O reżyserze

RLvJgXFwxiSMz

Zdjęcie przedstawia trzech mężczyzn stojących obok siebie. Mężczyzna po lewej stronie jest dojrzały, lekko łysiejący, ma wąsy, uśmiecha się. Mężczyzna pośrodku jest w średnim wieku, ma ciemne włosy zaczesane ku górze i wysokie czoło. Mężczyzna po prawej jest dojrzały, ma owalną twarz i półdługie włosy opadające na czoło i twarz. Uśmiecha się szeroko.

Wolfgang Petersen – niemiecki reżyser i producent filmowy. Urodził się w 1941 roku w Emden. Początkowo realizował spektakle teatralne, potem zajął się filmem. Jako reżyser debiutował w 1967 roku filmem Jedno z nas dwojga. Później nakręcił Okręt, który przyniósł mu sławę i otworzył drogę do Hollywood. Wielkim sukcesem okazał się skierowany do młodych widzów film Niekończąca się opowieść, dziś uznawany za kultowy. Inne obrazy Wolfganga Petersena to: Mój własny wróg, Okruchy pamięci, Na linii ognia, Epidemia, Gniew oceanu, Troja, Posejdon.

O filmie

RYLuEqtSg1fD6

Zdjęcie przedstawia plac w starożytnym mieście. Pośrodku placu stoi duży, drewniany koń. Otaczają go tłumy ludzi.

David Benioff oparł swój scenariusz na wątkach z Iliady i Odysei Homera oraz Eneidy Wergiliusza. Losy większości bohaterów i bohaterek zostały jednak diametralnie zmienione, można więc mówić o dość swobodnej adaptacji mitologicznej historii. Dlatego po premierze recenzenci podzielili się na dwie grupy. Jedni uważają, że film jest monumentalnymmonumentalizmmonumentalnym arcydziełem z doskonale zrealizowanymi scenami bitewnymi, inni natomiast dostrzegają w nim kicz i nie zgadzają się na wprowadzanie zmian w tekście Homera. Dodatkowo badacze świata starożytnego jednym tchem wymieniają szereg błędów i nieścisłości związanych z przedstawieniem świata Priama, Agamemnona i Achillesa. Sympatykom filmu błędy te nie przeszkadzają w odbiorze historii, która, skoncentrowana na ludziach, a nie na boskich uczuciach czy tym bardziej – wiernym odtworzeniu realiów, pokazuje uniwersalne przyczyny wojen. Widz może się przekonać, że wojny od wieków wybuchały z tych samych powodów: zranionej dumy, zazdrości, niemożności porozumienia się, a iskrą, która rozpala nienawiść, bywa nawet miłość.

Mity na nowo odczytane

Reinterpretacje mitów, ich nowe wersje, odmienne od dobrze znanych zakończenia to częsty zabieg w literaturze i kulturze. Warto wspomnieć chociażby Króla mrówek Zbigniewa Herberta, ową „prywatną mitologię”, piękny gest poety w stronę własnej wyobraźni, która nadaje nowe sensy starym opowieściom. Dzieje się tak dlatego, że – jak pisze Gabriela Abrasowicz w swoim artykule poświęconym mitologii bałkańskiej:

Słownik