Przeczytaj
Podsumowanie
Reguła trójpodziału
W przypadku tej zasady dzielimy zdjęcie dwoma poziomymi i pionowymi liniami. Uzyskamy w ten sposób dziewięć jednakowych prostokątów (lub kwadratów, jeśli oryginalna fotografia jest kwadratowa). Punkty przecięcia się linii trójpodziału to mocne punkty, czyli miejsca, na które najpierw zwraca się uwagę. Podobnie jest w przypadku centralnego prostokątacentralnego prostokąta – on również jako pierwszy przykuwa wzrok. Zatem tam właśnie warto umieszczać najważniejsze elementy zdjęcia.
Zapoznaj się z dziełem Salvadora Dalego. Czy reguła trójpodziału znajduje zastosowanie w jego przypadku? Dlaczego?
Podaj przykłady obrazów stosujących regułę trójpodziału kadru.
Symetria
Wprowadzenie do fotografii symetriisymetrii sprawia, że zdjęcie nabiera spokojniejszego charakteru.
Możemy wyróżnić kilka jej typów:
symetria pozioma – góra i dół obrazu są symetryczne,
symetria pionowa – lewa i strona są symetryczne;
symetria radialna (obrotowa) – symetria występuje względem środka (w przyrodzie jej przykładem mogą być liście słonecznika),
symetria translacyjna – elementy powtarzają się w różnych miejscach przestrzeni (np. kolumny).
Zapoznaj się ze zdjęciem przedstawiającym grobowiec Tadź Mahal. Wskaż, z jaką symetrią mamy do czynienia.
Symetryczne twarze według kanonów piękna uważane są za atrakcyjniejsze.
Czy jednak idealnie symetryczna twarz byłaby uważana za najpiękniejszą? Niekoniecznie. Idealna symetria twarzy nie wygląda naturalnie. Nasz mózg zaczyna ją postrzegać jako coś sztucznego i nieprzyjemnego. Do tego stopnia, że analitycy znanej sieci sprzedającej kawę poddali swoich klientów badaniu. Pokazali im logotyp, na którym znajdowała się idealnie symetryczna twarz syrenki. Uczestnicy badania wskazywali, że to logo podoba im się mniej od tego niesymetrycznego, choć nie do końca potrafili wskazać powód.
Przyjrzyj się twarzom a oraz b. Choć zostały stworzone z portretu tej samej postaci, po stworzeniu z nich nowych symetrycznych portretów wyglądają, jakby przedstawiały dwie zupełnie różne postacie.
Wypełnienie kadru
Ile razy zdarzyło ci się pokazywać palcem, gdzie dokładnie znajdujesz się na fotografii? Brak realizacji zasady wypełnienia kadru to częsta bolączka amatorskich fotografii z wakacji. Robiąc zdjęcie zastanów się, czy na pewno wszystkie obiekty, jakie są widoczne w kadrze, są tam konieczne. Czasem, by uzyskać lepszy kadr, wystarczy trochę zmienić kadrowaniekadrowanie lub zbliżyć się do fotografowanego obiektu (albo wprost przeciwnie – oddalić się od niego!).
Zasada ramy
Wiesz już, że rama nie ma nic wspólnego z tym, w czym zawieszasz obraz. Zasada ta wymaga od ciebie jako fotografa więcej pracy i planowania. Nie zawsze od razu znajdziesz coś, co może być ramą dla fotografowanego obiektu. W przypadku twarzy czasem wystarczy, by fotografowana osoba oparła twarz na dłoniach. Sytuacja jednak komplikuje się, kiedy fotografujesz zwierzę czy obiekt.
Negatywna przestrzeń
Negatywną przestrzenią nazywamy takie obszary fotografii, na których nie ma żadnych rozpoznawalnych kształtów lub które nie są zróżnicowane pod względem barwy czy jasności.
Fragmenty kadru są dla nich opozycją.
Przestrzeń negatywna pozwala lepiej wydobyć to, co jest istotne (fotografowany obiekt).
Przyjrzyj się fotografii modraszki zwyczajnej. W jaki sposób uzyskano efekt negatywnej przestrzeni?
Słownik
automatyczna ekspozycja, czyli automatyczne dobranie wartości ekspozycji do otaczających warunków
z ang. white balance, balansem kolorów nazywamy proces kompensacji kolorów obrazu dla temperatury barwowej oświetlenia, którym dysponujemy podczas wykonywania zdjęcia
inaczej: korpus aparatu
rozmycie obiektów znajdujących się poza głębią ostrości
miejsce w kadrze w którym staramy się umieścić wszystkie ważne dla fotografii elementy; to punkt przecięcia się linii trójpodziału; kompozycja centralna najlepiej sprawdza się w przypadku symetrycznych obrazów
wskaźnik stopnia reagowania filmu fotograficznego na światło; odpowiednie dobranie filmu do fotografowanej sceny może być kluczowe w uzyskaniu pożądanego efektu; wiodącym standardem jest ISO; im wyższa wartość, tym film jest bardziej czuły na światło
parametr oprogramowania aparatu decydujący o stopniu reagowania matrycy na światło; daje możliwość rozjaśnienia sceny, choć przy wyższych wartościach efektem ubocznym często jest tzw. ziarno; parametr ISO nie powinien stanowić substytutu prawidłowego oświetlenia sceny, a jedynie dodatkową pomoc w uzyskaniu pożądanego efektu
wykres odzwierciedlający liczbę punktów o danej jasności w trzech kategoriach: czerń (lewa strona wykresu), szarość (środek) i biel (prawa strona); w prawidłowo wykonanym zdjęciu wykres powinien rosnąć od zera, osiągać szczytowy poziom w okolicy środka i opadać do zera po prawej stronie; odstępstwa od tego wskazania mogą być sygnałem o błędzie w oświetleniu lub o nieprawidłowych ustawieniach aparatu
wycięcie z pierwotnie zarejestrowanego lub tylko z obserwowanego obrazu określonego fragmentu, w celu uzyskania optymalnego dla widza kadru
układ elementów zestawionych ze sobą w taki sposób, aby tworzyły harmonijną całość
element obiektywu odpowiedzialny za precyzyjne odmierzanie czasu, przez jaki światło pada na materiał światłoczuły
fotografie wykonane w warunkach niewystarczającego oświetlenia są zbyt ciemne, pozbawione rzeczywistych kolorów, a zawarte na nich szczegóły zlewają się ze sobą i są niewidoczne dla odbiorcy
układ optyczny przenoszący obraz sceny do dalszej części urządzenia
sposób oddania trójwymiarowych obiektów i przestrzeni na płaszczyźnie
fotografie wykonane w warunkach nadmiaru światła mogą są zbyt jasne, pozbawione szczegółów i prawidłowego kontrastu barw
część obiektywu, regulująca średnicę otworu w obiektywie – wartość przysłony jest odwrotnie proporcjonalna do ilości światła padającego na materiał światłoczuły
zjawisko, w którym przedmiot, obraz etc. składa się z dwóch części, które są swoimi lustrzanymi odbiciami
obiektywna miara wrażenia barwy określonego źródła światła, wyrażana w kelwinach, np. temperatura barwowa świecy 2000 K, światło dzienne 5200‑5500 K, cień 7000‑8000 K
przybliżenie fotografowanej sceny przy wykorzystaniu oprogramowania aparatu; korzystając z tej funkcji należy pamiętać, że uzyskany obraz jest jedynie powiększeniem tego już uchwyconego na matrycy, co może powodować, że fotografia będzie nieostra
możliwość przybliżania fotografowanej sceny przy pomocy przesunięcia soczewek obiektywu aparatu; to najlepsza dostępna metoda przybliżania, ponieważ gwarantuje zapis fotografii z pełnym wykorzystaniem potencjału matrycy