Filozofia przyrody
W swej koncepcji przyrody nawiązał Hegel do Schellinga, przejmując od niego pogląd o zhierarchizowaniu wewnętrznym natury, przekonanie o tym, że natura ma logiczną strukturę „stopni” o coraz wyższej organizacji wewnętrznej. Przyroda jednak jest dla Hegla formą „innobytu idei”, a więc że światem idei łączy ją sensowność, różni zaś sposób istnienia. W świecie natury Hegel wyróżnia trzy stopnie organizacji:
a) mechaniczny — świat przyrody zbudowany jest z jednostkowych elementów, które różnią się między sobą położeniem w przestrzeni oraz następstwem czasowym; pozostają wobec siebie w ruchu (przyciąganie, odpychanie, ciążenie, spadanie), zaś najwyższą formą ich organizacji jest system planetarny;
b) fizyczno-chemiczny — świat przyrody jest zróżnicowany jakościowo, jego składniki sprowadzają się do wzajemnego oddziaływania czterech żywiołów; w opisie zachodzących między nimi reakcji zastosował Hegel swoją zasadę dialektyki przeciwieństw;
c) organiczny — organizmy podlegają trzem procesom: rozrostowi do pełnej (dorosłej) postaci, samozachowaniu (odżywianie) i prokreacji (rozmnażanie); Hegel wyróżnił trzy stopnie życia: mineralny, roślinny i zwierzęcy, i tylko zwierzęcemu nadał status dialektyczności przez to, że dwa organizmy różnej płci mogą wytworzyć nowego osobnika.
W świecie przyrody brak jeszcze samowiedzy, dlatego pozbawiony jest on duchowości. Nie potrafi także wytwarzać nowych jakości, proces prokreacji jest dla Hegla tylko powielaniem osobników tego samego gatunku.

Historia i państwo
W aspekcie społecznym uznał Hegel prymat tego, co ogólne, nad tym, co indywidualne, podkreślając zarazem wagę indywidualności i podmiotowej wolności. Podmiotowa wolność to, jego zdaniem, produkt czasów nowożytnych. Hegel był rzecznikiem podporządkowania indywidualnej wolności ogólnie obowiązującemu prawu, którego gwarantem jest nowoczesne państwo. Państwo jest dla Hegla tworem historycznie zmiennym. Jego trwanie uzależnione jest od tego, czy włącza się ono w proces postępu, który stanowi główną zasadę historii. Ideę postępu podporządkował Hegel zasadzie realizowania wolności. Postęp zatem uwarunkowany jest przyjęciem przez ludzkość przekonania, że tylko ludzie są podmiotem i przedmiotem przemian historycznych, co daje im wolność w kreowaniu historii, a jednocześnie obarcza ich odpowiedzialnością. Historia to dla Hegla ciąg tworzonych przez ludzi przemian świata, w których toku człowiek uzyskuje świadomość swej wolności a zarazem przekonuje się o odpowiedzialności za własną kreację świata. Tak pojętą historię łączy Hegel z ideą państwa, bowiem dopiero państwo jest taką organizacją społeczną, która gwarantuje uwolnienie ludzi od nacisku determinantów naturalnych. Państwo jest zarazem w opinii Hegla najpełniejszą formą realizacji „ducha narodu” i tylko w ten sposób, jako suwerenny organizm państwowy, naród może uczestniczyć w historycznym postępie ludzkości. Historia, według Hegla, obdarzona jest rozumnością. Tworzą ją ludzie, dążąc do spełniania swych marzeń i pragnień, jednakże nie mają świadomości celu, ku któremu zmierza historia. Realizując własne, często wzajemnie sprzeczne namiętności, nieświadomie urzeczywistniają cel ogólny dziejów. Nazywa to Hegel „chytrością rozumu”. Sens tego, co minione, zrozumieć mogą dopiero jednostki obdarzone świadomością filozoficzną, podejmując refleksję nad przeszłością. Nie daje im jednak ta refleksja, jak twierdził Hegel, możliwości zaplanowania tego, co będzie. W historii indywidualne zamierzenia ludzi wchodzą w konflikt z osiągniętymi rezultatami. W toku tworzenia historii ludzkość osiąga jednak coraz to wyższą świadomość wolności (postęp) zależnie od tego, jaki system politycznej organizacji państwa wytworzyli.

Sztuka, religia, filozofia
Sztuka, religia i filozofia to dla Hegla domeny „ducha absolutnego”. Dzieło sztuki, według Hegla, jest narzędziem do odkrywania prawdy przejawiającej się „w formie zmysłowych tworów artystycznych”. Człowiek, funkcjonujący w rzeczywistości skończonej, wypełnionej przeciwieństwami i sprzecznościami, poszukuje, zdaniem filozofa, wymiaru szerszego, w którym odnalazłby prawdę absolutną, wolną od wszelkich uwikłań czasowych i wszelkiego relatywizmu. Sztuka, choć jest wytworem jednostkowym, przynosi wielkie uogólnienie tego, co w każdej epoce stanowi znamię jej postępu. Koncepcja sztuki Hegla wiąże się zatem z historycznością i dialektyką, przede wszystkim z osiąganiem przez ludzkość wyższych etapów wolności. Piękno jawi się Heglowi jako „przeświecanie idei”, bowiem dzięki dziełom sztuki ludzie uzyskują wiedzę dotyczącą dialektyki historii. Hegel oddzielał piękno natury, które jest dla niego względne, jest zaledwie „przeczuwaniem piękna”, od piękna sztuki, bowiem prawdziwie piękne mogą być według niego tylko wytwory człowieka, będące wyrazem immanencji ducha. Religia jest dla Hegla postacią absolutnego ducha, zespołem wyobrażeń powstającym w świadomości pod wpływem naporu zewnętrznego świata, świadomości – jak ją określał filozof – nieszczęśliwej, która dąży do uniezależnienia się od przynoszącej cierpienia rzeczywistości materialnej i zmierza ku światu czysto duchowemu. Hegel wyróżniał zgodnie z zasadą dialektyki trzy składniki religii. Pierwszym z nich jest wyobrażenie o Bogu jako „absolutnej jedności”, przenikającej i obejmującej świat, drugim – uświadomienie sobie przez człowieka swej odrębności od Istoty Najwyższej i uczynienie z Boga przedmiotu poznania, trzecim – zniesienie odrębności człowieka i Boga w procesie Jego poznawania, który to proces umożliwił człowiekowi „wzniesienie się do Boga”. W tym ujęciu religia jest formą alienacji, człowiek zawiera w obrazie Boga swą tęsknotę do ideału. Filozofia jest dla Hegla wolną, choć uwarunkowaną historycznie myślą o świecie. napisał, sugerując, iż refleksja filozoficzna możliwa jest tylko ex post. Jest spóźnionym owocem swej epoki („dzieckiem swego czasu”), którą poddaje refleksji. Wolność filozofii wynika z tego, że jest domeną czystej myśli, a więc brak jej jakiegokolwiek zapośredniczenia. Postęp filozofii jest autonomiczny, polega na dialektycznym przechodzeniu od jednego systemu do drugiego, i w ten sposób każdy następny jest doskonalszy i pełniejszy. Ponieważ refleksja filozoficzna jest domeną czystej myśli, nie przewidywał Hegel możliwości zastosowania jej wyników w praktyce społecznej. Sztuka, religia i filozofia są dla Hegla kolejnymi zhierarchizowanymi formami poznawania absolutu przez ludzkość.