Przeczytaj
Minojczycy
Tak nazwał twórców najstarszej cywilizacji świata greckiego Artur Evans, który w pierwszej połowie XX w. prowadził wykopaliska w Knossos. W ośrodku tym odkrył pozostałości imponującego pałacu (podobne, aczkolwiek mniej imponujące odkopano m.in. w Fajstos i Mallii). Sądził on, że rezydował w nim legendarny król Krety Minos, wokół którego koncentrowało się wiele greckich mitów (np. te o Minotaurze i Tezeuszu, Dedalu i Ikarze). Niestety nie sposób zweryfikować tej tezy. Budowla powstała ok. 1700 r. p.n.e.; pełniła funkcję centrum politycznego (stanowiła siedzibę władcy) i gospodarczego (znajdowały się tam warsztaty i magazyny) państwa. Apartamenty króla i sale oficjalne upiększano wielobarwnymi freskami o motywach roślinnych i zwierzęcych (popularne były zwłaszcza byki) oraz scenami kultowymi. Do wielu pomieszczeń doprowadzono bieżącą wodę. Minojczycy prowadzili szeroko zakrojoną działalność handlową: ceramikę minojską znajdujemy na wyspach Morza Egejskiego, wybrzeżach Azji Mniejszej i w Egipcie, a ślady ich dużego znaczenia w basenie Morza Egejskiego zachowały się w przekonaniu późniejszych Greków o thalassokracjithalassokracji kreteńskiej.
Około 1450 r. p.n.e. prawie wszystkie pałace minojskie, z wyjątkiem Knossos, uległy zniszczeniu. Wśród przyczyn upadku wymienia się inwazję Achajów (Greków) z Grecji kontynentalnej, zamieszki wewnętrzne, katastrofy naturalne (przez długi czas upadek pałaców wiązano z wybuchem w drugiej połowie XV w. p.n.e. wulkanu na wyspie Thera, odległej od Krety o 100 km), lecz trudno o pewne rozstrzygnięcia.
Mykeńczycy
Cywilizacja mykeńska bierze swoją nazwę od Myken, twierdzy wybudowanej w pierwszej połowie II tysiąclecia p.n.e. Tak samo nazwano osadę. Wedle Greków warownia ta nie mogła być dziełem ludzi; jak wierzono, mieli wybudować ją cyklopicyklopi, którzy na własnych barkach nosili ogromne nieociosane bloki wapienne i układali je jedne na drugich, tworząc mur szeroki i gruby na 8 metrów, a długi na 900.
Po nawiązaniu kontaktów z Minojczykami w Grecji kontynentalnej zaczęły powstawać pałace, lecz w przeciwieństwie do kreteńskich były one otoczone murami (wyjątek stanowi tu najlepiej zachowany pałac w Pylos), nie było w nich toalet i dziedzińców, a na zdobiących ściany malowidłach dominowała tematyka wojenna. Pałace mykeńskie pełniły podobne funkcje, co u Minojczyków: stanowiły siedzibę wanaksawanaksa i ośrodki produkcji rzemieślniczej. Na przykład w Pylos zachowały się rachunki, z których dowiadujemy się o racjach żywnościowych dla pracujących przy wyrobie tkanin kobiet i dzieci. Przykładowy tekst brzmiał następująco:
Historia starożytnych GrekówDwa kotły na trzech nóżkach wyrobu kreteńskiego typu aikeu; jeden kocioł na trzech nóżkach z jednym uchem i jedną nóżką; jeden kocioł na trzech nóżkach wyrobu kreteńskiego, z nóżkami przepalonymi, nieużyteczny. Dzbany do wina 3; jedna większa czara z czterema uszami; dwie większe czary z trzema uszami; jedna mniejsza czara z czterema uszami. Jedna mniejsza czara z trzema uszami; jedna mniejsza czara bez uszu.
Nie mamy pewnych informacji na temat powiązań między pałacami, lecz wielu uczonych sądzi, że między XIV a XII w. p.n.e. w Grecji istniało silne państwo ze stolicą w Mykenach, a inne pałace stanowiły siedziby namiestników. Wskazują na to źródła hetyckiehetyckie, mówiące o potężnym władcy Ahhijawy, czyli prawdopodobnie Achajów (tak dawniej określano Greków). Nie bez znaczenia jest też wymowa eposóweposów Homerowych, w których król Myken Agamemnon stoi na czele innych władców walczących pod Troją. W XII w. p.n.e. rozpoczął się długotrwały proces upadku cywilizacji mykeńskiej: niektóre pałace zostały zniszczone, inne opustoszały. Był to proces długotrwały, lecz niewiele o nim wiemy – nie bez powodu okres, który wówczas się rozpoczyna (XII‑IX w. p.n.e.), otrzymał nazwę Wieków CiemnychWieków Ciemnych.
Pisma A i B
Zarówno cywilizacja minojska, jak i mykeńska stworzyły pismo. Oba nazywano pismem linearnym od linii, które zaznaczano na glinianych tabliczkach, zanim przystąpiono do pisania. Starsze pismo Kreteńczyków oznaczono literą A, składało się z 85 znaków i mimo wielu prób do dziś nie udało się go rozszyfrować. Wynika to głównie z tego, że nie znaleziono tekstów dwujęzycznych, które zostały zapisane pismem linearnym A i innym odczytanym przez nas rodzajem pisma.
Z kolei pismo linearne B odczytali w 1953 r. angielscy lingwiści Michael Ventris i John Chadwick. Było to pierwsze pismo greckie (Kreteńczycy nie byli spokrewnieni z plemionami greckimi), a dokumenty nim zapisane nie mają charakteru literackiego – to głównie notatki o charakterze ekonomicznym, z których możemy wyczytać wiele ważnych informacji na temat życia codziennego Mykeńczyków. Z jednej tabliczki dowiadujemy się np., że w pałacu w Pylos urządzono ucztę na tysiąc (!) osób. W innych zaś pojawiają się dobrze nam znane nazwy bogów: Zeus, Posejdon, Ares, Hera, Dionizos. Co ciekawe, z tabliczek znajdowanych na Peloponezie wynika, że to Posejdon, a nie Zeus, odgrywał główną rolę w panteonie greckich bogów (zresztą silny związek boga mórz z tym regionem jest widoczny także w późniejszych epokach).
Słownik
(z gr. Kyklopes – „okrągłoocy”) według mitologii greckiej olbrzymy o jednym oku pośrodku czoła; cyklopom przypisywano w starożytności wzniesienie budowli z potężnych bloków skalnych zwanych cyklopowymi murami
pierwszy gatunek literacki, który upowszechnił się w kulturze greckiej, poemat narracyjny zapisany w szczególnym metrum, tzw. heksametrem daktylicznym; do eposów należą Iliada i Odyseja oraz dzieła nieco młodszego Hezjoda
lud posługujący się językiem indoeuropejskim, który w XVII w. p.n.e. stworzył silne państwo na terenie dzisiejszej Azji Mniejszej; zostało ono rozbite ok. 1200 r. p.n.e. pod naporem Ludów Morza
(z gr. thalassa – morze i kratein – panować) panowanie na morzu; w epoce klasycznej i później Grecy byli przekonani o tym, że Kreteńczycy z królem Minosem na czele sprawowali dominację nad morzem; jako lud wyspiarski (zamieszkujący największą wyspę na Morzu Egejskim) świetnie rozwinęli sztukę żeglarską i w wyniku najazdów podporządkowali sobie wiele wspólnot na Cykladach i w Grecji kontynentalnej; świadectwem tej dominacji miał być mit o Minotaurze (syn żony Minosa i byka), któremu Ateńczycy byli zobowiązani składać ofiary z dziewcząt i młodzieńców
(gr. wanaks) tak Mykeńczycy określali królów i przywódców
okres w dziejach starożytnej Grecji między XII a IX w. p.n.e.; nazwa nadana przez archeologów ze względu na zauważalny w tym okresie upadek kultury materialnej (w tym zanik znajomości pisma) i regres demograficzny
Słowa kluczowe
Minojczycy, Minos, pałac, Knossos, Mykeńczycy, Mykeny, pismo linearne A i B, wanaks, starożytność, starożytna Grecja, antyk
Bibliografia
Bravo B., Wipszycka E., Historia starożytnych Greków, t. 1, Warszawa 1988.
Hammond N.G.L.,Dzieje Grecji, tłum. A. Świderkówna, Warszawa 1994.
Musiał D., Świat grecki od Homera do Kleopatry, Warszawa 2008.
Jaczynowska M., Musiał D., Stępień M., Historia starożytna, Warszawa 2008.
Ziółkowski A., Historia powszechna: Starożytność, Warszawa 2009.