Przeczytaj
Jony, które pochodzą z dysocjacji soli, mogą w roztworach wodnych wchodzić w reakcje z cząsteczkami wody, co prowadzi do pojawienia się w roztworze jonów oksoniowych lub wodorotlenkowych.
Podział soli ze względu na odczyn roztworu
Reakcja hydrolizy następuje natychmiast po reakcji dysocjacji elektrolitycznejdysocjacji elektrolitycznej soli. Jej konsekwencją jest odczyn wodnych roztworów soli. Ze względu na odczyn wodnego roztworu, wyróżniamy następujące sole:
- Nazwa kategorii: SOLE
- Nazwa kategorii: o odczynie obojętnym
- Nazwa kategorii: słabego kwasu [br]i słabej zasady
- Nazwa kategorii: mocnego kwasu [br]i mocnej zasady Koniec elementów należących do kategorii o odczynie obojętnym
- Nazwa kategorii: o odczynie zasadowym
- Nazwa kategorii: słabego kwasu [br]i mocnej zasady Koniec elementów należących do kategorii o odczynie zasadowym
- Nazwa kategorii: o odczynie kwasowym
- Nazwa kategorii: mocnego kwasu [br]i słabej zasady Koniec elementów należących do kategorii o odczynie kwasowym
- Elementy należące do kategorii SOLE
- Elementy należące do kategorii o odczynie obojętnym
- Elementy należące do kategorii o odczynie zasadowym
- Elementy należące do kategorii o odczynie kwasowym
Zwróć uwagę, że w harmonii nie znajdują się sole mocnych kwasów i zasad. Sole te są w wodzie całkowicie zdysocjowane na jony i nie ulegają reakcjom hydrolizy.
Jak obliczyć roztworu soli?
Z poprzedniej części już wiesz, jak można przewidzieć odczyn wodnego roztworu soli. W przypadku, gdy chcesz obliczyć roztworu soli, musisz się zapoznać z następującymi pojęciami:
stopień hydrolizy – określa, jaka część danego jonu uległa procesowi hydrolizy w roztworze:
– stężenie wyjściowe (liczba moli) jonu w roztworze, powstałe w wyniku dysocjacji soli;
– stężenie (liczba moli) zhydrolizowanej części jonu (równe stężeniu lub liczbie moli jonów oksoniowych lub wodorotlenkowych powstających w danej reakcji hydrolizy),
iloczyn jonowy wody – iloczyn stężeń jonów oksoniowych () oraz wodorotlenkowych ();
W wodzie wynosi w temperaturze .
stała hydrolizy – stosunek iloczynu jonowego wody, do stałej dysocjacji słabego kwasu lub słabej zasady:
– ujemny logarytm ze stężenia jonów oksoniowych:
Oblicz wartość stałej hydrolizy i stopnia hydrolizy anionu mrówczanowego oraz roztworu mrówczanu sodu o stężeniu . Stała dysocjacji kwasowej kwasu mrówkowego wynosi . Wyniki podaj z dokładnością do dwóch cyfr znaczących.
Oblicz wodnego roztworu chlorku amonu () o stężeniu . Stała dysocjacji zasadowej amoniaku wynosi . Wynik podaj z dokładnością do pierwszego miejsca po przecinku.
Oblicz roztworu mrówczanu amonu o stężeniu . Stała dysocjacji kwasowej kwasu mrówkowego wynosi , a stała dysocjacji zasadowej amoniaku jest równa . Wynik podaj z dokładnością do pierwszego miejsca po przecinku.
Przy obliczaniu roztworów soli, musisz zwrócić uwagę na typ soli, na podstawie którego możesz przewidzieć, jaki będzie odczyn jej wodnego roztworu. Na początku najlepiej napisać równanie dysocjacji, a następnie równanie hydrolizy.
Słownik
(gr. hýdōr „woda”, lýsis „rozłożenie”) rozkład substancji pod wpływem wody prowadzący do obniżenia lub podwyższenia odczynu wodnych roztworów soli
(gr. ḗlektron „bursztyn”, lytós „rozpuszczalny”) przewodnik elektryczny jonowy (zwany też przewodnikiem drugiego rodzaju), w którym poruszające się jony przenoszą ładunki elektryczne; przewodzenie prądu zawsze jest związane z transportem masy
samorzutny proces rozpadu elektrolitów (kwasów, zasad, soli) w roztworach na dodatnio i ujemnie naładowane cząstki, tj. jony
związki chemiczne, odznaczające się charakterystycznymi właściwościami, m.in.: zdolnością wywoływania reakcji barwnych ze wskaźnikami (np. barwią lakmus na czerwono), roztwarzaniem wielu substancji, są donorami protonu; w wodnych roztworach cząsteczki kwasu w wyniku dysocjacji elektrolitycznej tworzą kationy oksoniowe i aniony tzw. reszt kwasowych
roztwór wodny związku chemicznego o charakterystycznych właściwościach, m.in.: wywołujące reakcje barwne ze wskaźnikami (np. barwią lakmus na niebiesko), są akceptorami protonu
Bibliografia
P. Atkins, L. Jones, Chemia ogólna. Cząstki, materia, reakcje, Warszawa 2018.
A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 2007.
A. Śliwa, Obliczenia chemiczne. Zbiór zadań z chemii ogólnej i analitycznej nieorganicznej, Warszawa 1976.