włoski poeta, jeden z prekursorów renesansu; jego najsłynniejsze dzieło to Sonety do Laury, zbiór wierszy złożony z 365 utworów poświęconych jego miłości do tytułowej bohaterki; sonety zostały podzielone na dwie części: do Laury żywej oraz umarłej

bohaterowie średniowiecznej legendy przedstawiającej dzieje nieszczęśliwej miłości Tristana, rycerza i krewniaka króla Marka, oraz Izoldy Jasnowłosej, żony króla; po śmierci obojga głóg łączył ich groby; gdy mimo ścinania krzew wciąż odrastał, król Marek zabronił jego niszczenia

tytułowi bohaterowie tragedii Romeo i Julia Williama Shakespeare'a (1597), angielskiego dramaturga przełomu renesansu i baroku; utwór przedstawia dzieje miłości młodych przedstawicieli dwóch zwaśnionych rodzin; na przekór niechęci rodów Romeo i Julia zakochali się w sobie i potajemnie wzięli ślub, a w skutek nieszczęśliwego splotu okoliczności umarli

kraina historyczna leżąca na styku Europy i Azji Mniejszej; obecnie należy do Grecji, Turcji i Bułgarii

kult Dionizosa, greckiego boga wina i witalnych sił natury; charakteryzował się żywiołowością, ekstatycznością

nurt religijny w starożytnej Grecji, związany z mistyką i wiarą w wędrówkę duszy; założycielem tego nurtu miał być Orfeusz

żyjący prawdopodobnie w VIII w. p.n.e. epik grecki, pierwszy twórca, którego istnienie potwierdzają dokumenty; autor m.in. Teogonii – eposu o powstaniu bogów i kosmosu, oraz Pracy i dni – poematu dydaktycznego, w którym znalazły się porady dla rolników, ale również pouczenia o charakterze moralizatorskim

słownik

według mitologii greckiej córka bogini Demeter i Zeusa (nazywana Persefoną lub Korą), żona Hadesa, władczyni podziemia, opiekunka dusz zmarłych

Pluton to łaciński odpowiednik Hadesa, władcy podziemi; wejścia do jego królestwa bronił wielogłowy pies – Cerber

w mitologii greckiej przewoził przez rzekę Styks (albo Acheron) dusze do krainy zmarłych

Wergiliusz (70–21 r. p.n.e.) to jeden z najważniejszych twórców epoki Oktawiana Augusta, autor m.in.: Eneidy – eposu o losach Eneasza, uciekiniera z Troi, którego Rzymianie uważali za swego protoplastę, Bukolików – zbioru sielanek, a także Georgików – poematu o tematyce rolniczej

Owidiusz (43 r. p.n.e. – 17 r. n.e.) to jeden z najważniejszych pisarzy starożytnego Rzymu, twórca epoki Oktawiana Augusta, autor m.in. Przemian (Metamorfoz), czyli poematu składającego się z 15 ksiąg, w których znalazły się opracowane przez Owidiusza mity – te wersje opowieści o początkach świata oraz najważniejszych bogach i herosach uchodziły za kanoniczne w następnych stuleciach

jaskinia na przylądku Tajnaron na Półwyspie Peloponeskim – wierzono, że tam znajduje się zejście do podziemi

wejście do podziemi, w których (według mitologii rzymskiej) rządził mąż Prozerpiny, bóg Dis Pater, zwany też Plutonem

duchy umarłych; nazwa wywodzi się od łacińskiego przymiotnika manus – dobry (jej użycie miało zjednać duchy tak, by nie szkodziły żyjącym)

(łac. Erebus – mrok) najmroczniejsza część Hadesu

wypełniony wodą jeziora krater wulkaniczny w pobliżu miejscowości Cumae we Włoszech; wierzono, że tędy można dostać się do podziemi

(ok. 490 r. p.n.e. – ok. 430 r. p.n.e.) rzeźbiarz grecki, współpracownik Peryklesa, autor takich rzeźb, jak: Atena Partenos – pomnik umieszczony w świątyni Ateny na ateńskim Akropolu, oraz Zeus Olimpijski – monument wykonany dla świątyni w Olimpii; Fidiasz wywarł największy wpływ na rozwój rzeźby greckiej w okresie klasycznym

(gr. psychopompós – przewodnik dusz) – w różnych religiach istota pomagającą duszy zmarłego dotrzeć w zaświaty (w chrześcijaństwie tę funkcję pełni zazwyczaj anioł)

w starożytnej Grecji poeta, zwolennik sekty religijnej założonej przez Orfeusza

jeden z bogów olimpijskich, bóg podróżnych, kupców i złodziei

starorzymska bogini świata podziemnego

po matkę

Dionizos zszedł do podziemi prosić Hadesa o odzyskanie zmarłej matki

do Laury

cykl sonetów Francesco Petrarki skierowanych do ukochanej kobiety