Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki
bg‑azure

Najważniejsze reguły dotyczące obliczania stopni utlenienia

bg

Podczas obliczania stopnia utlenieniastopień utlenieniastopnia utlenienia atomu w cząsteczkach związków organicznych przyjmujemy, że:

  1. Elektrony wiążące atomy dwóch różnych pierwiastków przypisujemy do tego pierwiastka, który jest bardziej elektroujemny.

  2. Elektrony wiążące dwa takie same atomy należą po równo do każdego z atomów (przypisujemy je zatem w połowie ich liczby do jednego atomu i w połowie do drugiego atomu).

  3. Suma stopni utlenienia każdego atomu węgla w związku i dołączonych do niego podstawników, różnych od atomów węgla, jest równa zero.

  4. Atom tlenu w związkach organicznych przyjmuje zazwyczaj stopień utlenienia równy -II.

Przykład 1

Obliczanie stopni utlenienia atomów w cząsteczce 2–bromoetanalu.

R1Enud9zuEYtT
Krok 1. Narysuj wzór strukturalny cząsteczki. Na ilustracji jest wzór strukturalny: atom węgla łączy się wiązaniami pojedynczymi u góry z atomem bromu, a po lewej stronie i na dole z dwoma atomami wodoru. Po prawej stronie łączy się z grupą CHO, w której atom węgla jest połączony wiązaniem podwójnym z atomem tlenu i wiązaniem pojedynczym z atomem wodoru. , Krok 2. Każdą kreskę w narysowanym wzorze, występującą pomiędzy atomami różnych pierwiastków, zastąp strzałką z grotem skierowanym w stronę atomu bardziej elektroujemnego. Na ilustracji jest wzór strukturalny: atom węgla łączy się u góry z atomem bromu, a po lewej stronie i na dole z atomem wodoru. Po prawej stronie łączy się z grupą CHO. Od atomu węgla do bromu jest strzałka, od atomów wodoru do węgla są strzałki, od atomu węgla w grupie CHO do tlenu są dwie strzałki. Od atomu wodoru z grupy CHO do atomu węgla z tej grupy jest strzałka. W grupie CHO dwie strzałki prowadzą od atomu węgla do atomu tlenku,a jedna od atomu węgla do atomu wodoru., Krok 3. Przeanalizuj rysunek i wylicz stopień utlenienia atomu. Obliczeń dokonaj zgodnie ze schematem:
  • Ile grotów strzałek skierowanych jest w kierunku atomu - tyle otrzymuje ładunków ujemnych, zaś ile grotów skierowanych jest od atomu, tyle jest dodatnich ładunków. Suma ujemnych i dodatnich ładunków określa stopień utlenienia atomu. Na ilustracji jest wzór strukturalny: atom węgla łączy się u góry z atomem bromu, a po lewej stronie i na dole z atomem wodoru. Po prawej stronie łączy się z grupą CHO. Od atomu węgla do bromu jest strzałka, od atomów wodoru do węgla są strzałki, od atomu węgla w grupie CHO do tlenu są dwie strzałki. Od atomu wodoru z grupy CHO do atomu węgla z tej grupy jest strzałka. W grupie CHO dwie strzałki prowadzą od atomu węgla do atomu tlenku,a jedna od atomu węgla do atomu wodoru. Wodory mają pierwszy stopień utlenienia, brom minus pierwszy, węgiel połączony z bromem minus pierwszy, węgiel z grupy CHO ma pierwszy, tlen minus drugi.
  • Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
    Przykład 2

    Obliczanie stopni utlenienia w cząsteczce eteru dietylowego.

    Rg02bMMlXl1qU
    Krok 1. Narysuj wzór strukturalny cząsteczki. Na ilustracji jest wzór: atom tlenu łączy się po lewej i prawej stronie z szeregiem - dwa połączone ze sobą atomy węgla. Węgle leżące bliżej atomu tlenu łączą się z dwoma atomami wodoru. Skrajne atomy węgla łączą się - każdy z nich - z trzema atomami wodoru. Wszystkie wiązania występujące w związku są wiązaniami pojedynczymi., Krok 2. Każdą kreskę w narysowanym wzorze, występującą pomiędzy atomami różnych pierwiastków, zastąp strzałką z grotem skierowanym w stronę atomu bardziej elektroujemnego. Na ilustracji jest wzór: atom tlenu łączy się po lewej i prawej stronie z szeregiem - dwa połączone ze sobą atomy węgla. Węgle leżące bliżej atomu tlenu łączą się z dwoma atomami wodoru. Skrajne atomy węgla łączą się - każdy z nich - z trzema atomami wodoru. Od atomów wodoru prowadzą strzałki skierowane do atomów węgla. Od atomów węgla położonych z sąsiedztwie tlenu prowadzą strzałki w stronę atomu tlenu. Wszystkie wiązania występujące w związku są wiązaniami pojedynczymi., Krok 3. Przeanalizuj rysunek i wylicz stopień utlenienia atomu. Obliczeń dokonaj zgodnie ze schematem:
  • Ile grotów strzałek skierowanych jest w kierunku atomu - tyle otrzymuje ładunków ujemnych, zaś ile grotów skierowanych jest od atomu, tyle jest dodatnich ładunków. Suma ujemnych i dodatnich ładunków określa stopień utlenienia atomu. Na ilustracji jest wzór: atom tlenu łączy się po lewej i prawej stronie z szeregiem - dwa połączone ze sobą atomy węgla. Węgle leżące bliżej atomu tlenu łączą się z dwoma atomami wodoru. Skrajne atomy węgla łączą się - każdy z nich - z trzema atomami wodoru. Od atomów wodoru prowadzą strzałki skierowane do atomów węgla. Od atomów węgla położonych z sąsiedztwie tlenu prowadzą strzałki w stronę atomu tlenu. Wszystkie wiązania występujące w związku są wiązaniami pojedynczymi. Atomy wodoru są na pierwszym stopniu utlenienia. Atom tlenu na minus drugim. Skrajne atomy węgla na minus trzecim, a leżące w sąsiedztwie atomu tlenu na minus pierwszym.
  • Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
    Przykład 3

    Obliczanie stopni utlenienia w cząsteczce p–nitroaniliny.

    R18Em4yOnSPSH
    Krok 1. Narysuj wzór strukturalny cząsteczki. Na ilustracji jest wzór: sześcioczłonowy pierścień z trzema wiązaniami podwójnymi łączy się w czterech miejscach z atomem wodoru, w jednym z atomem azotu połączonym z dwoma atomami wodoru, a w innym z atomem azotu połączonym wiązaniami podwójnymi z dwoma atomami tlenu. , Krok 2. Każdą kreskę w narysowanym wzorze, występującą pomiędzy atomami różnych pierwiastków, zastąp strzałką z grotem skierowanym w stronę atomu bardziej elektroujemnego. Na ilustracji jest wzór: sześcioczłonowy pierścień z trzema wiązaniami podwójnymi łączy się w czterech miejscach z atomem wodoru, w jednym z atomem azotu połączonym z dwoma atomami wodoru, a w innym z atomem azotu połączonym wiązaniami podwójnymi z dwoma atomami tlenu. Strzałki prowadzą od atomów wodoru do węgla, do atomu azotu. Podwójne strzałki prowadzą od atomu azotu do dwóch atomów tlenu. , Krok 3. Przeanalizuj rysunek i wylicz stopień utlenienia atomu. Obliczeń dokonaj zgodnie ze schematem:
  • Ile grotów strzałek skierowanych jest w kierunku atomu - tyle otrzymuje ładunków ujemnych, zaś ile grotów skierowanych jest od atomu, tyle jest dodatnich ładunków. Suma ujemnych i dodatnich ładunków określa stopień utlenienia atomu. Na ilustracji jest wzór: sześcioczłonowy pierścień z trzema wiązaniami podwójnymi łączy się w czterech miejscach z atomem wodoru, w jednym z atomem azotu połączonym z dwoma atomami wodoru, a w innym z atomem azotu połączonym wiązaniami podwójnymi z dwoma atomami tlenu. Strzałki prowadzą od atomów wodoru do węgla, do atomu azotu. Podwójne strzałki prowadzą od atomu azotu do dwóch atomów tlenu. Atomy węgla mają minus pierwszy stopień utlenienia, z wyjątkiem tych, które łączą się z atomami azotu - wówczas ich stopień utlenienia wynosi plus 1. Atom azotu połączony w z dwoma atomami wodoru ma minus trzeci stopień utlenienia, a połączony z atomami tlenu +3. Oczywiście każdemu z atomów wodoru przypisać można stopień utlenienia +I, a atomom tlenu -II, czego dla przejrzystości na rysunku nie zaznaczono.
  • Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

    Słownik

    stopień utlenienia
    stopień utlenienia

    liczba dodatnich lub ujemnych ładunków elementarnych, jakie można by przypisać atomom pierwiastka danego związku chemicznego, gdyby przyjąć, że wszystkie wiązania w tym związku są jonowe

    elektroujemność
    elektroujemność

    zwana niekiedy elektronegatywnością; miara zdolności atomów w cząsteczkach związków chemicznych do przyciągania elektronów

    Bibliografia

    Encyklopedia PWN

    Jurowski K., Jurowska A., Krzeczkowska M., Stopień utlenienia atomów (C,N, O, S i P) w związkach organicznych oraz reakcje utlenienia–redukcji w chemii organicznej i biochemii, Kraków 2015.

    Krzeczkowska M., Loch J., Mizera A., Repetytorium chemia: Liceum – poziom podstawowy i rozszerzony, Warszawa – Bielsko–Biała 2010.

    Litwin M., Styka – Wlazło Sz., Szymońska J., To jest chemia 2. Chemia organiczna. Podręcznik dla liceum ogólnokształcącego i technikum. Zakres rozszerzony, Warszawa 2016.

    McMurry J., Chemia organiczna, cz. 2, Warszawa 2010.