Ilustracja interaktywna. Zdjęcie przedstawia mężczyznę, który siedzi w pokoju i czyta książkę. Ma krótkie włosy oraz nieduże wąsy. Ubrany jest w garnitur. Opisane elementy ilustracji interaktywnej. 1. Henryk Elzenberg (1887—1967) Był wybitnym polskim filozofem, eseistą i krytykiem literackim, specjalizującym się w aksjologii oraz filozofii kultury i religii. Wychowywany był przez ojca (matka zmarła, gdy miał kilka miesięcy), zamożnego prawnika, który, gdy przyszły filozof skończył dziewięć lat, posłał go na naukę do Szwajcarii. Elzenberg studiował literaturę francuską i starożytną na Uniwersytecie Paryskim. Był poliglotą — biegle władał francuskim, niemieckim, łaciną i greką, a bardzo dobrze znał również włoski, angielski i sanskryt. Większość tekstów, do których odnosił się w swoich pracach, znał więc w oryginale. Po uzyskaniu tytułu doktora w 1909 r. powrócił na krótko do kraju. W latach 1910—1912 wykładał literaturę francuską na Uniwersytecie w Neuchâtel. W czasie wojny (1914—1915) był ochotnikiem w Pierwszej Brygadzie Legionów, w wojnie polsko-bolszewickiej służył jako kanonier (1920). W latach 1917—1920 uczył języków w prywatnych szkołach. W tym czasie przebywał na dwumiesięcznym stypendium w Wiedniu (1918). W 1921 r. uzyskał habilitację na Uniwersytecie Jagiellońskim. Rozpoczął karierę akademicką − przed wojną m.in. na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Wileńskim. W czasie wojny prowadził tajne wykłady w Wilnie, w latach 1944—1946 wykładał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Potem na dłużej związał się z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu (1946—1960), z przerwą w latach 1950—1956, kiedy to w wyniku interwencji władz został odsunięty od nauczania jako "niepoprawny idealista". 2. Elzenberg był perfekcjonistą. Spowodowało to, że za życia opublikował niewiele. Poza pracą habilitacyjną poświęconą Markowi Aureliuszowi i wcześniejszym esejem o Leibnizu ukazały się zaledwie trzy większe książki, dwie będące zresztą zbiorami esejów, a trzecia dziennikiem filozoficznym. Są to: Kłopot z istnieniem. Aforyzmy w porządku czasu (1963), Wartość i człowiek. Rozprawy z humanistyki i filozofii (1966) oraz Próby kontaktu. Eseje i studia krytyczne (1966). Po śmierci Henryka Elzenberga jego uczniowie i kontynuatorzy podjęli się edycji i wydania olbrzymiej spuścizny tekstów niepublikowanych. 3. Zainteresowania literackie Elzenberga spowodowały, że pierwszym naturalnym wyzwaniem, jakie sobie postawił, było poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o istotę piękna i dzieła sztuki. Ze względu zaś na różne przykre doświadczenia życiowe, zarówno osobiste, jak i narodu polskiego czy — jeszcze szerzej — ludzkości, stawiał sobie pytania natury moralnej, częściowo też historycznej. Czy dobro w tym świecie, wciąż od nowa turbowanym przez kolejne wcielenia barbarzyńców, ma jakieś szanse? Czy wobec otaczającej nas bezmyślności i braku gustu zajmowanie się sztuką ma jeszcze jakiś sens? Z pewną niechęcią przy tym Elzenberg określał się mianem uczonego, akademika, interesowało go bowiem spojrzenie szersze, uwzględniające wrażliwość artystyczną.