Warto przeczytać

Wyobraźmy sobie dwa oporniki, jeden o oporze $R_1$ a drugi o oporze $R_2$. Jeśli połączymy jedno wyprowadzenie pierwszego opornika z jednym wyprowadzeniem drugiego, otrzymamy tzw. połączenie szeregowe tych dwóch oporników. Taki układ schematycznie przedstawia się następująco:

RLTpomq6vJXpx

Rys. 1. Na rysunku są dwa jednakowe, podłużne prostokąty, symbolizujące oporniki. Prostokąty ułożone są poziomo jeden za drugim, a ich krótsze boki połączono poziomym odcinkiem, symbolizującym przewód elektryczny. Lewy prostokąt oznaczony jest wielką literą R z indeksem dolnym 1, a prawy wielką literą R z indeksem dolnym 2. Z lewej strony lewego prostokąta i z prawej strony prawego prostokąta wychodzą przewody elektryczne o kształcie poziomych, krótkich odcinków.

Wypadkowy opór dwóch powyższych oporników (tj. mierzony pomiędzy lewym wyprowadzeniem opornika o oporze $R_1$ a prawym wyprowadzeniem opornika o oporze $R_2$) jest większy niż opór samego opornika $R_1$ i większy niż opór samego opornika $R_2$. Ten wypadkowy opór, zwany też oporem zastępczymOpór zastępczyoporem zastępczym, oblicza się sumując poszczególne opory połączone szeregowo. W naszym przypadku opór zastępczy wynosi więc $R_Z=R_1+R_2$. Analogicznie, gdybyśmy połączyli szeregowo oporniki o oporach $R_1$, $R_2$, … aż do $R_n$, otrzymalibyśmy opór zastępczy:

gdzie $n$ jest liczbą oporników. Powyższe równanie można również zapisać jako:

Łączenie szeregowe oporników pozwala nam więc otrzymać bardzo wiele wartości oporu. Otrzymane opory zastępcze są zawsze większe od oporów pojedynczych oporników, które są łączone. W ten sposób możemy uzyskać potrzebny nam opór w sytuacji, gdy nie posiadamy odpowiedniego opornika, bez konieczności wyprawy do sklepu elektronicznego.

Słowniczek