Ps 38, 2–19

2 Nie karć mnie, Panie, w Twoim gniewie  
i nie karz mnie w Twej zapalczywości!  
[...]  
5 Bo winy moje przerosły moją głowę,  
gniotą mnie jak ciężkie brzemię.  
6 Cuchną, ropieją me rany  
na skutek mego szaleństwa.  
7 Jestem zgnębiony, nad miarę pochylony,  
przez cały dzień chodzę smutny.  
8 Bo ogień trawi moje lędźwie  
i w moim ciele nie ma nic zdrowego.  
9 Jestem nad miarę wyczerpany i złamany;  
skowyczę, bo jęczy moje serce.  
[...]  
12 Przyjaciele moi i sąsiedzi stronią od mojej choroby  
i moi bliscy stoją z daleka.  
13 Ci, którzy czyhają na moje życie, zastawiają sidła,  
ci, którzy źle mi życzą, mówią przewrotnie  
i przez cały dzień obmyślają podstępy.  
14 A ja nie słyszę – jak głuchy;
i jestem jak niemy, co ust nie otwiera.  
15 I stałem się jak człowiek, co nie słyszy;  
i nie ma w ustach odpowiedzi.  
16 Bo Tobie ufam, o Panie!  
Ty odpowiesz, Panie, Boże mój!  
17 Mówię bowiem: „Niech się ze mnie nie cieszą;  
gdy moja noga się chwieje, niech się nie wynoszą nade mnie!” 18 Bo jestem bardzo bliski upadku  
i ból mój jest zawsze przede mną.  
19 Ja przecież wyznaję moją winę  
i trwożę się moim grzechem.

2 Źródło: Ps 38, 2–19, [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych, oprac. Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy Benedyktynów Tynieckich, Poznań 1980, s. 602.

Koh 3, 1–8

3. 1 Wszystko ma swój czas, i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem: 2 Jest czas rodzenia i czas umierania, czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono, 3 czas zabijania i czas leczenia, czas burzenia i czas budowania, 4 czas płaczu i czas śmiechu, czas zawodzenia i czas pląsów, 5 czas rzucania kamieni i czas ich zbierania, czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymywania się od nich, 6 czas szukania i czas tracenia, czas zachowania i czas wyrzucania, 7 czas rozdzierania i czas zszywania, czas milczenia i czas mówienia, 8 czas miłowania i czas nienawiści, czas wojny i czas pokoju.

3 Źródło: Koh 3, 1–8, [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych, oprac. Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy Benedyktynów Tynieckich, Poznań 1980, s. 737.

Mt 7, 24–27

7. 24 Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. 25 Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. 26 Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. 27 Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki.

4 Źródło: Mt 7, 24–27, [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych, oprac. Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy Benedyktynów Tynieckich, Poznań 1980, s. 1131.

Ap 18, 1

18. 1 Potem ujrzałem innego anioła – zstępującego z nieba i mającego wielką władzę, a ziemia od chwały jego rozbłysła. 2 I głosem potężnym tak zawołał: „Upadł, upadł Babilon – stolica. I stała się siedliskiem demonów i kryjówką wszelkiego ducha nieczystego, i kryjówką wszelkiego ptaka nieczystego i budzącego wstręt, 3 bo winem zapalczywości swojego nierządu napoiła wszystkie narody, i królowie ziemi dopuścili się z nią nierządu, a kupcy ziemi wzbogacili się ogromem jej przepychu”.

5 Źródło: Ap 18, 1, [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych, oprac. Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy Benedyktynów Tynieckich, Poznań 1980, s. 1411–1412.