Zwyczajowe prawo konstytucyjne (common law) Jest częścią niemającego charakteru pisanego powszechnego prawa zwyczajowego. W związku z szybkim rozwojem ustawodawstwa traci ono swoją pierwotnie dominującą pozycję. Efektem jego obowiązywania są takie instytucje polityczne, jak: parlamenty, ceremonialna już dzisiaj Tajna Rada, prerogatywy królewskie, zasada zwierzchnictwa parlamentu czy zasada, że „król nie może czynić źle”. Zaliczyć do tego jeszcze można zasadę politycznej i konstytucyjnej nieodpowiedzialności głowy państwa., Orzecznictwo sądowe Czyli postanowienia sądów powszechnych, które odnoszą się do zakresu uprawnień wynikających z prerogatyw królewskich. Sądy określają (za pomocą instytucji desuetudo oraz zasady zbędności wykonywania prerogatyw wobec ustawowego upoważniania do działania) na podstawie własnej interpretacji prawa zwyczajowego i pisanego obecny zakres prerogatyw., Konwenanse konstytucyjne To utarty i powszechnie uznany sposób zachowania się w określonej sytuacji, uznawany za prawną regułę działania. Ich charakterystyczną cechą jest to, że kształtują się w drodze pewnego zwyczaju, wynikającego z precedensów konstytucyjnych, czyli jednorazowych rozstrzygnięć związanych ze stosowaniem konstytucji. Stwierdzenie ich istnienia nie następuje przed sądem, lecz w postępowaniu przed innymi organami. Do najważniejszych z nich, określających zasady brytyjskiego systemu parlamentarno-gabinetowego, należą m.in.: obowiązek rezygnacji rządu, który stracił zaufanie Izby Gmin, kolegialna odpowiedzialność gabinetu przed Izbą Gmin za ogólną politykę i działalność poszczególnych resortów administracji czy powierzenie funkcji i misji tworzenia rządu przez monarchę liderowi partii posiadającej większość mandatów w Izbie Gmin. Urząd premiera obejmuje lider partii, która wygrała wybory do Izby Gmin. Premier musi zasiadać w Izbie Gmin. Odpowiedzialność przed parlamentem ponosi nie tylko Gabinet, ale cały rząd., Prawo pisane To akty prawa pochodzące i przyjęte przez parlament zgodnie z obowiązującą procedurą i podpisane przez głowę państwa, a także ustawodawstwo europejskie. Współcześnie odgrywają one rolę dominującą. Wiele z tych aktów prawa pisanego ma dzisiaj jedynie walor historyczny, jednak ze względu na funkcję, jaką pełniły w kształtowaniu się świadomości politycznej narodu i ustroju państwa, są godne przypomnienia. Aktem historycznym jest zapewne Wielka Karta Swobód z 1215 r., traktowana jako zbiór fundamentalnych zasad prawa powszechnego. Aktualne do dzisiaj są postanowienia Habeas Corpus Act z 1679 r., które zakazują aresztowania bez nakazu sądowego i gwarantują postawienie w stan oskarżenia przed właściwym sądem czy Deklaracji praw z 1689 r. i Ustawy o następstwie tronu z 1701 r. W 1967 roku wprowadzono do systemu organów nową instytucję — Parlamentarnego Komisarza ds. Administracji — rzecznika naruszonych przez administrację praw i interesów obywateli (ombudsman).