, ruchów reformacyjnych, rozwoju mecenatu, odkryć geograficznych oraz wynalezienia druku nastąpił w tym czasie wielki rozkwit literatury i sztuki. Istotą była nowa humanistyczna postawa wobec rzeczywistości i nowy sposób naukowego myślenia.
Symbol
Symbol
przedstawienie postaci, przedmiotu, będące znakiem umownym wskazującym na określone treści. Symbole często są niejednoznaczne, trudne do zinterpretowania, zależą od kontekstu, czasu, kultury i miejsca, w którym dzieło symboliczne powstało.
Sztuka flamandzka
Sztuka flamandzka
określenie stosowane niekiedy wymiennie z nazwą sztuka niderlandzka – to formacja stylistyczna malarzy niderlandzkich działających głównie we Flandrii w latach 1420–1500. Wywodzi się z tradycji witrażu i malarstwa książkowego. Artyści ukazywali widzialną rzeczywistość niczym dokładne odbicie świata w lustrze. Sztuka ta ma kluczowe znaczenie dla zjawiska określanego jako północny renesans malarstwa.
Urbino
Urbino
niewielkie miasto w Apeninach; za panowania Federiga da Montefeltro było jednym z najważniejszych ośrodków kulturalnych renesansowej Europy.