Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki
Dla zainteresowanych

Więcej o fenomenologii znajdziesz w lekcjach:

O personalizmie czytaj w materiałach:

Recepcja

FenomenologiafenomenologiaFenomenologia Edmunda Husserla spotkała się z bardzo dużym odzewem – zyskała zarówno rzesze żarliwych zwolenników, jak i zajadłych krytyków. Pierwsi widzieli w niej odrodzenie prawdziwej filozofii, drudzy – kolejne wielkie złudzenie. Debata na temat filozoficznej wartości fenomenologii toczy się po dziś dzień.

Myśl Husserla miała istotny wpływ na następujące nurty filozoficzne:

R1J1SG3DZmCmz1
Sartre  wykorzystał pojęcie intencjonalności Husserla, podkreślając, że ludzki sposób bycia wynika z powodu praktycznych problemów a nie dlatego, że jest takim rodzajem bytu.
Źródło: Jean-Paul Sartre (z prawej) i Simone de Beauvoir (z lewej) w 1955 roku., Wikimedia Commons, domena publiczna.
  • egzystencjalizmegzystencjalizmegzystencjalizm – np. Jean Paul Sartre (stosowanie metody fenomenologicznejmetoda fenomenologicznametody fenomenologicznej do opisu niepowtarzalności jednostkowego doświadczenia); egzystencjaliści podjęli wysiłek Husserla skierowany na stworzenie opisowej nauki o świadomości, przez którą rozumiał intencjonalność, czyli to, co sprawia, że ludzkie doświadczenie jest znaczące; zgodnie z tym założeniem opisywali świadomość jako odnoszącą się bezpośrednio tylko do własnych reprezentacji, idei, doznań;

  • hermeneutykahermeneutykahermeneutyka – np. Paul Ricoeur (stosowanie metody fenomenologicznej do analizy procesów rozumienia); hermeneuci zgadzali się z Husserlem, że współczesna nauka nie potrafi wyjaśnić podstaw, na których się opiera; twierdzili również, że podstawy te można dostrzec w świadomości i jej strukturach; uważali też, że fenomenologiczne badanie tych struktur przebiega na podstawie  , które jest zawieszeniem „nastawienia naturalnego”, czyli wiary w istnienie przedmiotów;

  • postmodernizmpostmodernizmpostmodernizm – np. Jacques Derrida (inspiracja podejściem Husserla w realizacji postulatu przełamywania schematów poznawczych); głosił Husserlowskie hasło „powrotu do rzeczy samych” oraz wprowadzał nowy sposób postrzegania świata polegający na odrzuceniu tego, co pewne i sprawdzone, jednoznaczne;

  • Husserl odegrał rownież rolę dla rozważań aksjologiiaksjologiaaksjologii, powstałej w trakcie etycznych refleksji nad koncepcją dobra; część z badających wartości koncentrowała są wokół tezy Husserla, że proces przejścia od „ja” transcendentalnego do „ja” aksjologicznego można rozumieć jako rezultat  namysłu nad koncepcją „ja”;  w aksjologii kontynuowano fenomenologiczne badania nad człowiekiem, jego doświadczeniem i językiem, które mają podstawę w Husserlowskim projekcie ugruntowania filozofii, czyli w postulacie analizy wszelkiego doświadczenia i jego wyjaśniania;

  • personalizmpersonalizmpersonalizm – np. Gabriel Marcel (stosowanie metody wglądów fenomenologicznych w analizie pojęcia osoby); personaliści opierali się na metodzie Husserla, starającej się uniknąć narzucania rzeczywistości z góry przyjętych pojęć lub struktur, personalizm przyjął więc, że wszystkie założenia filozoficzne dotyczące świata, człowieka i reszty rzeczywistości należy zawiesić;  uznano, że obserwacja i konsultacja rzeczywistości pozwala uniknąć problemów dedukcyjnego rozumowania, skupiając się na intelektualnym akcie intuicji, czyli bezpośredniego pojmowania rzeczywistości.

Husserlem inspirowali się także:

RW8zjlRRy5Ej51
Filozofia Edith Stein była próbą pogodzenia fenomenologii z tomizmem, lecz bywa określana jako „filozofia światła”, ponieważ przedstawia człowieka jako istotę świadomą, myślącą i wolną na drodze prowadzącej ku Bogu.
Źródło: Edyta Stein, dostępny w internecie: https://commons.wikimedia.org/, domena publiczna.
  • Martin Heidegger – stosując metodę fenomenologicznych wglądówwgląd fenomenologicznyfenomenologicznych wglądów, przedstawił w swych wczesnych pracach oryginalną ontologięontologiaontologię ludzkiego jestestwa;

  • Edyta SteinEdytaEdyta Stein – stosowała metodę fenomenologiczną w badaniach zjawiska empatiiempatiaempatii;

  • Maurice Merleau‑PontyMaurice Jean Jacques Merleau‑PontyMaurice Merleau‑Ponty – inspirował się Husserlem w swych badaniach percepcji, cielesności oraz doświadczenia czasu;

  • Stanisław Leśniewski i Kazimierz Ajdukiewiczprzedstawiciele szkoły lwowsko‑warszawskiejStanisław Leśniewski i Kazimierz Ajdukiewicz – inspirowali się fenomenologią w badaniach nad logiką formalną;

  • Karol WojtyłaKarol WojtyłaKarol Wojtyła – w pracach z zakresu filozofii osoby inspirował się fenomenologią HusserlaSchelera, dążąc do pogodzenia jej z założeniami tomizmu.

Na gruncie nauki fenomenologia Husserla zainspirowała przedstawicieli wielu dyscyplin wiedzy, zwłaszcza psychologii, literaturoznawstwa (fenomenologiczne analizy dzieła literackiego) czy socjologii.

Rkf2n9q1xPIsM
Fenomenologia francuska często opisywała doświadczenia estetyczne, które w jej ujęciu pozwalają dotrzeć do tego, co źródłowe, ponieważ uwzględniają postrzeżenia, które są „oczyszczone” ze zbędnych elementów. Maurice Marleau-Ponty dużą część swoich dzieł poświęcił opisowi prac Cézanne'a.
Źródło: Paul Cézanne, Dom powieszonego, 1873, Wikimedia Commons, domena publiczna.

Na gruncie sztuki Husserl wywarł wpływ zwłaszcza na malarstwo (abstrakcyjne, symboliczne, surrealistyczne) i literaturę. Koncepcja redukcji fenomenologicznej i próba opisu rzeczy samych w sobie widoczne są u takich autorów, jak Thomas Mann (Czarodziejska góra), Samuel Beckett  (Czekając na Godota), Franz Kafka (Zamek) czy Aldous Huxley (Drzwi percepcji).

RZQIlQil951xs
„Postawa i metoda artystyczna Becketta jest z gruntu kartezjańska. Polega na redukcji. Beckett zaczyna od oczyszczenia przedpola. Odrzuca stopniowo wszystko, co wie pośrednio – przez trwającą już parę tysięcy lat kulturę jako źródło niezliczonych mitów, fantazji i przekonań, słowem całą sferę niepewności. I próbuje odnaleźć jakiś dziewiczy punkt wyjścia, na którym mógłby się oprzeć i zacząć samowiedzę od początku. Tym punktem okazuje się potrzeba ekspresji ludzkiej jaźni, zamkniętej w „pudełku" czaszki. Jaźń nie posiada własnych narzędzi ekspresji – nie ma głosu ani ust, ani innych środków wyrazu – uruchamia więc mechanizm pośredni, jakim jest język oparty na dźwiękach, wytwarzanych przez struny głosowe i formowanych przez narządy artykulacji. Taki język jednak z natury rzeczy przekłamuje prawdę podmiotu, a w każdym razie ją zniekształca. Zwracał na to uwagę Mickiewicz w swojej słynnej frazie „Język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie", Beckett jednak uczynił z tej sprawy archimedesowy punkt swojej literatury. Cała jego twórczość wywodzi się z tego jednego odkrycia czy stwierdzenia, które uznał za kluczowe dla ludzkiej cywilizacji. Jako że zrodziła się ona właśnie wraz z językiem. Nie bez przyczyny jedna z Ewangelii zaczyna się od pamiętnego zdania „Na początku było Słowo". Beckett powiedział też kiedyś: „Napisałem to wszystko, gdy zdałem sobie sprawę z własnej głupoty". Przez głupotę rozumiał jednak nie niewiedzę czy ignorancję, lecz przeciwnie – wiedzę, która była niepewna, czy jeszcze ściślej: bezkrytyczną wiarę w ową wiedzę.”
Antoni Libera, wywiad dostępny na stronie: https://www.rp.pl/plus-minus/art10016631-antoni-libera-samuel-beckett-to-uciekinier-z-zycia-ktory-nie-uczestniczy-w-orgii-swiata
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.
Samuel Beckett Czekając na Godota

[...] w wyniku badań Testu i Conarda badań nie zakończonych wprawdzie niemniej nagrodzonych już przez Aka‑ka‑kademię Antropo‑po‑po‑po‑metrii w Berne‑en‑Bresse ustalono i to ponad wszelką wątpliwość nie licząc jedynie tej jaką budzi wszelka ludzka działalność więc w wyniku badań Testu i Conarda badań nie zakończonych ustalono stalono stalono co następuje stępuje stępuje mianowicie że ale nie wybiegajmy naprzód nie wiadomo dlaczego w wyniku prac Poinçona i Wattmanna wykazano również niezbicie że uwzględniwszy studia Fartova i Belchera studia nie dokończone nie dokończone nie wiadomo dlaczego oraz Testu i Conarda również nie zakończone wykazano że człowiek w przeciwieństwie do opinii przeciwnej że człowiek Testu i Conarda w Bresse że człowiek krótko mówiąc że człowiek słowem mimo postępu w zaopatrzeniu i likwidacji odpadów marnieje i usycha a jednocześnie równolegle nie wiadomo dlaczego mimo rozwoju kultury fizycznej i uprawiania sportów takich jak takich jak tenis piłka nożna biegi kolarstwo pływanie jeździectwo szybownictwo joga tenis kręgle łyżwiarstwo jazda na wrotkach tenis szybownictwo wszelkie sporty zimowe letnie i jesienne tenis na trawie na parkiecie i na ubitej ziemi szybownictwo tenis hokej na ziemi na morzu i w powietrzu mimo penicyliny i surogatów krótko mówiąc powtarzam jednocześnie równolegle maleje nie wiadomo dlaczego mimo tenisa powtarzam szybownictwa golfa tyleż z dziewięcioma co z osiemnastoma dołkami tenisa na lodzie słowem nie wiadomo dlaczego w Saine w Saine‑et‑Oise w Saine‑et‑Marne w Marne‑et‑Oise więc nie wiadomo mianowicie dlaczego jednocześnie równolegle usycha i kurczy się powtarzam w Marne‑et‑Oise słowem czysta strata na głowę od śmierci Woltera wynosząca mniej więcej dwa centymetry sto gramów na głowę przeciętnie lekko zaokrąglając czystej wagi netto w Normandii słowem nie wiadomo dlaczego o co w końcu mniejsza takie są fakty z drugiej zaś strony co jest o wiele istotniejsze w świetle doświadczeń co jest o wiele istotniejsze w świetle prowadzonych doświadczeń Steinwega i Petermanna co jest o wiele istotniejsze w świetle świetle świetle przerwanych doświadczeń Steinwega i Petermanna co jest o wiele istotniejsze widać wyraźnie że na wsi i w górach na wybrzeżach i wzdłuż dróg wodnych i ognistych powietrze jest to samo [...].

2 Źródło: Samuel Beckett, Czekając na Godota, [w:] Utwory wybrane, tłum. Antoni Libera, Warszawa 2017, s. 43–44.
Edyta
Maurice Jean Jacques Merleau‑Ponty
przedstawiciele szkoły lwowsko‑warszawskiej
Karol Wojtyła
bg‑cyan

Fenomenologia a psychologia

Spośród dyscyplin wiedzy, na które wpływ wywarła fenomenologia, szczególnie wyróżnia się psychologia. Wielu teoretyków psychologii, badaczy oraz terapeutów powoływało się na ideę naiwnego i bezkrytycznego oglądu rzeczywistości psychicznej. Dzięki temu w XX‑wiecznej psychologii wykształciło się podejście idiograficzne (gr. dio ‘to, co indywidualne, jednostkowe’; grapho ‘opisywać’), koncentrujące się na uchwyceniu i opisie tego, co indywidualne, niepowtarzalne i jednostkowe. Definiowane jest ono w opozycji do podejścia nomotetycznego (gr. nomothetikós ‘dot. prawodawstwa’), w którym dąży się do uchwycenia stałych prawidłowości, czyli ogólnych praw psychologicznych rządzących ludzkim zachowaniem. Fenomenologia wywarła również wpływ na:

  • psychologię postaci – fenomenologia jako metoda opisu zjawisk psychologicznych;

  • badania psychologiczne – stosowano ją w analizach takich procesów jak: pamięć, uczenie się, spostrzeganie, myślenie, osobowość, uczucia;

  • psychologię egzystencjalną – metoda fenomenologiczna stosowana do wyjaśniania zjawisk należących do sfery osobowości;

  • psychologię humanistyczną – w pracy terapeutycznej zaleca się stosowanie względem klienta metody bezzałożeniowego i nieoceniającego nastawienia fenomenologicznego.

Dyskusja

Husserl był krytykowany nawet przez swych bezpośrednich kontynuatorów. Trudno znaleźć takich, którzy byliby mu całkowicie wierni. Każdy krytykował mistrza w jakimś istotnym punkcie. Francuski hermeneuta Paul Ricoeur napisał nawet, że historia fenomenologii to historia Husserliańskiej herezji. Główne punkty krytyki zwolenników oraz radykalnych krytyków Husserla były następujące:

  • redukcja ejdetycznaredukcja ejdetycznaredukcja ejdetyczna to zawoalowany platonizm (tzn. że Husserl wprowadza na powrót do filozofii Platońskie idee);

  • stosując konsekwentnie redukcję fenomenologiczną, tracimy kontakt z drugim człowiekiem i popadamy w solipsyzmsolipsyzmsolipsyzm;

  • idea dotarcia do rzeczy samych w sobie jest utopią (ludzka percepcja bowiem jest nieuchronnie arbitralna);

  • próba opisania rzeczy od nowa (nowym, świeżym językiem) czyni Husserla i wielu jego kontynuatorów absurdalnie niezrozumiałymi.

Polecenie 1

Odpowiedz na pytanie, jak można przeprowadzić krytykę, z punktu widzenia Husserla, wybranej współczesnej dyscypliny wiedzy szczegółowej (przy obecnym stanie tej wiedzy)?

RAo6jrTs19Cg1
(Uzupełnij).

Słownik

aksjologia
aksjologia

(gr. aksios — godny, cenny + logos — słowo, nauka) nauka o wartościach i o kryteriach wartościowania; też: konkretny system wartości; aksjologia rozwinęła się jako dział etyki

egzystencjalizm
egzystencjalizm

(fr. existentialisme < łac. existereex — na zewnątrz + sistere — stać, znajdować się) kierunek filozoficzny oraz prąd literacki podkreślający znaczenie człowieka jako jednostki wolnej; za właściwy przedmiot badań i punkt wyjścia analizy filozoficznej uznaje indywidualną egzystencję człowieka, jego miejsce i rolę w świecie; według egzystencjalizmu rzeczywistość jest rozdarta na sferę świadomości i sferę rzeczy

empatia
empatia

(gr. empatheia - cierpienie) umiejętność wczuwania się w stan wewnętrzny drugiej osoby; polega na emocjonalnym reagowaniu na stan innej osoby lub na osiąganiu rozumienia i możliwości przewidywania uczuć, myśli, reakcji drugiej osoby dzięki przyjęciu (wczuciu się) jej sposobu widzenia rzeczywistości

epoché
epoché

(gr. epochḗ – zatrzymanie, zawieszenie) 1) pogląd głoszony w starożytności przez szkołę sceptyków; polegał na powstrzymywaniu się od jakiegokolwiek sądu, zarówno twierdzącego, jak i przeczącego; epoché miała umożliwiać ataraksję;
2) we współczesnej fenomenologii postulat wstrzymania się od uznania tez dostatecznie nieuprawomocnionych; tak rozumiana epoché („wzięcie w nawias”) umożliwia tzw. redukcję fenomenologiczną

fenomenologia
fenomenologia

(gr. phainómenon — to, co się zjawia, pokazuje + logos — słowo, nauka) jest to nauka o fenomenach, czyli o tym, co nam się ukazuje jako takie, usiłuje „opisać i zrozumieć, co się nam jawi w taki dokładnie sposób, w jaki ono samo nam się prezentuje”; nie jest gotowym systemem filozoficznym, co przede wszystkim metodą opisu zjawisk

hermeneutyka
hermeneutyka

(gr. hermeneutikos — dotyczący objaśniania) podstawowa metoda rozumienia wytworów kultury przez duchowe zbliżenie się do nich; w filozofii dziedzina badająca sposób ustalania sensów polegający na uzgodnieniu ujęć obiektywnych z subiektywnymi za pomocą myślenia paradoksalnego (z pominięciem zasady niesprzeczności); jest różnie rozumiana, np. jako: 1) metoda interpretacji (rozumienia) ludzkich wytworów występujących poza psychiką, przeciwstawiana obiektywnej analizie zjawisk przyrodniczych (W. Dilthey); 2) refleksja filozoficzna dotycząca wszelkich form ekspresji, np. mitów, symboli religijnych, dzieł sztuki (P. Ricoeur); 3) analiza rozumienia egzystencji jako swoistego sposobu bycia człowieka w świecie (M. Heidegger, H.-G. Gadamer)

metoda fenomenologiczna
metoda fenomenologiczna

metoda filozofowania polegająca na zaniechaniu czysto pojęciowych spekulacji przez uzyskanie bezpośredniego doświadczenia tego, co dane, a w czym przejawiają się przedmioty, m.in. wartości, wytwory kultury, istota rzeczy i idee, umożliwiające poznanie; fenomenologia głosi postulat metodologiczny, tzw. redukcji fenomenologicznej, tj. epoche –zawieszenia i naturalnego przekonania o istnieniu świata realnego, w celu poznawczego dotarcia do czystej świadomości oraz istoty rzeczy

ontologia
ontologia

(gr. on, ontos — byt + logos — słowo, nauka) dział filozofii zajmujący się nauką o bycie jako bycie, rozważaniami w teorii bytu, w fenomenologii odróżniona od metafizyki nauka, która w analizie idei odkrywa i ustala czyste możliwości oraz związki konieczne między czystymi jakościami idealnymi

personalizm
personalizm

(łac. persona — osoba) nurt współczesnej filozofii europejskiej akcentujący autonomiczną wartość osoby w analizie rzeczywistości i bytu ludzkiego; personalizm koncentruje się na szczególnym znaczeniu osoby ludzkiej

postmodernizm
postmodernizm

(łac. post — po + fr. moderne — nowoczesność) nurt w sztuce, literaturze i filozofii końca XX w., stanowiący krytykę nowoczesnej cywilizacji opartej na idei racjonalnego i jednolitego porządku istniejącego w świecie; w filozofii przejawiał się w kwestionowaniu podstawowych przekonań filozofii nowożytnej; uznawał że poznawcza relacji między podmiotem i przedmiotem jest myślową „pułapką”; poszukiwał rozwiązań przekraczających zarówno byt, jak i podmiot, oraz kwestionował wiarę w autonomię podmiotu i przekonanie o bezpośredniej dostępności świata przedmiotowego, a wraz z tym, wiarę w istnienie nieuwarunkowanego, obiektywnego rozumu, stanowiącego podstawę i źródło myślenia

redukcja ejdetyczna
redukcja ejdetyczna

(łac. reductio — odprowadzenie z powrotem; gr. eidetikos — znający) operacja, której celem jest ujęcie istoty fenomenu

solipsyzm
solipsyzm

(łac. solus ipse — sam jeden) pogląd filozoficzny, według którego istnieje tylko jednostkowy podmiot poznający, a cała rzeczywistość jest jedynie zespołem jego wrażeń

wgląd fenomenologiczny
wgląd fenomenologiczny

ogląd i opis tego, co bezpośrednio jest dane doświadczeniu