Grafika pierwsza przedstawia pojedynczą, kiełkującą roślinę w ziemi. Ma cienką i długą łodygę oraz trzy podłużne listki. Na grafice znajdują się następujące informacje: Punkt pierwszy. Planowanie uprawy. Warzywa należą do roślin, które zubażają glebę. Dlatego glebę do uprawy warzyw powinno się przygotować starannie, nawet z dwuletnim wyprzedzeniem. Przez wykonywanie mechanicznych zabiegów uprawowych i zastosowania odpowiednich herbicydów ograniczymy zachwaszczenie. Punkt drugi. Odpowiednie pH gleby. Optymalny odczyn gleby dla większości gatunków warzyw to pH 6,5–6,8. Gleby kwaśne należy zwapnować, gdyż niewłaściwe pH utrudnia pobieranie ważnych składników pokarmowych takich jak: azot, fosfor, siarka, żelazo, miedź, cynk, molibden, mangan i bor. Punkt trzeci. Uprawa ziemi. Stare zalecenia wskazywały, by jesienią wykonać nawożenie obornikiem i głęboką orkę przedzimową, aby ziemia zmagazynowała jak najwięcej wody. Natomiast wiosną pole bronowano, w razie konieczności stosując kultywator i ponowne bronowanie. Okazuje się jednak, że wiele korzyści orki przedzimowej jest straconych na skutek silnego ubicia gleby przez okres półrocznych opadów oraz tradycyjnie stosowane uprawki (włókowanie, kultywatorowanie, kilkakrotne bronowanie itp.). Również jesienne stosowanie obornika nie przynosi pożądanych efektów. Rozkładająca się materia organiczna uwalnia związki azotu, które są wymywane lub przedostają się do atmosfery. Punkt czwarty. Uprawa ziemi współcześnie. Współcześnie, według zasad Dobrej Praktyki Rolniczej, zaleca się wykonywanie orki przedsiewnej wiosną. Wiosna jest też optymalnym terminem stosowania obornika. Obornik zastosowany wiosną nie wpływa ujemnie swoimi produktami rozkładu na wschody warzyw, a w momencie intensywnego wzrostu warzyw (czerwiec – sierpień) jego składniki są w pełni dostępne dla roślin. Straty składników z obornika stosowanego wiosną są minimalne. W dzisiejszej praktyce najlepiej zastosować głęboką orkę wiosenną i – nie dopuszczając do przeschnięcia gleby – jeszcze tego samego dnia dokładnie uprawić całą warstwę gleby i wysiać nasiona. Stosując systemy wysiewu na zagonach i redlinach dobrze jest wykonać głęboką orkę wiosenną, najlepiej pługiem z pogłębiaczem lub głęboszem. Taka metoda uprawy gleby skraca okres przedwegetacyjnej uprawy roli do jednego do dwóch dni oraz całkowicie eliminuje orkę jesienną. Pierwsza uprawka w tej metodzie następuje wiosną i jest nią orka połączona z wałowaniem gleby lekkim wałem kolczastym lub tylko bronowaniem. Natychmiast po orce następuje siew nasion. Punkt piąty. Zachwaszczenie. Zachwaszczenie stanowi poważny problem przy przełożeniu terminu orki na wiosnę. Dlatego alternatywnym zabiegiem w uprawie roli pod warzywa jest stosowanie w miejsce orki zimowej uprawy międzyplonowej. Według wielu naukowców najlepiej „odchwaszczającym” międzyplonem na przyoranie, porównywalnym z zabiegiem herbicydami, jest żyto z wyką ozimą siane do dwudziestego września i przeorywane pod koniec kwietnia następnego roku.

Grafika druga przedstawia narzędzie do orki. Jest to pług przyczepiony do tylnej części ciągnika. Ma kilkanaście wygiętych w półkole płaskich prętów, które wbijają się w ziemię. Na grafice znajdują się następujące informacje: Punkt pierwszy. Narzędzia do nowoczesnej orki. Do niedawna chwalono pług z przedpłużkiem, jednak okazało się, że ze względu na rozkład sił najszybciej tworzy on najtrwalszą podeszwę płużną. Ze względu na duży koszt zabiegu i niską wydajność, nie w pełni sprawdzają się też pługi obracalne. Najwięcej szans na szersze użycie w uprawie warzyw ma lemieszowy pług wahadłowy, a nieco mniejsze (doskonale sprawdzający się w monokulturach zbożowych) pług talerzowy. Punkt drugi. Sprzęt w gospodarstwie warzywniczym. Z takim parkiem maszynowym produkcja towarowa jest o wiele łatwiejsza: agregat uprawowy, glebogryzarka, siewnik do wysiewu precyzyjnego nasion, sadzarka do rozsady, zestaw pielników, rozsiewacz nawozów mineralnych, rozrzutnik do nawozów organicznych, dozownik płynnych nawozów organicznych. Punkt trzeci. Sprzęt w gospodarstwie warzywniczym c.d. Urządzenie do formowania wałów lub zagonów, opryskiwacz, kombajn do zbioru uprawianych gatunków, platformy do przewożenia płodów, myjka do warzyw, linie sortownicze (przygotowujące produkt na rynek), ciągnik rolniczy, samochód dostawczy, najprostsze: brona, wały i włóka.

Grafika trzecia przedstawia pięć sałat rosnących w ziemi. Na grafice znajdują się następujące informacje: Punkt pierwszy. Ochrona roślin warzywnych przed chorobami i szkodnikami. Jednym z podstawowych elementów technologii produkcji warzyw jest ochrona przed organizmami szkodliwymi. Bardzo ważną rolę w przeciwdziałaniu wszystkim organizmom szkodliwym pełni profilaktyka, czyli stwarzanie roślinom uprawnym optymalnych warunków wzrostu przez właściwe zmianowanie, staranną uprawę, nawożenie, nawadnianie, pielęgnację. Mechaniczna uprawa gleby pełni znaczącą rolę w zwalczaniu niektórych chorób, szkodników i chwastów. Wszystkie czynności uprawowe poprzedzające siew lub sadzenie roślin powinny być wykonywane starannie, z uwzględnieniem aktualnego stanu pola i w odpowiednim terminie. Należy dobierać właściwe terminy siewu i sadzenia, odpowiednią rozstawę rzędów i zagęszczenie roślin, aby stosowanie środków chemicznych mogło być ograniczone do niezbędnego minimum. Punkt drugi. Ochrona chemiczna. Wszystkie zabiegi ochrony roślin należy starać się wykonywać w warunkach optymalnych dla ich działania i w taki sposób, aby w maksymalnym stopniu wykorzystać ich biologiczną aktywność, przy jednoczesnej minimalizacji dawek. Jedną z metod ograniczenia zużycia środków ochrony roślin może być ich precyzyjne stosowanie, tylko w tych miejscach, gdzie określony organizm szkodliwy występuje. Coraz większe znaczenie ma też właściwe korzystanie z sygnalizacji pojawiania się chorób i prognozowania ich nasilenia. Nie wszystkie środki dopuszczone do stosowania w określonym gatunku warzyw powinny być wykorzystywane w integrowanej produkcji. Stosować należy jedynie te środki, które mają najkrótszy okres karencji i wywierają najmniejszy negatywny wpływ na organizmy pożyteczne. Punkt trzeci. Skuteczność środków ochrony. Działanie środków ochrony roślin na organizmy szkodliwe i rośliny uprawne zależy nie tylko od składu gatunkowego patogenów i roślin, lecz także od fazy wzrostu roślin, warunków glebowych i klimatycznych. W związku z tym należy zawsze stosować tylko środki dopuszczone do stosowania dla danej rośliny uprawnej i przeznaczone do zwalczania określonego agrofaga, przestrzegać zalecanych dawek i sposobu stosowania podanego na etykiecie dołączonej do każdego opakowania środka. Szybkość poruszania się opryskiwacza powinno się uzależnić od prędkości wiatru podczas zabiegu. Jeżeli używa się opryskiwaczy bez pomocniczego strumienia powietrza, szybkość jego poruszania się nie może przekraczać cztery, pięć kilometrów na godzinę przy prędkości wiatru większej niż dwa metry na sekundę. Natomiast podczas sprzyjającej pogody (wiatr do dwóch metrów na sekundę) będzie to sześć, siedem kilometrów na godzinę. Opryskiwacz z rękawem i pomocniczym strumieniem powietrza może poruszać się z szybkością dziesięciu, dwunastu kilometrów na godzinę. Punkt czwarty. Integrowana ochrona warzyw. Istotą integrowanej ochrony roślin warzywnych jest uzyskiwanie wysokich plonów, o dobrej jakości, w optymalnych warunkach uprawy, w sposób nie zagrażający naturalnemu środowisku i zdrowiu człowieka. W ochronie integrowanej w możliwie największym stopniu wykorzystuje się naturalne mechanizmy biologiczne i fizjologiczne roślin, wspierane przez racjonalne wykorzystanie konwencjonalnych, naturalnych i biologicznych środków ochrony roślin. Punkt piąty. Integrowana produkcja (IP) stanowi technologię gospodarowania uwzględniającą wykorzystanie w sposób zrównoważony postępu technologicznego i biologicznego w uprawie, ochronie i nawożeniu roślin, przy jednoczesnym zapewnieniu bezpieczeństwa środowiska przyrodniczego. W integrowanej produkcji szczególną uwagę przywiązuje się do zmniejszenia roli pestycydów, stosowanych dla ograniczenia agrofagów do poziomu niezagrażającego roślinom uprawnym i naturalnemu środowisku. W takiej produkcji używa się nawozów i innych niezbędnych środków potrzebnych do wzrostu i rozwoju roślin na takim poziomie, który zapewnia uzyskanie plonów o wysokiej jakości, ale wolnych od pozostałości substancji szkodliwych (metale ciężkie, azotany, środki ochrony). Punkt szósty. Metody biologiczne i agrotechniczne. W integrowanej ochronie metody biologiczne, fizyczne i agrotechniczne stanowią ważny, podstawowy element regulowania poziomu zagrożenia chorobami, szkodnikami i chwastami. Powinna ona uwzględniać stwarzanie uprawianym roślinom optymalnych warunków wzrostu i rozwoju. Chemiczne metody powinny być stosowane tylko wtedy, gdy nastąpi zachwianie równowagi w ekosystemie lub gdy stosując inne polecane w integrowanej ochronie metody, nie uzyskuje się zadowalających rezultatów. Stosowanie środków chemicznych powinno być prowadzone w oparciu o zasadę „tak mało, jak to możliwe i tak dużo, jak to niezbędne”. Produkty wytwarzane metodami integrowanymi zazwyczaj są konkurencyjne na rynku, cieszą się większym popytem i osiągają wyższą cenę. Niektórzy odbiorcy, szczególnie duże sieci supermarketów, zakłady przetwórcze i odbiorcy zagraniczni, wręcz wymagają od swoich dostawców posiadania certyfikatu, który gwarantuje, że towar został wyprodukowany zgodnie z zasadami obowiązującymi w produkcji integrowanej.

Grafika pierwsza przedstawia kobiece dłonie na glebie. W bliskiej odległości rosną kępki ziół. Na grafice znajdują się następujące informacje: Punkt pierwszy. Przygotowanie gleby. Przygotowanie roli do siewu zależy od uprawianego przedplonu, terminu zakładania plantacji, rodzaju gleby, a także wielkości wysiewanych nasion. W przypadku roślin wcześnie schodzących z pola zabiegi mogą obejmować podorywkę z wykorzystaniem pługa lub brony talerzowej, które rozdrabniają i mieszają z glebą resztki pożniwne roślin. By zniszczyć chwasty, należy wykonać kilkukrotne bronowanie. W przypadku zastosowania międzyplonów trzeba wymieszać międzyplon z glebą, stosując bronę talerzową przed wykonaniem orki zimowej. W tym czasie można zastosować nawożenie fosforowo‑potasowe. Orkę jesienną należy pozostawić w ostrej skibie. Wiosną przygotowując glebę do siewu, należy rozpocząć uprawę roli najwcześniej, jak to możliwe, by ograniczyć straty wody. W przygotowaniu roli coraz częściej stosuje się zestawy uprawowe, w skład których wchodzą narzędzia typu: włóka, kultywator, brona, odpowiedni wał. Dobór narzędzi uprawowych zależy od stanu pola. Punkt drugi. Głębokość siewu. Na ogół nasiona wysiewamy na głębokości od pół do półtorej centymetra, według zasady, że im drobniejsze nasiona, tym płytszy powinien być siew. Do siewu roślin przyprawowych wykorzystuje się siewniki przeznaczone do siewu warzyw i ziół. W przypadku siewu roślin o drobnych nasionach warto za redlicami siewnika zastosować rolkę ugniatającą. Wschody nasion i rozwój siewek w początkowym okresie jest dość wolny. Aby zapewnić małym siewkom i młodym roślinom odpowiednie warunki wzrostu, gleba powinna być wolna od chwastów oraz wyrównana i dostatecznie spulchniona. Spulchniona rola ułatwia rozwój systemu korzeniowego, a zatem i zaopatrywanie roślin w wodę, składniki pokarmowe i powietrze. W przypadku niewielkich powierzchni obsiewanych plantacji, rolę można przykrywać włókniną, aby zapewnić lepsze warunki do wschodu nasion. Rośliny przyprawowe można uprawiać po innych roślinach rolniczych np. zbożach, rzepaku, po roślinach warzywnych, po innych roślinach zielarskich. Punkt trzeci. Pielęgnacja. Ze względu na brak środków ochrony roślin w zwalczaniu chwastów w uprawach roślin zielarskich, pielęgnacje prowadzi się z wykorzystaniem zabiegów mechanicznych. Wykorzystuje się narzędzia: pielnik, pielniko‑obsypnik, obsypnik, bronę chwastownik. Staranność zabiegów pielęgnacyjnych zależy od przygotowania pola, jego wyrównania, a także od szerokości roboczej narzędzi pielęgnacyjnych w stosunku do szerokości obsianych rzędów. Jeśli rzędy są takie same, jak szerokość robocza narzędzi pielęgnacyjnych, uprawki pielęgnacyjne będą dokładniejsze. Punkt czwarty. Zbiór. Surowiec zielarski zbieramy od wiosny do jesieni. Okres zbioru zależy od rodzaju surowca (ziele, liście, kwiaty, owoce, korzenie) oraz od gatunku rośliny. Zazwyczaj zbiór ziela czy liści przeprowadza się na przełomie maja i czerwca, w czerwcu przed kwitnieniem roślin, natomiast kwiatów i owoców – nieco później. Rośliny najlepiej ścinać na wysokości około dziesięciu, piętnastu centymetrów od ziemi tak, aby miały możliwość szybszego zregenerowania się. Czasem warunki klimatyczne pozwalają na powtórny zbiór surowca w tym samym sezonie wegetacyjnym zarówno z upraw jednorocznych, jak i bylin. W zależności od wielkości plantacji, zbiór odbywa się z użyciem maszyn tnących (kosiarka samojezdna, kosiarka listwowa, przyczepa tnąco–zbierająca) lub ręcznie za pomocą ostrych nożyc czy sekatora. Po zbiorze surowiec należy wysuszyć w warunkach naturalnych lub w suszarni termicznej. Okres suszenia, zależnie od warunków oraz rodzaju surowca, trwa od kilku dni do około dwóch–trzech tygodni. Punkt piąty. Uprawa w pojemnikach. Alternatywą polowej uprawy roślin przyprawowych może być uprawa w pojemnikach czy doniczkach. Rośliny te możemy uprawiać nie tylko na słonecznym parapecie kuchennym. Taras czy balkon można wykorzystać do uprawy delikatnych, wrażliwych na zróżnicowane warunki klimatyczne ziół. Wraz z nadejściem niekorzystnych warunków pogodowych wystarczy wnieść pojemniki pod dach i tam kontynuować uprawę. Do najchętniej uprawianych w mieszkaniach roślin przyprawowych należą: bazylia, cząber, pietruszka z przeznaczaniem na zieloną nać, melisa oraz mięta. Do uprawy ziół w warunkach domowych możemy wykorzystać dostępne na rynku podłoża dla roślin doniczkowych. Podobnie, jak w przypadku uprawy polowej głębokość wysiewu nasion zależy od ich wielkości. Im mniejsze nasiona, tym mniejsza głębokość siewu. Po siewie nasion zawartość doniczek należy podlać, a następnie tylko delikatnie zraszać podłoże. Po wykiełkowaniu nasion i pojawieniu się młodych roślin musimy pamiętamy o regularnym podlewaniu.

Grafika druga przedstawia cząber ogrodowy. Ma silnie zdrewniałą łodygę oraz krótkie, wydłużone i zaostrzone na końcach zielone liście. Kwitnie w dużych, owalnych kępkach i osiąga sporą wysokość. Na grafice znajdują się następujące informacje: Punkt pierwszy. Cząber ogrodowy. To jednoroczna roślina uprawiana z siewu. Gleba powinna być starannie przygotowana i wyrównana, aby zapewnić równomierne wschody nasion. Nasiona są drobne, wysiewa się je bezpośrednio do gruntu, w drugiej połowie kwietnia. Orientacyjna norma wysiewu to siedem, osiem kilogramów nasion na hektar. Siew jest bardzo płytki, w rzędach o rozstawie trzydziestu, czterdziestu centymetrów. Nasiona do skiełkowania potrzebują światła, najlepiej kiełkują w temperaturze kilkunastu stopni Celsjusza. Wschody roślin w zależności od warunków pogodowych następują po około dwóch, trzech tygodniach. Do zabiegów pielęgnacyjnych należy przede wszystkim spulchnianie międzyrzędzi narzędziami mechanicznymi, by nie dopuścić do zaskorupienia się gleby i zachwaszczenia plantacji, szczególnie na początku wschodów. Zabiegi pielęgnacyjne należy kontynuować w okresie wegetacji.

Grafika trzecia przedstawia kminek zwyczajny. Jest bardzo wysoki, łodyga jest rozgałęziona, naga i dęta, a liście podwójnie pierzaste. Kminek ma białe kwiaty zebrane w promienny baldach. Na grafice znajdują się następujące informacje: Punkt pierwszy. Kminek zwyczajny. Jest rośliną dwuletnią, w pierwszym roku wytwarza rozetę liściową, w drugim pędy kwiatowe, które zakwitają i owocują. Pędy rozgałęziają się, dorastając do jednego metra wysokości. Rozgałęzienie każdego pędu jest zakończone baldachem. W baldachu zebrane są drobne kwiaty barwy białej lub lekko różowej. Roślina zakwita w maju i czerwcu, a owoce wydaje w lipcu. Są to drobne, łukowato wygięte, szarobrunatne rozłupki. Polskie wyhodowane odmiany kminku zwyczajnego to Kończewicki i Plewiski. Punkt drugi. Uprawa. Uprawę kminku zakładamy z siewu nasion. Termin siewu przypada wczesną wiosną (koniec marca, kwiecień). Wczesny siew nasion kminku zapewnia im lepsze warunki kiełkowania. Nasiona wschodzą dość szybko. Roślinę można uprawiać w czystym siewie i w uprawie współrzędnej z inną rośliną. Na hektar wysiewa się do ośmiu kilogramów nasion. Rośliny uprawia się w rzędach co czterdzieści, czterdzieści pięć centymetrów. Głębokość siewu nasion do półtora centymetra.

Grafika czwarta przedstawia majeranek ogrodowy. Roślina pokryta jest delikatnymi włoskami, które nadają szarawe zabarwienie. Listki rosną gęsto, są drobne i owalne. Majeranek ma silnie rozgałęzione łodygi. Na grafice znajdują się następujące informacje: Punkt pierwszy. Majeranek ogrodowy. Jest rośliną jednoroczną. Wyrasta przeciętnie do trzydziestu centymetrów wysokości. Łodygi ma wzniesione, silnie rozgałęzione, drewniejące w dolnych partiach, a liście drobne, kształtu jajowatego, barwy szarozielonej. Kwiaty są drobne, niepozorne, barwy szarobiałej, gęsto skupione w kwiatostanach na szczytach pędów. Cała roślina jest delikatnie omszona. Surowcem jest ziele zbierane w czasie kwitnienia roślin. Surowiec zawiera olejek eteryczny, o silnym, charakterystycznym zapachu, a także związki goryczkowe, garbniki, witaminy, sole mineralne. Majeranek kwitnie od czerwca do września. Punkt drugi. Uprawa. Uprawę majeranku zakładamy wiosną z siewu bezpośredniego. Nasiona są drobne, siejemy je w kwietniu, płytko – na głębokość pół centymetra, w rozstawie trzydzieści, czterdzieści centymetrów zapewniającej pielęgnację międzyrzędzi w okresie wegetacji roślin. Wysiewamy do pięciu kilogramów nasion na hektar. Wcześniej gleba powinna być zasilona nawozami NPK.

Grafika piąta przedstawia melisę lekarską. Tworzy kępy złożone z wielu czterokanciastych, delikatnie owłosionych, rozgałęziających się pędów. Pędy są gęsto porośnięte licznymi jajowatymi, zielonymi liśćmi o ząbkowatych brzegach. Na grafice znajdują się następujące informacje: Punkt pierwszy. Melisa lekarska. Jest byliną. Wyrasta do sześćdziesięciu centymetrów. Łodygi ma liczne, u nasady płożące się, rozgałęzione, czterokanciaste. Liście są barwy jasnozielonej, kształtu jajowatego do sercowo‑jajowatego, karbowane na brzegach, tępo lub ostro zakończone na końcach, ułożone na roślinie nakrzyżlegle. Kwiaty są białe, skupione w kątach liści w nibyokółkach. Roślina kwitnie od czerwca do września. Melisa lekarska to roślina miododajna. Surowcem są liście oraz całe ziele zbierane w początkowej fazie kwitnienia. Surowiec zawiera olejek eteryczny, o silnym, miłym, cytrynowym zapachu – z tego powodu roślina bywa mylona z kocimiętką właściwą.

Grafika szósta przedstawia miętę pieprzową. Mięta ma krzewiasty pokrój, wytwarza poziome kłącza. Liście są zielone, o owalnym kształcie z ząbkowanym brzegiem. Mięta jest zaostrzona na końcach listków. Na grafice znajdują się następujące informacje: Punkt pierwszy. Mięta pieprzowa. Jest byliną. Wytwarza rozłogi nadziemne i podziemne, z których wyrastają prosto wzniesione, nieco rozgałęzione pędy zielne, zakończone kwiatostanem. Łodygi osiągają wysokość od czterdziestu do sześćdziesięciu centymetrów, są czterokanciaste, gęsto ulistnione. Liście kształtu podłużno‑jajowatego, delikatnie owłosione, o piłkowanym brzegu, ostro zakończonym na szczycie blaszki. Kwiaty drobne, skupione na szczytach pędów, zebrane w gęste nibykłosy, barwy jasno fioletowej. Roślina kwitnie od czerwca do sierpnia. Surowcem leczniczym są liście i ulistnione szczyty pędów, zebrane z niekwitnących roślin. Główny składnik czynny to olejek eteryczny, który zawiera mentol. Plantacje zakłada się z sadzonek uzyskiwanych z rozłogów podziemnych. Termin założenia plantacji najlepiej wybrać wiosną lub jesienią, gdy gleba jest odpowiednio wilgotna.

Grafika siódma przedstawia tymianek pospolity. Jest to roślina stosunkowo wysoka i rozgałęziona. Liście są drobne, krótkoogonowe, ułożone naprzeciwlegle. Mają zielony kolor. Na grafice znajdują się następujące informacje: Punkt pierwszy. Tymianek pospolity. Jest krzewinką wiecznie zieloną wyrastającą do dwudziestu pięciu, trzydziestu centymetrów wysokości. Łodygi rozgałęzione, drewniejące u nasady. Liście drobne, o krótkich ogonkach naprzeciwległe, kształtu lancetowatego, pokryte gruczołami olejkowymi, nagie, brzegi całe podwinięte. Kwiaty drobne, bladoliliowe lub różowe, zebrane w pozorne okółki na szczytach pędów. Roślina kwitnie od czerwca do sierpnia. Tymianek jest rośliną miododajną, blisko spokrewnioną z macierzanką. Ma przyjemny, charakterystyczny zapach. Punkt drugi. Uprawa. Plantacje zakłada się z wysiewu nasion. Nasiona są drobne. Wysiewa się je w ilości od trzech do czterech kilogramów na hektar do gruntu, w rzędy co czterdzieści centymetrów, na głębokość pół centymetra. Nasiona kiełkują na świetle i w ciemności. Wschodzą zwykle po dwóch tygodniach. Ponieważ nasiona tymianku kiełkują na świetle, nie należy ich przykrywać ziemią. Można też uprawiać tymianek z rozsady, ale ten sposób jest rzadko praktykowany.

Grafika ósma przedstawia koper ogrodowy. Liście kopru mają nitkowatą budowę i są pierzaste. Łodyga jest wzniesiona i mocno rozgałęziona. Roślina osiąga dużą wysokość. Na grafice znajdują się następujące informacje: Punkt pierwszy. Koper ogrodowy. Roślina jednoroczna rozmnażana przez wysiew nasion bezpośrednio do gruntu. Siew wykonuje się od wczesnej wiosny do lipca. Rośliny mogą osiągnąć wysokość od sześćdziesięciu do stu pięćdziesięciu centymetrów. Częścią użytkową są nasiona, świeże i suszone liście oraz owocostany. Nasiona i pędy dodaje się do kwaszenia ogórków. Liście nadają charakterystyczny smak sałatkom i zupom. Koper słabo rośnie w nadmiernie wilgotnej glebie i jest wrażliwy na niskie temperatury, dobrze znosząc tylko krótkotrwałe chłody. W czasie suszy powinien być podlewany. Ze względu na możliwość porażenia szkodnikami i patogenami koper na nasiona należy uprawiać na tym samym miejscu nie częściej niż co cztery lata, a przedplonem nie mogą być rośliny selerowate.