Trwałym dziedzictwem filozofii europejskiej okazał się idealizm Platona, chociaż warto zaznaczyć, że w omawianym tu okresie nie było to dominujące stanowisko filozoficzne. Dużo bardziej powszechny był materializm, reprezentowany chociażby przez Demokryta, którego atomizm kontynuował co prawda tradycję filozofii przedsokratejskiej, ale on sam działał w czasie młodości Platona.

Obraz przedstawia szkołę ateńską. W przestronnym, starożytnym budynku, pełnym rzeźb i płaskorzeźb znajduje się liczna grupa mężczyzn. Mężczyźni chodzą, siedzą, rozmawiają ze sobą, gestykulują.

Platon był jedną z najbardziej wpływowych postaci w dziejach filozofii europejskiej. Brytyjski filozof Alfred North Whitehead pokusił się nawet o stwierdzenie, że „najbezpieczniejsza ogólna charakterystyka europejskiej tradycji filozoficznej jest taka, iż polega ona na szeregu przypisów do Platona”. Na wczesny platonizm wpływ wywierały doktryny pitagorejczyków i sceptyków.

Obraz przedstawia dwóch mężczyzn. Mężczyzna po lewej stronie jest starszy, mówi coś, unosząc do góry prawą dłoń z wskazującym palcem. Młodszy mężczyzna, po prawej stronie patrzy na rozmówcę, trzyma dłoń wyciągniętą przed siebie. Obaj mężczyźni są ubrani w długie, obszerne szaty. Są pochłonięci rozmową. Otaczają ich i słuchają inni mężczyźni.

W III w. n.e. w Aleksandrii narodził się neoplatonizm. Zapoczątkowany został przez Ammoniosa Sakkasa, a dojrzałą postać przyjął w dziele Plotyna. Neoplatonizm nawiązywał też do hinduskiej i żydowskiej myśli mistycznej. W szkołach nauczano go do VI w. n.e. W tym czasie oddziaływał znacząco na kształtującą się właśnie filozofię chrześcijańską, szczególnie na patrystykę, czyli naukę Ojców Kościoła przede wszystkim św. Augustyna. Neoplatonizm zakładał istnienie hierarchicznej struktury bytu między Bogiem a materią, podtrzymał dualizm świata idei i świata materii, choć w nieco złagodzonej formie. Na samym szczycie hierarchii bytów stał absolut tożsamy z Bogiem; to z niego emanowały kolejne postacie bytu, tzw. **hipostazy**, najpierw duch, czyli świat idei, potem dusza świata i na końcu materia. Była to tzw. teoria emanacji.

Obraz przedstawia starszego, brodatego mężczyznę w todze. Mężczyzna mówi coś, unosząc do góry prawą dłoń z wskazującym palcem.

W świetle podstawowych założeń teologicznych chrześcijaństwa materia ulegała jednak istotnej nobilitacji w akcie wcielenia Słowa, czyli Chrystusa, a w momencie zmartwychwstania ciał zostawała w jakiejś swej postaci utrwalona. Dusza ludzka w ciągu życia zniża się i wstępuje w ciało, ale nie po to, by je porzucić, jak to zakładał Platon, lecz by dokonać uduchowienia i sakralizacji materii, musi jednak w akcie nawrócenia odnaleźć w sobie siłę dźwigającą ją wzwyż.

Obraz przedstawia grupę mężczyzn w togach skupionych na schodach. Kilku z nich siedzi i zapisuje coś w większych czy mniejszych księgach. Stojący nieopodal mężczyzna wertuje książkę i patrzy na siedzących mężczyzn. Przygląda się im także młoda kobieta w długiej szacie.

Platon patronował wszystkim tym kierunkom filozoficznym, w których do głosu dochodził idealizm i spirytualizm. Oddziaływał na Kanta, F.W. Schellinga i Hegla; do niektórych aspektów platonizmu nawiązuje także fenomenologia.

Obraz przedstawia grupę mężczyzn, którzy w skupieniu obserwują mężczyznę rysującego coś na ziemi cyrklem. Obok nich stoi grupa kilku innych mężczyzn – dwaj z nich trzymają w dłoniach kule przypominające planety.