Przeczytaj
Zbiór wyrazów danego języka (leksemówleksemów) nazywa się leksykąleksyką. Badanie słownictwa, zarówno współczesnego, jak i dawnego, to domena leksykologiileksykologii. Leksykologia jest zarazem nauką pomocniczą leksykografiileksykografii – działu językoznawstwa zajmujacego się teorią i praktyką tworzenia słowników. Leksykografia skupia się m.in. na metodologii zbierania materiału i opracowywania haseł, typologii słowników oraz badaniu słownika w wymiarze teoretycznym. SłownikSłownik jest dziełem leksykograficznym, co znaczy, że jego celem jest zgromadzenie i opisanie leksyki danego języka (np. słowniki języka polskiego, słowniki gwarowe) bądź porównanie leksyki różnych języków (słowniki dwujęzyczne).
Konieczne jest, by pamiętać o różnicach między definicją słownikowądefinicją słownikową a definicją encyklopedycznądefinicją encyklopedyczną. Ta pierwsza dotyczy jednostki językowej, a formułuje się ją w języku stanowiącym część języka naturalnego, który obejmuje tę jednostkę. Innymi słowy: definiowany jest wyraz jako obiekt językowy, a definicja musi być zrozumiała dla przeciętnego użytkownika języka. W przypadku encyklopedii definiowany jest nie tyle wyraz, ile obiekt rzeczywistości pozajęzykowej (zjawisko, rzecz etc.) oznaczany przez wyraz hasłowywyraz hasłowy.
Hasło słownikoweHasło słownikowe składa się z kilku elementów, m.in. z definicji i kwalifikatorówkwalifikatorów. Kwalifikatory to skróty informujące o zakresie bądź nacechowaniu wyrazu, niekiedy w jednym, konkretnym znaczeniu. Mogą się w słowniku pojawić takie kwalifikatory jak:
Kwalifikatorów jest wiele, a ich liczba zależy od decyzji autora bądź autorów słownika.
Wyrazy w słowniku są ułożone w kolejności alfabetycznej. Częstą praktyką jest stosowanie odsyłaczy do synonimówsynonimów lub wyrazów pokrewnychwyrazów pokrewnych, np. za pomocą skrótu zob. (zobacz).
Istnieją różne typy słowników. Najpopularniejsze to słowniki języka polskiego, słowniki wyrazów obcych, słowniki dwujęzyczne oraz słowniki ortograficzne. Pierwszy typ gromadzi współczesną leksykę polską. Drugi zbiera wyrazy zapożyczone z innych języków, a przez to mniej znane, takie jak afazjaafazja, hektycznyhektyczny, okarynaokaryna etc. Słowniki dwujęzyczne służą poznawaniu znaczeń wyrazów należących do innego, konkretnego języka, lub odwrotnie, kiedy hasłem słownikowym jest rodzime słowo, do którego przypisany jest obcy odpowiednik. Słownik ortograficzny z kolei jest najlepszym doradcą w kwestii poprawnego zapisu.
Przykładowe hasło słownikowe wygląda tak:
Słownik języka polskiego PWNtragedia
1. «nieszczęście dotykające kogoś»
2. «bardzo zła sytuacja dotycząca czegoś»
3. «utwór dramatyczny przedstawiający konflikt moralny, ideowy lub psychologiczny prowadzący nieuchronnie do klęski bohatera»
Lub:
Słownik języka polskiego PWNrabin «przełożony żydowskiej gminy wyznaniowej, znawca żydowskiego prawa religijnego»
Dla porównania hasło rabin w Encyklopedii PWN przedstawia się następująco:
rabin, rabi, rabbi
[hebr. rabbî < aram. rabbunî ‘mój pan’, ‘mój nauczyciel’ od rab ‘wielki’, ‘pan’, ‘przełożony’],
w judaizmie osoba, która zdobyła w jesziwie wykształcenie w dziedzinie znajomości Tory i Talmudu i ma kwalifikacje (potwierdzone obrzędem wyświęcenia — smicha) do rel. i duchowego przewodzenia lokalnej społeczności żydowskiej lub kongregacji,
w perspektywie hist. pojęcie rabin wskazywało na osobę postawioną wyżej od siebie jako godną szczególnego szacunku; było stosowane wobec zarządców Judei ustanowionych przez Rzym, a zwłaszcza wobec mówców i nauczycieli, których autorytet uznawano i mu się podporządkowywano; od końca I w. słowo rabin pojawiło się w inskrypcjach żydowskich i Talmudzie jako tytuł honorowy stosowany zwłaszcza wobec nauczycieli Prawa Mojżeszowego. Studium Tory stanowiło akt pobożności, dlatego jej nauczyciel stawał się szczególnym przemiotem szacunku. Do XX w. urząd rabin był zarezerwowany wyłącznie dla mężczyzn; współcześnie w liberalnych nurtach judaizmu do ordynacji rabinackiej dopuszcza się także kobiety.
Już na pierwszy rzut oka widać większą informatywność definicji encyklopedycznej. Definicja hasłowa jest o wiele prostsza i skupia się na podstawowym rozumieniu danego wyrazu. Nie występują w niej kolejne hasła (jak jesziwajesziwa, ToraTora, TalmudTalmud, smichasmicha) ani elementy historyczne, które należy poznać, żeby pojąć, kim jest rabin. Najprościej mówiąc, encyklopedia służy głównie pogłębianiu wiedzy z różnych dziedzin, natomiast słownik służy poznaniu elementarnych znaczeń wyrazów.
Słowniki specjalistyczne
Szczególnym rodzajem słowników są słowniki specjalistyczne, takie jak słownik terminów literackich, słownik terminologii logistycznej, słownik terminologii medialnej itp. Są one przeznaczone dla osób zajmujących się określoną dziedziną.
Na przykład słownik etymologiczny gromadzi informacje dotyczące pochodzenia wyrazów oraz ich pokrewieństwa z innymi wyrazami, zwłaszcza w innych językach. Hasła są często bardzo rozbudowane, zawierają liczne kwalifikatory i skróty (np. skróty nazw języków i dialektów, jak: stp. – staropolski, ogsł. – ogólnosłowiański, psł. – prasłowiański). Przykładowe hasło księżyc ze słownika etymologicznego wygląda tak:
Słownik etymologiczny języka polskiegoksiężyc od XV w. ‘naturalny satelita ziemi’, w stp. też ‘miesiąc kalendarzowy’, wyjątkowo w XIV w. (w Kazaniach świętokrzyskich) w pierwotnym znaczeniu ‘syn księcia’, kasz. ksąžëc ‘księżyc; miesiąc’. Ogsł. w znaczeniu ‘syn księcia, małoletni książę’: stcz. knèžic, r. knjážič, cs. knęžiśtь. Psł. *kъnęžiťь ‘syn księcia’, od psł. *kъnęgъ ‘panujący, władca, książę’ (zob. ksiądz), z przyr. *-iťь tworzącym rzecz. odojcowskie (por. królewicz, zob. król). Znaczenie ‘naturalny satelita ziemi’ jest polską innowacją, rozwinęło się z pierwotnego ‘syn księcia’ (prawdopodobnie poprzez ogniwo pośrednie ‘władca’ lub podobne) w związku z wielką czcią okazywaną księżycowi przez Słowian, pierwotnie odnoszone było prawdopodobnie do księżyca na nowiu (młodego); podobny rozwój znaczenia wykazuje płb. ťėnąʒ ‘księżyc’: ‘król; szlachcic; junkier’ (< psł. *kъnędzь, zob. ksiądz). Polska postać księżyc powstała z pierwotnej *kniężyc (o zmianie *kń > kś zob. ksiądz).
Słownik
definiuje wyraz hasłowy jako obiekt rzeczywistości pozajęzykowej (zjawisko, rzecz) w sposób faktograficzny, odsyłając do danych, ustaleń naukowych itd.; z reguły definicja encyklopedyczna jest znacznie dłuższa od słownikowej
definiuje wyraz jako obiekt językowy, zwracając uwagę na jego znaczenie stricte językowe, morfologię, składnię, właściwe użycie itd., a definicja jest przystępna dla przeciętnego użytkownika danego języka, także dla osób uczących się języka
(gr. etymologia, od étymos – prawdziwy, logos – słowo, nauka) – dział językoznawstwa badający pochodzenie i pierwotne znaczenie wyrazów, także: pochodzenie danego wyrazu
podstawowa jednostka dzieła leksykograficznego, składająca się z wyrazu hasłowego, tekstu objaśniającego jego znaczenie lub znaczenia oraz innych informacji na jego temat (np. kwalifikatorów)
informacja podawana w postaci skrótu, określająca zakres użycia danego wyrazu (np. pot. - potoczne, wulg. - wulgarne)
wyraz
zbiór wyrazów danego języka
(gr. lexikón - słownik, gr. grapho - piszę) dział językoznawstwa zajmujący się teorią i praktyką tworzenia słowników
(gr. lexikón - słownik, lógos - słowo, nauka) dyscyplina językoznawcza badająca słownictwo
dzieło leksykograficzne, gromadzące i opisujące leksykę
(gr. synṓnymos – równoimienny) wyraz równoznaczny lub bliskoznaczny względem innego wyrazu
wyraz lub wyrazy wysunięte na początek pozycji w słowniku, encyklopedii, katalogu, indeksie itp., pełniące funkcję porządkującą; w słownikach wyrazy hasłowe najczęściej są ułożone w kolejności alfabetycznej
wyraz współtworzący rodzinę wyrazów opartą na tym samym rdzeniu; np. dom, domek, domowy to wyrazy pokrewne, ponieważ mają wspólny rdzeń: dom-