Moja poezja Tadeusza Różewicza to utwór zamykający esej Do źródeł z 1965 r. Wiersz ten jest jak gdyby rozwinięciem wcześniejszego tekstu napisanego prozą, który stanowił swoistą wykładnię założeń światopoglądowych i artystycznych autora. Różewicz pisał w nim m.in. o tym, że bezpośrednio po wojnie takie wyrażenia, jak „przeżycie artystyczne” czy „przeżycie estetyczne” wydawały mu się śmieszne i podejrzane. Równie śmieszne, choć może już niekoniecznie godne pogardy, wydają mu się dwadzieścia lat później. Tytuł eseju odnosi się do duchowych i artystycznych źródeł, które od wieków zasilały poezję, ale już dawno wyschły. Stało się tak dlatego, że w kręgu kulturowym, którego kanony stworzyli jeszcze Grecy, w XX w. dokonało się dramatyczne spustoszenie i destrukcja humanistycznych wartości. Dla pokolenia, które przeżyło wojnę, utrwalone znaki kultury, symbole i pojęcia utraciły swoje znaczenia; nie sprawdziły się ani nauka, ani religia, ani filozofia, ani dotychczasowa wiara w postęp. Poezja, nie mogąc już dłużej karmić się zasobem wyeksploatowanych środków artystycznych, stanęła wobec konieczności znalezienia zupełnie nowych źródeł.

Słownik