Kazimierz Przerwa-Tetmajer Z Kasprowego Wierchu

Brązowozłotym liściem błyszczą się skorusze
głęboko w zagęstwionej Wierchcichej dolinie;
wkoło gładkich uboczy olbrzymie pustynie,
okryte przez pożółkłozłotej trawy plusze.

Wiatr. Huczą zamgławione nad wierchami głusze,
słońce ma blask ołowiu – – wtem z południa płynie
biały, podarty obłok – rozwiał w chmur głębinie
olśniewających blasków pełne pióropusze.

W śnieżnomodro‑ognistych barw fosfor się mieni,
pali się na powietrzu i jak szmat płomieni
wznosi się i zwisa wśród otchłani mglistej.

A od północy błękit krysztalno‑przejrzysty,
cud błękitu! w mgieł wpłynął sine fijolety
i objął w blask dalekich gór złociste grzbiety

bra Źródło: Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Z Kasprowego Wierchu, [w:] tegoż, Poezje, t. 2, Warszawa 1924, s. 30.

Franciszek Pik (Mirandola) Tysiąc sześćset dwudziesty trzeci sonet o Giewoncie

Wsparty o granit skały na Giewontu szczyty
Patrzę i zachód słońca wielbię, a me wargi
Drżą hymnem uwielbienia, jak sypią się piargi,
Jak zamrożone w biegu głazów stalaktyty!

Żelazny krzyż w dal błyszczy, rycerza cygaro
Światu symbol odwieczny, a gencjanygencjanagencjany kwitną...
Niebo barwę przybrało opalno‑błękitno-
Malachitowo‑srebrno‑pozłocisto‑szarą.

Z dali płynie ton smętny fujarki juhasa,
Z kosodrzewu blask bucha, z ognia dym się wije,
Cicho by było, gdyby Giewont jeszcze stał gdzie w kącie,

A tak?... szarzeje w mroku granitowa masa
I można za ten pewnik oddać nawet szyję:
Znajdą cię i opiszą znów, biedny Giewoncie!

wsp Źródło: Franciszek Pik (Mirandola), Tysiąc sześćset dwudziesty trzeci sonet o Giewoncie, [w:] J. Bajda, Poezja drugiej połowy XIX wieku (pozytywizm - Młoda Polska). Antologia, Wrocław 2008, s. 386.