Przeczytaj
Polonia a polska diaspora
Polscy emigranci i ich potomkowie rozproszeni są na całym świecie. Słownik języka polskiego PWN określa Polonię jako ogół ludzi narodowości polskiej lub o polskich korzeniach, zamieszkujący tereny poza Polską
. W węższym znaczeniu pojęcie to oznacza ludzi, którzy urodzili się już poza Polską (są potomkami emigrantów z Polski), jednak utożsamiają się z naszym krajem i kulturą polską. Używa się go wobec społeczności w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Francji czy Brazylii, w których dominują ci, których dziadkowie lub pradziadkowie wyjechali z Polski całe dziesięciolecia lub wieki temu.

Najbezpieczniej jest używać zatem pojęcia polska diaspora, które jest najszersze. Dotyczy ono bowiem wszystkich Polaków, ludności polskiego pochodzenia i mającej swoje korzenie w Polsce, a żyjącej poza granicami kraju. Polska diaspora stanowi mniejszości narodowe w krajach, w których ona występuje.
Przyczyny diaspory polskiej
W Polsce mieszka około 38,5 mln ludności. Diaspora polska jednak stanowi – jak się szacuje – około 21 milionów. Oznacza to, że Polaków i osób o polskich korzeniach jest na świecie niemal 60 mln. Tak duże rozproszenie wynika z przeszłości naszego kraju. Okres zaborów, nieudane próby powstań, dwie wojny światowe, komunizm, stan wojenny, trudna sytuacja w okresie przemian ustrojowych sprawiły, że ludność polska rozproszona jest na całym świecie. Migracje miały charakter często przymusowy lub wymuszony. Wiele z nich miało podłoże politycznepolityczne i ekonomiczneekonomiczne.
Wymień główne przyczyny masowych ruchów migracyjnych Polaków w ostatnich wiekach. Oceń ich podłoże.
Exodus inteligencji polskiej, patriotów i żołnierzy
W wyniku rozbiorów Polski pod koniec XVIII w., po niepowodzeniach powstań narodowych (m.in. listopadowego w 1830 r., wielkopolskiego w 1848 r. i styczniowego w 1863 r.), a także na skutek prześladowań zaborców (uchodźstwo polityczne).
Emigracja „za chlebem”
Na przełomie XIX i XX w. do okręgów przemysłowych w krajach Ameryki (głównie USA, Kanady, Brazylii i Argentyny) i Europy (m.in. Francji i Niemiec), będąca efektem przeludnienia i braku pracy (podłoże ekonomiczne), a następnie w okresie międzywojennym również do Francji, Belgii czy Palestyny (łącznie około 3,5 mln osób). Powstały wówczas wielkie skupiska ludności polskiej w Stanach Zjednoczonych (Chicago, Detroit), Brazylii (stan Parana) oraz w Kanadzie i Argentynie.
Migracje w dwudziestoleciu międzywojennym w celach zarobkowych (około 2 mln osób)
Migracje głównie do Francji i Belgii, gdzie odczuwano niedobór pracowników po dużych stratach wojennych.
Migracje spowodowane wybuchem II wojny światowej i polityką eksterminacyjną okupantów (charakter przymusowy)
Obejmowały one ewakuację i ucieczkę ludności cywilnej, wysiedlenia z terenów przyłączonych do III Rzeszy, deportacje na Syberię i do innych odległych obszarów ZSRR (wywiezionych zostało ponad 1 mln Polaków, lecz wróciło żywych jedynie ok. 400 tys.), wcielenie do armii gen. Andersa w 1942 r. (ok. 115 tys.) oraz wywóz jeńców i robotników do Niemiec (ok. 1,5 mln).
Przemieszczenia zaraz po zakończeniu II wojny światowej wywołane ustaleniem nowych granic państwa polskiego (1945–1950)
Obejmowały ono repatriację (powrót do ojczyzny) ludności polskiej z terenów Niemiec, Europy Zachodniej i Związku Radzieckiego oraz wysiedlenia Niemców z ziem przyznanych Polsce po II wojnie światowej; ponadto w latach 1956–1960, w wyniku złagodzenia polityki państwa po śmierci Stalina w 1953 r., wyemigrowało z Polski ok. 370 tys. osób
Emigracja w latach 70. i 80. XX w.
W wyniku trudnej sytuacji gospodarczej i złych warunków życia (podłoże ekonomiczne), a następnie jako odpowiedź na wprowadzenie stanu wojennego (podłoże polityczne) – głównie do Niemiec, USA, Kanady, Austrii, Włoch, Szwecji i Francji. Pojawiły się też nowe kierunki, m.in. do Australii i RPA. Rekordowym pod względem liczby emigrantów był rok 1987 (36,4 tys. emigrantów).
W latach 90. XX w.
Wtedy wciąż trwały emigracje zarobkowe głównie do Niemiec, USA i Kanady.
Największe skupiska Polaków na świecie
Liczbę naszych rodaków można określić jedynie szacunkowo, ponieważ trudno jest rozgraniczyć, kogo należy uważać za Polaka, a kogo już nie. Jest to wynikiem stosowania różnych kryteriów, takich jak urodzenie w Polsce, pochodzenie wieloetniczne, znajomość języka polskiego czy deklarowana świadomość pochodzenia.

Szacuje się, że największa część diaspory polskiej mieszka na stałe w USA. Najliczniejszym jej skupiskiem jest Chicago (ok. 1,3 mln osób pochodzenia polskiego, czyli jest to drugie – po Warszawie – największe polskie miasto). Innymi dużymi ośrodkami Polaków są Detroit i Denver.

W Kanadzie mieszka około 1 mln osób pochodzenia polskiego. Największymi ośrodkami polonijnymi są Montreal i Toronto. Z kolei w Ameryce Południowej największa liczba osób pochodzenia polskiego występuje w Brazylii i Argentynie. Wielkość diaspory polskiej w pierwszym z krajów szacuje się na 1,6‑3,0 mln osób, a w drugim – na 150‑450 tys. osób. Największym tego typu ośrodkiem w Brazylii jest Kurytyba. Natomiast najliczniejszymi ośrodkami w Argentynie są Cordoba i Buenos Aires.
Przeszłość naszego kraju wpłynęła na to, że duży odsetek diaspory polskiej żyje w Europie. W Niemczech żyje ok. 2 mln osób polskiego pochodzenia. Największymi ośrodkami Polonii w tym kraju są: Zagłębie Ruhry, Hamburg oraz Berlin. Polonia francuska, stanowiąca ok. 1 mln osób, zlokalizowana jest przede wszystkim w Paryżu. Wielka Brytania to skupisko ok. 800‑900 tys. osób pochodzenia polskiego. Głównymi ośrodkami polonijnymi są Birmingham, Bradford, Edynburg, Glasgow i Londyn.

Emigracja w liczbach
Główne powody emigracji Polaków
Poszukiwanie nowych stanowisk pracy lub stanowisk lepiej wynagradzanych i bardziej docenianych za granicą.
Sytuacja polityczna kraju.
Wyższe standardy życia.
Lepsza opieka medyczna.
Większa tolerancja społeczna.
Wyższy poziom edukacji.
Większe możliwości rozwoju osobistego.
Względy religijne.
Rodzina lub bliskie osoby mieszkające już za granicą.
Emigracja czasowa - to wyjazd mieszkańców np. Polski do innych krajów. Wyjazd ten obejmuje okres powyżej 3 miesięcy (bez zmiany kraju stałego miejsca zamieszkania).
Po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej (2004 r.) oraz do strefy Schengen (2007 r.) ruchy migracyjne – szczególnie o charakterze ekonomicznym – bardzo się nasiliły. Migracje te z założenia miały i mają charakter czasowy. Zdarza się często, że ludność pochodzenia polskiego osiedla się już na stałe w krajach, do których emigruje.

Diaspora polska w Wielkiej Brytanii czy Irlandii jest bardzo aktywną i mobilną grupą emigracji ekonomicznej. W czasie ogólnoświatowego kryzysu gospodarczego (około 2009 r.) część diaspory polskiej reemigrowała do Polski. Reemigrację, co prawda niewielką, zanotowano również w 2019 roku. Emigracja czasowa (szacowana) w roku 2019 z Polski w porównaniu do roku 2018 była niższa o 40 tys. osób. Przyczyn tej zmiany tej upatruje się głównie w związku z liczbą migrantów przebywających w Wielkiej Brytanii, liczba Polaków przebywających czasowo w Zjednoczonym Królestwie zmniejszyła się w związku z brexitem.
Rok | Ogółem | w UE | Kraje spoza UE |
2004 | 1 000 | 750 | 20 |
2010 | 2000 | 1607 | 78 |
2015 | 2397 | 1983 | 115 |
2018 | 2455 | 2031 | 124 |
2019 | 2415 | 2008 | 126 |
Indeks dolny Źródło danych: Informacja o rozmiarach i kierunkach czasowej emigracji z Polski w latach 2004–2019, GUS 19.11.2020 r. Indeks dolny koniecŹródło danych: Informacja o rozmiarach i kierunkach czasowej emigracji z Polski w latach 2004–2019, GUS 19.11.2020 r.
Emigracje na pobyt stały - to wyjazd z kraju ojczystego na pobyt stały za granicą.
Rok | Ogółem (osób) |
2004 | 18 877 |
2010 | 17 360 |
2015 | 11 970 |
2018 | 11 849 |
2019 | 10 726 |
Indeks dolny Źródło danych: GUS BDL Indeks dolny koniecŹródło danych: GUS BDL
Wielkość emigracji na pobyt stały jest 10‑krotnie niższa od wielkości emigracji czasowej. Możliwości transportowe ludzi w dzisiejszych czasach są ogromne, więc powrót emigrantów do kraju ojczystego jest o wiele łatwiejszy niż dekadę temu. Spadek liczby osób decydujących się na emigrację stałą podyktowany jest również poprawą standardu życia w Polsce. Emigrację na pobyt stały w województwach w 2004 i 2019 roku przedstawiono na wykresie poniżej.

Podobnie jak w przypadku emigracji czasowej, najwięcej osób wyjechało z woj. śląskiego, a najmniej z woj. świętokrzyskiego.
Kierunki emigracji Polaków
Polacy w 2019 roku najchętniej na stałe emigrowali do państw Europy (9 701 osób). Powodem wyboru państw docelowych polskich emigrantów jest bliskość geograficzna oraz dobra komunikacja między państwem rodzimym i krajem docelowym emigracji. Najmniej Polaków wyjechało do Afryki - tylko 8 osób. Poniższa mapa dokładnie obrazuje kierunki emigracji Polaków w podziale na kontynenty.

Słownik
wydalenie cudzoziemca poza granice danego kraju (sjp.pwn.pl)
migracja ze względu na przeludnienie i brak pracy do krajów/obszarów, gdzie jest szansa znalezienia pracy (na przykład w przemyśle lub usługach)
masowa emigracja (sjp.pwn.pl)
rodzaj migracji, który odbywa się wbrew woli migrującego (np. deportacje, przesiedlenia)
migracja, do której doprowadziły niekorzystne okoliczności powodujące znaczne pogorszenie się warunków życia, np. kataklizmy, konflikty zbrojne
migracja mająca na celu poprawę kondycji finansowej
migracje z obszarów dotkniętych działaniami wojennymi; ucieczka przed prześladowaniem na różnym tle
obce kraje, zagranica (sjp.pwn.pl)
powrót do ojczyzny osób, które z różnych przyczyn, zwykle niezależnych od ich woli, znalazły się poza granicami swego kraju (sjp.pwn.pl)
impreza sportowa organizowana od 1934 r. co 2 lata w różnych miastach Polski; uczestniczą w niej Polacy mieszkający poza ojczyzną, reprezentując państwa, w których osiedlili się; celem igrzysk jest wzajemna integracja i promowanie polskości
polska emigracja polityczna po powstaniu listopadowym (sjp.pwn.pl)
zmuszenie do opuszczenia miejsca zamieszkania (sjp.pwn.pl)

