Przeczytaj
Przystosowanie drapieżników do polowania
Drapieżniki mają bardzo dobry wzrok, węch i słuch, które pomagają im wytropić, dogonić i pochwycić ofiarę.
Stado: większe szanse na przeżycie
Najprostszym sposobem aktywnej obrony jest ucieczka. Nie zawsze kończy się powodzeniem, jak np. próba ucieczki samotnej impali (Aepyceros melampus) przed gepardem grzywiastym (Acinonyx jubatus). Zwierzęta przebywające w stadzie mają dużo większe szanse na uniknięcie ataku i tym samym na przeżycie.
Sposoby obrony
Zanim nastąpi atak
Inne sposoby obrony przed agresorem
Potencjalne ofiary upodobniają się do groźnych zwierząt, które są atakowane przez drapieżników znacznie rzadziej. Zjawisko to nazywa się mimikrą.
Trzmielówka wielka Volucella zonaria) nie ma jadu i żądła, mechanizmów obrony czynnej, ale upodabniając się do trzmieli (Bombus) i szerszeni (Vespa), może bezpiecznie żerować wśród kwiatów.
Lancetogłów mleczny (Lampropeltis triangulum) upodabnia się do bardzo jadowitego węża – koralówki arlekin (Micrurus fulvius).
Mimetyzm: upodobnienie się do otoczenia
Dawniej krępak nabrzozak (Biston betularia) występował częściej w odmianie jasnej, która zapewniała mu kamuflaż na tle drzew pokrytych porostami. Wraz z rozwojem przemysłu i wzrostem zanieczyszczenia powietrza doszło do zmniejszenia się populacjipopulacji porostów – ciemna odmiana krępaka zyskała zatem większe szanse na ukrycie się przed drapieżnikami. Zjawisko to zostało nazwane melanizmem przemysłowym.
Autotomia – fizjologiczna reakcja obronna
Między drapieżnikiem a jego ofiarą trwa walka o przeżycie: drapieżnik musi zdobyć posiłek, ofiara – uciec. Obie strony stosują wiele sposobów, by wygrać starcie.
Słownik
u zwierząt oznacza całkowite znieruchomienie pod wpływem strachu, będące reakcją obrony biernej zwierzęcia
[z gr. gr. autós – sam, tomḗ – cięcie]; reakcja obronna występująca głównie u bezkręgowców i jaszczurek; polega na odrzuceniu części ciała w chwili zagrożenia lub w niekorzystnych warunkach; odrzucona część jest zwykle regenerowana
działania mające na celu obronę przed atakiem
[z gr. mimētḗs – naśladowca], upodobnienie się zwierząt (rzadziej roślin) barwą, deseniem, kształtem ciała lub innymi cechami do podłoża (kamuflaż, allomimetyzm) lub do innych organizmów: do roślin — fitomimetyzm, do zwierząt — zoomimetyzm
szczególny przypadek mimetyzmu, polegający na upodobnieniu się do innych zwierząt (modeli), które ze względu na swoją jadowitość lub trujący i odrażający smak nie są atakowane przez drapieżniki
gruczoł obronny przy płucach wodnych strzykw zawierający toksynę lub lepką wydzielinę wyrzucaną przy ataku
duże, wydłużone zgrubienia u niektórych płazów (m.in. ropuch, ambystom, salamander), leżące po bokach głowy lub za oczami; znajdują się w nich gruczoły jadowe
grupa osobników należąca do jednego gatunku, która występuje w danym czasie na danym terenie, mogąca się ze sobą swobodnie krzyżować, wydając na świat płodne potomstwo
proces zmiany naskórka lub pancerza