Powtórzenie informacji o używaniu funkcji

W początkowym okresie nauki programowania zwykle pisaliśmy programy w sposób sekwencyjny – program stanowił ciąg komend wykonywanych po kolei. W przypadku bardziej złożonych projektów taka technika niestety się nie sprawdzi. Dlaczego?

Z czasem program „rozrasta się” nie tylko w kontekście nowych funkcjonalności, ale także w rozmiarze samego kodu źródłowego, gdzie często różne fragmenty kodu się powtarzają. Nie jest to sytuacja komfortowa. Przykładowo, jeżeli we fragmencie kodu, który został użyty w stu różnych miejscach, pojawi się błąd, to poprawki też trzeba będzie wprowadzić w stu miejscach.

Z pomocą przychodzą nam funkcje, które pozwalają na wyodrębnienie danego fragmentu kodu w jednym miejscu, a następnie ponowne użycie tego fragmentu dowolną liczbę razy. W takim przypadku ewentualną poprawkę wystarczy wprowadzić tylko w jednym miejscu. Jest to tzw. programowanie funkcyjneprogramowanie funkcyjneprogramowanie funkcyjne.

Przykładowe zadania maturalne

Zadanie 1. Kod ASCII

Kod ASCII jest systemem kodowania, który liczbom z zakresu 0‑127 przyporządkowuje litery alfabetu łacińskiego, cyfry, znaki przestankowe oraz inne symbole.

Według tradycji Bitolandu słowa muszą mieć odpowiednio dużą sumę kodów ASCII swoich znaków – nie może być ona niższa niż 500.

Zapisz w wybranej przez siebie notacji funkcję, która dla łańcucha znaków wyraz zwróci wartość logiczną, informującą, czy suma kodów ASCII znaków łańcucha spełnia warunek mieszkańców Bitolandu. W przypadku zapisu w pseudokodzie, możesz wykorzystać funkcję ascii(znak), która zwraca kod ASCII podanego znaku oraz funkcję dlugosc(napis), zwracającą długość podanego napisu.

Specyfikacja problemu:

Dane:

• wyraz – łańcuch znaków

Wynik:

Funkcja zwraca wartość logiczną PRAWDA, jeśli łańcuch wyraz spełnia warunek Bitolandu, lub wartość logiczną FAŁSZ w przeciwnym wypadku.

Rozwiązanie

Rozwiązanie zadania przedstawimy w postaci pseudokodu.

Nasza funkcja będzie przyjmować wyłącznie łańcuch znaków, zatem jej sygnatura powinna wyglądać następująco:

funkcja suma_kodow(wyraz)

Następnie skorzystamy z funkcji dlugosc(), zwracającej liczbę znaków w łańcuchu. Na egzaminie maturalnym jej implementacja jest dostępna w każdym języku programowania. Przypisujemy długość słowa pomocniczej zmiennej n:

funkcja suma_kodow(wyraz)
	n ← dlugosc(wyraz)

W celu zliczenia sumy kodów ASCII potrzebujemy zadeklarować zmienną przechowującą tę sumę oraz przejść po wszystkich znakach wyrazu, dodając ich kody do sumy. Wykonamy to w pętli dla:

funkcja suma_kodow(wyraz)
	n ← dlugosc(wyraz)
    suma ← 0
    
	dla i = 1, 2, ..., n wykonuj:

Wewnątrz pętli użyjemy funkcji ascii() zwracającej kod ASCII dla danego znaku. Na egzaminie maturalnym implementacja funkcji jest dostępna w każdym języku programowania. Zwrócony przez funkcję kod dodajemy do zmiennej suma:

funkcja suma_kodow(wyraz)
	n ← dlugosc(wyraz)
    suma ← 0
    
	dla i = 1, 2, ..., n wykonuj:
		suma ← suma + ascii(wyraz[i])

Po zakończeniu pętli sprawdzamy wartość zmiennej suma. Jeśli jest ona większa lub równa 500, zwracamy prawda. W przeciwnym wypadku zwracamy fałsz.

funkcja suma_kodow(wyraz)
	n ← dlugosc(wyraz)
    suma ← 0
    
	dla i = 1, 2, ..., n wykonuj:
		suma ← suma + ascii(wyraz[i])

	jeżeli suma >= 500:
		zwróć prawda
	w przeciwnym wypadku:
		zwróć fałsz

Schemat oceniania

• 2 pkt – za poprawny algorytm,

• 0 pkt – za odpowiedź błędną lub brak odpowiedzi.

Słownik