Przeczytaj
Po pierwsze: nie nazywać
Symbolizm i symbolika w poezji Młodej PolskiNazwać przedmiot, to zniszczyć trzy czwarte rozkoszy poetyckiej, jaką daje powolne odgadywanie; sugerować – oto ideał.
W tych słowach Stéphane Mallarmé ujął całą koncepcję poezji symbolistycznej. Po okresie dominacji tendencji realistycznychrealistycznych w literaturze, dążących do jak najwierniejszego odzwierciedlenia rzeczywistości, przyszedł czas przesilenia. Twórcy byli znużeni ukazywaniem okruchów codziennego życia przeciętnych ludzi i przyziemnych scenerii. Zapragnęli sięgnąć po tematy wymykające się racjonalnemuracjonalnemu poznaniu, niemożliwe do opisania w zwyczajny sposób. Zrezygnowali więc z przedstawiania rzeczywistości i postanowili zająć się sprawami ducha. Szczególnie interesowały ich wewnętrzne stany, które nie mają określenia w języku. Aby je wysłowić, posługiwali się symbolamisymbolami.
Słownik
używana w perfumach wydzielina przewodu pokarmowego kaszalota
używany w perfumach organiczny związek chemiczny
(gr. muupsilonsigmatauiotakappaός, mystikós) termin określający różnorodne przeżycia religijne oparte na indywidualnej więzi z rzeczywistością pozazmysłową, Bogiem
(gr. omicronnuomicronmualfatauomicronpiomicroniotaίalfa, onomatopoiia) środek stylistyczny oparty na wykorzystywaniu słów mających brzmienie zbliżone do opisywanego zjawiska dźwiękowego
używana w perfumach wydzielina piżmowca syberyjskiego
(łac. ratio – rozum) – postawa uznająca prymat nauki i rozumu nad uczuciami i wiarą
(fr. réalisme) – w literaturze prąd spopularyzowany w prozie II połowy XIX wieku, dążący do jak najwierniejszego odzwierciedlenia świata znanego czytelnikowi z codzienności. Realiści opisywali wydarzenia, bohaterów i ich egzystencję w sposób reprezentatywny dla przedstawianej w utworze grupy społecznej
(łac. suggestio, fr. suggestion) – w literaturze rodzaj wypowiedzi pośredniej, polegającej na stosowaniu aluzji, aby wywołać u czytelnika określony nastrój, wzruszenie lub refleksję
gr. sýmbolon – wieloznaczny, postrzegany zmysłowo odpowiednik jakości niemających określenia w systemie językowym, opierający się na sugerowaniu wzruszeń i nastrojów, w przeciwieństwie do alegorii nie posiadający utrwalonego w kulturze znaczenia
(gr. synaísthēsis – równoczesne postrzeganie) – środek stylistyczny polegający na przypisaniu określonemu zmysłowi wrażeń doświadczanych za pomocą innego zmysłu