Synchroniczny zapis i odczyt dźwięku a wieloślady

Synchronizacja to wzajemne zależności zachowań różnych obiektów w określonym czasie, które dotyczą zarówno początku i końca, jak i całego trwania np. koncertu, przedstawienia, pokazu. Jej zachowanie jest o tyle ważne dla danego utworu, że kilkusekundowe spóźnienie jednego dźwięku czy np. tancerki wykonującej określoną figurę może zaburzyć odbiór dzieła, sprawić, że będzie ono nieczytelne.

R1LRUcZZm0VS1

Zdjęcie przedstawia zbliżenie na panel sterowania miksera dźwięku. To duża platforma wypełniona szeregiem różnokolorowych przycisków, pokręteł i klawiszy. Przy panelu znajdują się dwie ludzkie dłonie, na nad nim ekran monitora.

Pełną synchronizację gwarantują wieloślady, które montuje się ze sobą, zgrywając tak, aby stanowiły całość. Ta technologia umożliwiła udoskonalenie nagrań – np. w przypadku rejestracji koncertu muzyki poważnej osobne nagrywanie każdego instrumentu pozwala na dokonanie ewentualnych korekt i dopasowanie proporcji poszczególnych dźwięków.

Wielośladowe nagrywanie np. muzyki rozrywkowej pozwala zaś na konstruowanie jej warstwami, w taki sposób, że odpowiedzialni za poszczególne partie – wokalu, chórków, sekcję rytmiczną – nie muszą się fizycznie spotykać, by stworzyć razem utwór. Daje to zatem większą elastyczność pracy i ją usprawnia.

Zapis wielośladowy

Przełomem w nagrywaniu dźwięku okazał się rozwój technologii stereofonicznychstereofoniastereofonicznych. Żeby dokonać zapisu stereofonicznego, należy zarejestrować dwa dźwięki – można to zrobić np. za pomocą osobnych mikrofonów.

R1EADKd8kRC001

Zdjęcie przedstawia mikrofon umieszczony na statywie, stojący w studiu nagraniowym. Mikrofon ma kształt walca i metalową obudowę osłaniającą siatkę.

Dzięki zastosowaniu zapisu wielośladowego można nagrać każdego muzyka osobno, wprowadzić specjalne efekty do zarejestrowanych ścieżek oraz uczynić ostateczne dzieło bardziej oryginalnym i niepowtarzalnym.

Przed rozpoczęciem nagrań trzeba zwrócić uwagę na kilka kwestii, do których należą:

Rx2tGgnNchQ0r1

Zdjęcie przedstawia młodą kobietę grającą na skrzypcach. Kobieta stoi przy mikrofonie umieszczonym na statywie.

Podstawową zaletą technologii zapisu wielośladowego jest elastyczność – brak jakichkolwiek czasowych ograniczeń, każdą ścieżkę można bowiem nagrać osobno w dogodnym terminie. Twórców nie ogranicza także przestrzeń, gotowe nagranie mogą wysłać w każde miejsce, by swoją partię mógł dograć np. wokalista. W dowolny sposób można regulować także poszczególne rejestracje dźwięku, korygując błędy, wprowadzając efekty, pogłos itd. Dzięki nagraniom wielośladowym realizatorzy dźwiękurealizator dźwiękurealizatorzy dźwięku są w stanie uzyskać najlepszy stosunek sygnału do szumu, co pozwala na zapewnienie równowagi poszczególnych elementów realizowanego utworu.

Zapis wielośladowy posiada także wady: w miarę wzrastania liczby ścieżek, narasta też szum. Połączenie np. dwóch ścieżek skutkuje wzrostem szumu o 3 dB w stosunku do ścieżki oryginalnej. Z kolei ich bliskość na taśmie powoduje, że przesłuchy pomiędzy nimi są większe. Wreszcie w miarę wielokrotnego przesuwania taśmy jej jakość spada, w związku z czym na zewnętrznych ścieżkach należy umieszczać te dźwięki, które są najmniej narażone na straty w wysokich częstotliwościach.

Wszystko wskazuje na to, że w przyszłości zapis wielośladowy będzie stałym elementem sceny nagraniowej. Umożliwia on bowiem rejestrację nawet orkiestry symfonicznej – do czego potrzeba aż 48 kanałów. Oczywiście, taka ilość pracy wymaga automatyzacji sterowania, co prawdopodobnie będzie rozwijane i udoskonalane.

Praca wielośladowa w programie Audacity

Program Audacity także oferuje działanie, jakim jest miksowanie dwóch ścieżek dźwiękowych: np. nagrania lektorskiego z muzyką. W tym celu należy zaimportować oba nagrania – tekst i muzykę.

Przy ich kompilowaniu trzeba zwrócić uwagę na kilka elementów: by obie ścieżki były tej samej długości, by ich głośności były do siebie dopasowane (muzyka nie powinna dominować nad lektorem), wreszcie by narracja pasowała do muzyki – jej dynamiki, tonacji, rytmu. Ostatnia kwestia jest subiektywna i zależy od naszego pomysłu na ostateczny kształt nagrania.

Głośnością podkładu muzycznego możemy dowolnie manipulować – powinien być on lepiej słyszalny w miejscach bez narracji, a potem dostosowywany do intensywności pojawiających się w nim instrumentów (pełnić funkcję np. ledwo słyszalnego tła). Warto pamiętać, by całość była harmonijna i nie zaburzała odbioru treści. Pod koniec nagrania należy jeszcze bardziej ściszyć muzykę, by nie urywała się nieoczekiwanie.

Słownik