Proces produkcji aluminium rozpoczyna się od budowy kopalni odkrywkowej w miejscu występowania złóż zasobnych w glin. Przemysłowe znaczenie przedstawiają złoża, które zawierają go powyżej 30% – takim surowcem skalnym jest boksyt. Nie jest to konkretny minerał, lecz osadowa ilasta skała, składająca się głównie z uwodnionych tlenków glinu (hydrargilitu, bemitu lub diasporu), które powstają w klimacie tropikalnym i subtropikalnym. To główne źródło aluminium na świecie. Boksyt posiada najczęściej kolor czerwony lub brunatny. Jest drobnoziarnisty i występuje w dwóch odmianach: może być miękki (słabo spojony) lub zwięzły i twardy. Używany także w metalurgii (jako topniktopnikitopnik) oraz do wyrobu materiałów ogniotrwałych i szybko twardniejących cementów. Boksyt występuje w dwóch odmianach: laterytowej (krzemianowejkrzemiankrzemianowej) i krasowej (węglanowejwęglanywęglanowej).

Minerałami towarzyszącymi złożom boksytów są najczęściej minerały ilaste, krzemionka, tlenki i wodorotlenki żelaza. W największych ilościach powstają w miejscach wietrzenia skał glinokrzemianowych w klimacie gorącym, dlatego górnictwo boksytów najlepiej rozwinięte jest w Australii, Brazylii, Chinach, Ameryce Środkowej, Afryce, Francji i Grecji. W Polsce boksyty występują m. in. koło Nowej Rudy na Dolnym Śląsku.

Kolejnym, po eksploatacji złoża, etapem produkcji aluminium jest oddzielenie jego tlenku od innych pierwiastków, wchodzących w skład rud boksytu. Proces ten nazywany jest rafinacją i może odbywać się z użyciem roztworu alkalicznego (zasadowego) lub kwasowego.

Metody z użyciem wodnych związków wodorotlenków to m.in. metoda Bayera oraz metoda spiekania boksytu z sodą i wapieniem.

RVaF8rwx5kCMZ

Schemat przedstawia proces Bayera. Na górze schematu są trzy związki: wodorotlenek sodu, woda oraz tlenek wapnia. Od wodorotlenku wapnia i wody biegną strzałki do napisu uzupełnianie reagentów i do napisu rozdrabnianie. Od tlenku wapnia biegnie strzałka do rudy boksytu oraz w dół kolejno do następujących etapów: rozdrabnianie, rozpuszczanie (autoklaw), następnie przy kolejnej strzałce jest napis: glinian sodu ${\mathrm{N}\mathrm{a}\mathrm{A}\mathrm{l}\mathrm{O}}_2$ dodać czerwony szlam i kolejny etap: oddzielanie glinianu sodu w osadnikach, płukanie i osadzanie oraz filtrowanie zachodzące w osadnikach, w filtrach, utylizacja czerwonego szlamu. Przy etapie oddzielania glinianu sodu biegnie strzałka w dół w lewo z napisem roztwór wodny glinianu sodu do napisu hydroliza - rozkład glinianu sodu zachodzącego w reaktorach. Przy hydrolizie napis: dodatek kryształów ${\mathrm{A}\mathrm{l}}_2{\mathrm{O}}_3\cdot 3{\mathrm{H}}_2\mathrm{O}$. Kolejny etap tej części schematu to osadzanie, filtrowanie, przy strzałce w dół jest $\mathrm{A}\mathrm{l}(\mathrm{O}\mathrm{H}{)}_3$, strzałka prowadzi do etapu prażenia w piecach obrotowych w temperaturze około 1200 stopni Celsjusza. W wyniku prażenia powstaje tlenek glinu ${\mathrm{A}\mathrm{l}}_2{\mathrm{O}}_3$. Od osadzania i filtrowania glinianu sodu na schemacie biegnie strzałka w górę do napisu: odparowanie, oczyszczanie i odzysk wodorotlenku sodu, i kolejna strzałka do napisu: uzupełnianie reagentów. Schemat się zamyka.

Rafinacja za pomocą kwasu polega na ługowaniu (wypłukiwaniu substancji w fazie stałej za pomocą rozpuszczalnika) rudy aluminium roztworami kwasu solnego, siarkowego(VI), azotowego(V) lub innymi. Po skończonym oczyszczaniu oddziela się roztwór od ciała stałego.

Po przeprowadzeniu rafinacji należy doprowadzić tlenek aluminium do postaci czystej. Surowe aluminium uzyskuje się w procesie elektrolizy, podczas której płynny elektrolit oddzielany jest od substancji stałej. Redukcję