Poziom życia ludności najprościej można zdefiniować jako jakość warunków egzystencji. Na terenie Polski możemy obserwować duże zróżnicowanie w poziomie rozwoju poszczególnych regionów. Powoduje to, że w naszym kraju istnieją obszary, do których ludność masowo napływa, jak i takie, które są wyludniane. Ze względu na duże różnice w rozwoju społeczno‑gospodarczym poszczególnych regionów często możesz usłyszeć, że nasz kraj podzielony jest na Polskę A i Polskę B. Polska A to ta część naszego kraju, która cechuje się wyższym poziomem rozwoju, natomiast Polska B - niższym. Do Polski B zaliczamy województwa: warmińsko‑mazurskie, podlaskie, lubelskie, podkarpackie i świętokrzyskie. W Polsce najwyższy poziom rozwoju występuje w województwie mazowieckim, na co największy wpływ ma Warszawa, stolica kraju. W ostatnich latach następował szybki rozwój dużych miast – Krakowa, Wrocławia, Gdańska i Gdyni – na co wpłynęły zróżnicowana struktura gospodarki, dobra infrastrukturainfrastrukturainfrastruktura transportowa oraz komunikacyjna, a także obecność placówek badawczo‑rozwojowych czy wysoko wykwalifikowanej kadry pracowniczej.

Aby określić poziom życia w danym regionie, bierze się pod uwagę kilka czynników.

Biorąc pod uwagę zatrudnienie, bezrobociebezrobociebezrobocie i warunki pracy, najsłabiej wypada województwo warmińsko‑mazurskie, najlepiej zaś województwo mazowieckie i śląskie. Pod względem zanieczyszczenia środowiska najlepiej sytuacja przedstawia się w województwie warmińsko‑mazurskim, które charakteryzuje się najniższym stopniem zanieczyszczenia powietrza oraz terenu. Najgorsza sytuacja panuje w województwie śląskim – z uwagi na duże zanieczyszczenie środowiska spowodowane intensywnym rozwojem przemysłu wydobywczego.

Analizując dochody ludności, zasoby materialne i warunki mieszkaniowe, najlepiej sytuacja przedstawia się w województwie mazowieckim, a najgorzej w województwie świętokrzyskim. Największe ubóstwoubóstwoubóstwo cechuje województwo podkarpackie, najmniejsze zaś ponownie województwo mazowieckie. Najwyższy rozwój gospodarczy wskazuje się w województwie mazowieckim, natomiast najgorzej sytuacja wygląda w województwie podlaskim, podkarpackim, świętokrzyskim, warmińsko‑mazurskim, lubelskim i opolskim. Najbardziej rozwinięta infrastruktura gospodarcza występuje w województwie śląskim, najsłabiej zaś w województwie warmińsko‑mazurskim. Dostęp do edukacji, kultury oraz infrastruktury socjalnej na najwyższym poziomie jest w województwie mazowieckim, a na najniższym w województwie warmińsko‑mazurskim, podkarpackim, opolskim, lubuskim i kujawsko‑pomorskim. Najlepsze warunki społeczne oraz bezpieczeństwo publicznebezpieczeństwo publicznebezpieczeństwo publiczne zauważa się w regionie podkarpackim, najgorsze zaś w województwie zachodniopomorskim, lubuskim, dolnośląskim i śląskim.

R7Cry1Rqs3d0p

Wykres dotyczy zasięgu ubóstwa w Polsce w latach 2008–2018 według przyjętych w danym roku granic ubóstwa (w % osób w gospodarstwach domowych). Na wykresie są cztery krzywe: przedstawiają ubóstwo skrajne, relatywne i ustawowe. Krzywa ubóstwa skrajnego (minimum egzystencji) wznosi się od wartości 5,6 w 2008 roku do wartości 7,4 w 2013 roku, po czym spada do wartości 4,3 w 2017 roku i rośnie do 5,4 w 2018 roku. Krzywa ubóstwa ustawowego rozpoczyna się w 2008 roku z wartością 10,6, po czym spada do wartości 6,8 w 2011 roku, rośnie do wartości 12,8 w 2013 roku, spada do 10,7 w 2017 roku i rośnie do wartości 10,9 w 2018 roku. Krzywa obrazująca ubóstwo relatywne ma wartość 17,6 w 2008 roku, stopniowo spada do wartości 13,4 w 2017 roku i rośnie do wartości 14,2 w 2018 roku.

Słownik