Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki
bg‑gray2

Biosynteza białka

Biosynteza białka to zachodzący w żywych organizmach enzymatyczny proces łączenia aminokwasów w łańcuchy polipeptydowe o specyficznej sekwencji aminokwasów, uwarunkowany genetycznie.

Podczas transkrypcjitranskrypcjatranskrypcji informacja zawarta w sekwencji nukleotydów zostaje przepisana w komplementarną do niej sekwencję RNA, a następnie jako gotowa matryca (mRNA) przemieszcza się do cytoplazmy komórki, gdzie w procesie translacjitranslacjatranslacji jest syntetyzowany łańcuch białkowy. Proces translacji jest ostatnim etapem ekspresji informacji genetycznej w komórce.

R5wqeaW0lVpLe1
Przedstawiony jest uproszczony schemat biosyntezy białka. W górnej części schematu przedstawione są wolne aminokwasy. Zostały przedstawione jako eliptyczne struktury. Jest ich sześć. Wewnątrz ich są napisy kolejno: Val, Ser, Ala, Met, Pro i Leu. Z kolei po lewej stronie schematu rozrysowane jest jądro komórkowe. Ściany jądra składają się z błon komórkowych o wydłużonym, zaokrąglonym kształcie, które tworzą okrąg. Pomiędzy nimi są przerwy. Są to pory. Wewnątrz okręgu znajduje się łańcuch DNA, są to dwa łańcuchy, które się skręcają, tworząc podwójną helisę. Zachodzi tam transkrypcja. Łańcuchy oddzielają się i powstaje mRNA posiadające jedną, skręconą nić. Jedna nić mRNA styka się z okrągłymi rybosomami. Pod ich wpływem oddzielają się wolne segmenty łańcucha tRNA o podłużnym kształcie. Następnie się stykają i transportują wcześniej wymienione aminokwasy. Eliptyczne aminokwasy łączą się w łańcuch polipeptydowy. Powstaje wówczas białko. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Transkrypcja. Proces syntezy RNA, podczas którego na matrycy DNA jest syntetyzowana komplementarna nić pre-RNA. U organizmów eukariotycznych transkrypcja zachodzi w jądrach komórkowych. Przeprowadzana jest przez polimerazy RNA zależne od DNA. Polimerazy te rozpoznają w DNA określone miejsce, zwane promotorem, i na jednej z dwóch nici DNA (matrycowej, druga nić nosi nazwę kodującej) rozpoczynają syntezę RNA. W wyniku transkrypcji powstają jako produkt końcowy: RNA rybosomowy (rRNA), RNA przenoszący (tRNA), a także RNA informacyjny (mRNA) służący jako matryca do syntezy polipeptydów. 2. Dojrzewanie RNA. Modyfikacja transkryptu pre-mRNA, która polega na wycinaniu intronów i łączeniu eksonów (splicing) i modyfikacji końców poprzez dodanie czapeczki 5' i ogona poli-A do końca 3'. U organizmów eukariotycznych dojrzewanie RNA zachodzi w jądrach komórkowych. Po zakończeniu procesu mRNA opuszcza jądro komórkowe. 3. Translacja. Etap biosyntezy białka, podczas którego na podstawie informacji zapisanej w nici mRNA syntetyzowany jest polipeptyd. Translacja polega na rozpoznawaniu przez tRNA z udziałem rybosomów kolejnych trójek nukleotydowych, kodonów, wyznaczających kolejne aminokwasy w syntetyzowanym polipeptydzie. U organizmów eukariotycznych translacja zachodzi w cytoplazmie. 4. Translacja. Synteza polipeptydu zaczyna się od kodonu inicjującego w mRNA – AUG, który jest rozpoznawany przez inicjujący tRNA, niosący metioninę (Met). 5. tRNA. Cząsteczki kwasu rybonukleinowego. Ich zadaniem jest przyłączanie znajdujących się w cytoplazmie wolnych aminokwasów, a następnie transportowanie ich do rybosomów, gdzie podczas translacji zostają włączone do łańcucha polipeptydowego. Grafika przedstawia wzór strukturalny tRNA. Ma on budowę palczastą i przyjmuje kształt czterolistnej koniczyny, w którym można wyróżnić 4 ramiona. Na górze widoczny jest koniec i dłuższe miejsce przyłączenia aminokwasu 3 prim obok końca 5 prim – jest to ramię akceptorowe. Od niego prowadzi mostek akceptorowy do pętli T Psi C, dalej występuje ramię zmienne. Prowadzi ono do pętli antykodonowej, gdzie znajduje się trójka nukleotydów komplementarna do trójki nukleotydów mRNA (antykodon), a następnie do pętli D. 6. Fałdowanie białek. Po zakończeniu procesu biosyntezy łańcuch polipeptydowy przybiera odpowiednią konformację przestrzenną: strukturę drugorzędową, trzeciorzędową i ewentualnie czwartorzędową. Proces ten zachodzi w cytoplazmie.
Uproszczony schemat biosyntezy białka.
Źródło: Englishsquare.pl Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

W przypadku E. coli do tworzącego się łańcucha polipeptydowego w czasie 1 sekundy przyłącza się od 10 do 20 aminokwasów, natomiast u organizmów eukariotycznych wartość ta jest mniejsza, np. u myszy jest to 6 aminokwasów na sekundę, a u ludzi – 5 aminokwasów. Czas trwania procesu translacji zależy od wielkości powstającego na bazie mRNA białka lub peptydu. Największe znane białko to tytyna, znajdująca się w mięśniach poprzecznie prążkowanych – w zależności od izoformy składa się z od 27 tys. do 33 tys. aminokwasów. Proces translacji tak dużego białka zajmuje zatem ponad godzinę. Natomiast najmniejszym funkcjonalnie polipeptydem jest glutation, w skład którego wchodzą jedynie 3 aminokwasy. Synteza tak małego peptydu zajmuje niecałą sekundę. Cząsteczka mRNA u E. coli jest degradowana po ok. 3 minutach i może w tym czasie służyć za matrycę do powstania od ok. 10 do 100 białek.

Translacja jednak nie kończy procesu powstawania w komórce funkcjonalnego białka. Tuż po zakończeniu syntezy łańcuch polipeptydowy występuje w formie nieustrukturyzowanej i nie ma odpowiedniej konformacji, aby pełnić swoje funkcje. Z tego powodu następuje fałdowanie białka, czyli przyjęcie zorganizowanej struktury, charakteryzującej się stabilną konformacją. Proces fałdowania białek następuje bardzo szybko i wynika z właściwości fizykochemicznych aminokwasów wchodzących w jego skład.

Wszelkie błędy podczas procesu translacji skutkujące zmianą sekwencji aminokwasowej białka mogą wpływać na jego strukturę przestrzenną i prowadzić do powstawania białek o charakterze toksycznym, czy też złogów białkowych, charakterystycznych dla niektórych chorób neurodegeneracyjnych.

Kolejnym krokiem w budowie białka są modyfikacje potranslacyjne, wpływające na aktywność i stabilność powstających białek. Wyróżnia się wiele typów modyfikacji, m.in. fosforylacjęfosforylacjafosforylację (przyłączenie grupy fosforanowej), hydroksylację (przyłączenie grupy wodorotlenowej), glikozylację (przyłączenie reszt cukrowych) i modyfikację poprzez przyłączenie innego białka (sumoilacjasumoilacjasumoilacja, ubikwitynacjaubikwitynacjaubikwitynacja).

Do modyfikacji potranslacyjnych zalicza się także obróbkę proteolityczną, prowadzącą do odcięcia fragmentu łańcucha polipeptydowego w powstałym białku. Częstą modyfikacją tego typu jest odcięcie kodowanej przez kodon START metioniny na N‑końcu białka bądź usunięcie sekwencji sygnalnych, odpowiadających za proces sortowania białek w komórce. Powstające białka mogą również tworzyć struktury wyższego rzędu, wchodząc w kompleksy z innymi białkami lub białkami identycznymi.

Proces syntezy białka jest niezmiernie ważny i skomplikowany. Prawidłowe funkcjonowanie komórek zależy w dużej mierze od aktywności tworzących je białek. W związku z tym powstające białka są po pewnym czasie degradowane. Dzięki temu możliwe jest usuwanie białek źle sfałdowanych, a także enzymów, których funkcjonowanie nie jest już niezbędne.

Powstałe w komórce białko zostaje zdegradowane średnio po 8 godz. Do jednych z najszybciej degradowanych białek należy dekarboksylaza ornityny, której czas półtrwania to jedynie 11 min. Dłuższy czas półtrwania mają z kolei białka strukturalne, takie jak miozyna i aktyna (około miesiąca).

Więcej o transkrypcji w e‑materiale: Transkrypcja eukariotyczna – etapy i przebiegP12hRNZP5Transkrypcja eukariotyczna – etapy i przebieg.

Więcej o translacji w e‑materiale: Przebieg translacji u EukaryotaPU8fQW6OAPrzebieg translacji u Eukaryota.

Więcej o modyfikacjach potranslacyjnych białek w e‑materiale: Modyfikacje potranslacyjne białekPOwlZIIHIModyfikacje potranslacyjne białek.

Słownik

fosforylacja
fosforylacja

zachodząca w żywych organizmach endoergiczna (endoenergetyczna) reakcja przyłączania reszty fosforanowej z nieorganicznego fosforanu przez kwas adenozynodifosforowy (ADP), z utworzeniem kwasu adenozynotrifosforowego (ATP), sprzężona w komórkach z procesami dostarczającymi energii

rybosomy
rybosomy

organelle występujące w komórkach prokariotycznych i eukariotycznych, zbudowane z białek i rybosomowych kwasów rybonukleinowych (rRNA), służące do syntezy łańcuchów polipeptydowych, z których są zbudowane białka

sumoilacja
sumoilacja

przyłączenie białek SUMO (ang. small ubiquitin‑related modifier)  do białka docelowego, powodujące zmianę jego funkcji i właściwości

transkrypcja
transkrypcja

proces syntezy RNA, podczas którego na matrycy DNA jest syntetyzowana komplementarna nić RNA

translacja
translacja

drugi etap ekspresji genu, podczas którego, na podstawie informacji zapisanej w nici mRNA, jest syntetyzowany polipeptyd

ubikwitynacja
ubikwitynacja

przyłączenie małocząsteczkowego białka – ubikwityny – do białka docelowego, powodujące zmianę jego funkcji i właściwości; poliubikwitynacja jest sygnałem do rozpoczęcia degradacji białka