Przeczytaj
Poezja kobieca zajmuje istotne miejsce w historii literatury polskiej, choć polskie poetki rzadko redagowały manifesty programowe czy łączyły się w poetyckie ugrupowania. Ich twórczość jest bardzo zróżnicowana. Odnajdujemy w niej zaangażowane społecznie utwory Marii KonopnickiejMarii Konopnickiej, zanurzone w tradycji klasycznej wiersze Kazimiery IłłakowiczównyKazimiery Iłłakowiczówny czy dedykowane najmłodszym teksty Ewy Szelburg‑ZarembinyEwy Szelburg‑Zarembiny i Janiny PorazińskiejJaniny Porazińskiej. Nie sposób też pominąć zmysłowych, oryginalnych liryków Marii Pawlikowskiej‑Jasnorzewskiej. Agnieszka OsieckaAgnieszka Osiecka, Małgorzata HillarMałgorzata Hillar, Anna ŚwirszczyńskaAnna Świrszczyńska, Halina Poświatowska to poetki skupiające się przede wszystkim na jednostkowym kobiecym doświadczeniu związanym z trudną miłością, zdradą, macierzyństwem, bólem oraz starością i przemijaniem. Czesław Miłosz uważa, że istotnym rysem twórczości tego pokolenia artystek jest pojawiająca się w ich tekstach polemika z tradycyjnym sposobem postrzegania roli kobiety –umieszczaniem jej w tradycyjnym, szlacheckim i patriarchalnym systemiew tradycyjnym, szlacheckim i patriarchalnym systemie
.
Słownik
(łac. caesura - odcięcie) - moment przełomowy w czyimś życiu, w dziejach ludzkości, narodu, w historii kultury itp., wyraźnie wyznaczający koniec jednej epoki i początek kolejnej
(gr. epigramma - napis) - zwięzły utwór poetycki o charakterze aforystycznym, dowcipny, zamknięty wyrazistą i zaskakującą pointą, często o charakterze satyrycznym
(franc. convenance) - ogólnie przyjęte formy i obyczaje towarzyskie
(łac. litterae lapidariae) - zwięzły, treściwy (jak inskrypcja na kamieniu), dosadny
(gr. monos - jedyny, pojedynczy + graphein - pisać) - praca naukowa poświęcona jednemu zagadnieniu, jednej osobie czy epoce
(ang. point) - krótkie, często dowcipne, podsumowanie jakiejś wypowiedzi lub utworu literackiego
grupa poetów skupionych wokół czasopisma „Skamander”, a potem wokół „Wiadomości Literackich”. Jej czołowymi przedstawicielami byli: A. Słonimski, J. Lechoń, K. Wierzyński, J. Iwaszkiewicz i J. Tuwim
(strgr. tauόpiomicronς kappaomicroniotanuός, łac. locus communis) - motyw, temat lub obraz zakorzeniony w dziedzictwie starożytnej retoryki i utrwalony w europejskiej kulturze za pośrednictwem łacińskiego średniowiecza; świadectwo ciągłości kultury śródziemnomorskiej oraz uzewnętrznienie jej archetypicznej wspólnoty