Nasze przekonania o przeszłości powinny znacząco oddziaływać na nasze polityczne i społeczne teraz. Tak przynajmniej mogłoby się wydawać. Mogłoby, gdyż w tej kwestii zderzają się ze sobą dwie wyraźne wizje, dla których coraz trudniej znaleźć jakiekolwiek punkty wspólne. Dla pierwszej bowiem przeszłość stanowi rodzaj ciężaru, który nie pozwala żyć dniem dzisiejszym. Jest formą poczucia winy, konfliktu wewnętrznego, grzechu, który nie daje spać i z którym trzeba sobie jak najszybciej poradzić, by zacząć żyć życiem pełnym i wewnętrznie wolnym. Dla drugiej przeszłość (czy też pamięć o niej) jest integralną częścią naszej tożsamości. Musi być więc wydobyta, przeżyta i scalona, gdyż tylko w ten sposób można z siebie uczynić kogoś, kto nabędzie prawdziwie ludzkie właściwości. Poniższy tekst jest jednym z głosów tego sporu, a Marek A. Cichocki – jednym z najaktywniejszych autorów tej debaty.

Artykuł został opublikowany w „Rzeczpospolitej” 14 grudnia 2004 r.

RQaBfBjm2GcrP1

Zdjęcie przedstawia dojrzałego mężczyznę. Ma krótkie, siwe, zaczesane na bok włosy oraz krótką, siwą brodę z wąsami. Mężczyzna nosi okulary w ciemnych oprawkach. Ubrany jest w jasną koszulą i ciemną marynarkę.

Marek A. Cichocki jest politologiem, socjologiem i filozofem. Specjalizuje się w stosunkach polsko‑niemieckich oraz integracji europejskiej. Profesor w Collegium Civitas. Autor publikacji na temat stosunków międzynarodowych, historii myśli politycznej, historii Europy. Redaktor naczelny pisma „Nowa Europa. Przegląd Natoliński” oraz współtwórca rocznika filozoficznego „Teologia Polityczna”. W 2007 r. polski negocjator traktatu lizbońskiego UE.

Słownik