Przeczytaj
Od Ligi Narodów...
Pierwszą organizacją stojącą na straży pokoju na świecie, poprzedniczką ONZ, była Liga NarodówLiga Narodów. Została utworzona po I wojnie światowej z inicjatywy USA (ostatecznie USA nie zostały jej członkiem), działalność rozpoczęła w 1920 roku. Jej głównym celem było utrzymanie pokoju na świecie i rozwijanie współpracy. Dość szybko okazało się, że Liga nie jest w stanie zrealizować swojego głównego założenia, jakim było zapewnienie pokoju. Jej działalność przerwał wybuch II wojny światowej, przed którą nie potrafiła ona uchronić ludzkości. Liga Narodów została rozwiązana w 1946 roku.
...do Organizacji Narodów Zjednoczonych
Z inicjatywą jej utworzenia wystąpiły rządy USA i Wielkiej Brytanii. Nowa organizacja miała mieć szerokie kompetencje i stanowić podstawę powojennego ładu międzynarodowego. Cele, strukturę i zasady funkcjonowania organizacji opracowali na wspólnych konferencjach przywódcy głównych mocarstw koalicji antyhitlerowskiej: prezydent USA Franklin Delano Roosevelt, premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill i przywódca ZSRS Józef Stalin.
Konferencja założycielska Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ)Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) z udziałem delegacji 50 państw rozpoczęła się 25 kwietnia 1945 roku w San Francisco, a zakończyła się 25 czerwca podpisaniem Karty Narodów Zjednoczonych. Karta ONZ została ratyfikowana 24 października 1945 roku.
Siedzibą organizacji został Nowy Jork, a w Europie – Genewa i Wiedeń (obecnie jeszcze Haga i Nairobi). Jest to uniwersalna organizacja międzynarodowa, do której należą 193 kraje.
Państwa członkowskie dzielą się na członków pierwotnych (państwa, które uczestniczyły w konferencji założycielskiej) i pozostałych, którzy przystąpili do organizacji w późniejszych latach. Nowych członków przyjmuje Zgromadzenie Ogólne w drodze uchwały, na wniosek Rady Bezpieczeństwa. Istnieje możliwość zawieszenia, a nawet usunięcia państwa członkowskiego z organizacji.
Decyzję o zawieszeniu lub wydaleniu podejmuje Zgromadzenie Ogólne na wniosek Rady Bezpieczeństwa. Karta Narodów Zjednoczonych nie przewiduje możliwości wystąpienia z organizacji, jednak każde państwo jest suwerenne i może podjąć taką decyzję.
Główne cele ONZ:
dążenie do zapewnienia pokoju i bezpieczeństwa światowego;
tłumienie wojen i innych naruszeń pokoju;
rozwijanie współpracy międzynarodowej, współdecydowania narodów w imię wspólnych celów;
ochrona praw i godności człowieka;
popieranie rozwoju społeczno‑gospodarczego wszystkich państw i narodów.
Członkiem ONZ według art. 4 Karty Narodów ZjednoczonychKarty Narodów Zjednoczonych może być każde państwo miłujące pokój, które przyjęło zobowiązania zawarte w karcie
i zdaniem ONZ jest w stanie je wypełniać
. W skład ONZ wchodzą obecnie 193 państwa (ostatni przyłączył się Sudan Południowy w 2011 r.). Watykan nie jest członkiem ONZ, ma status stałego obserwatora przy ONZ.
Członkowie ONZ według daty przyjęcia do organizacji
Członkostwo w ONZ opiera się na:
suwerennej równości wszystkich członków;
wykonywaniu w dobrej wierze zobowiązań, zgodnie z Kartą ONZ;
rozwiązywaniu sporów środkami pokojowymi;
powstrzymaniu się od groźby użycia siły lub użycia jej w sposób niezgodny z celami ONZ;
okazywaniu wszelkiej pomocy ONZ w każdej akcji podjętej zgodnie z Kartą ONZ jako środka zapobiegawczego lub przymusu;
wpływaniu na państwa, które nie są członkami ONZ, aby postępowały zgodnie z zasadami koniecznymi do utrzymania pokoju i bezpieczeństwa;
nieingerowaniu ONZ w sprawy należące do kompetencji wewnętrznych państw.
Obszary działalności ONZ
Wybrane obszary działalności ONZ to przede wszystkim utrzymanie pokoju i bezpieczeństwa oraz dbanie o przestrzeganie praw człowieka. Istnieje kilka sposobów rozwiązywania konfliktów przez Radę Bezpieczeństwa, są to między innymi rezolucje, uchwały – wzywające do podjęcia lub zaniechania określonych działań godzących w bezpieczeństwo lub pokój. Skuteczność tych kroków jest jednak niewielka, ponieważ nie mają one mocy wiążącej.
Misje pokojowe
Najpopularniejszą formą działania są misje pokojowe wysyłane w rejony konfliktu w celu nadzorowania porozumień pokojowych, tworzenia stref rozdzielających zwaśnione strony lub nadzorowania zawieszenia broni. W misjach biorą udział żołnierze z państw członkowskich, tzw. błękitne hełmy, policjanci, obserwatorzy i personel cywilny. Do tej pory ONZ przeprowadziła ok. 70 tego typu operacji na wszystkich kontynentach, z czego 57 po 1988 roku. W ramach misji ONZ często współpracuje z innymi organizacjami, czego przykładem może być połączenie operacji pokojowej ONZ z siłami międzynarodowymi NATO (IFORIFOR i SFORSFOR) w Bośni i Hercegowinie w 1995 roku i KFOR w Kosowie w 1999 roku do dzisiaj. Znacznie rzadziej ONZ przeprowadza bezpośrednie akcje zbrojne. Takim przykładem może być operacja w Zatoce Perskiej w 1991 roku, tzw. Pustynna Burza, czyli mandat ONZ dla sił amerykańsko‑brytyjskich, które wyzwoliły Kuwejt okupowany przez wojska Saddama Husajna. Ponad 3300 żołnierzy sił pokojowych ONZ z blisko 120 krajów zginęło podczas służby pod flagą ONZ.
Polskie Siły Zbrojne biorą udział w międzynarodowych operacjach pokojowych od 1953 r. Od tego czasu w 29 operacjach ONZ w 26 krajach służyło blisko 40 tysięcy polskich żołnierzy. Byliśmy obecni głównie na Bliskim Wschodzie (UNDOFUNDOF, UNIFILUNIFIL), ale także w Afryce i na Bałkanach Zachodnich.
ONZ ma duże sukcesy w zakresie rozwiązywania problemów społecznych, politycznych i gospodarczych. Instrumentami wykorzystywanymi w tym obszarze działalności są konferencje, deklaracje, programy, a przede wszystkim tworzenie samodzielnych instytucji międzynarodowych (agencji specjalnych ONZ), które zajmują się rozwiązywaniem konkretnych problemów. Najbardziej znane z nich to Fundusz Pomocy Dzieciom (UNICEF), Światowa Rada Żywności (WFC), Program Ochrony Środowiska (UNEP) oraz Program Rozwoju (UNDP).
Słownik
międzynarodowe siły wojskowe pod przywództwem NATO, na podstawie mandatu ONZ od 20 grudnia 1995 do 20 grudnia 1996 r. prowadzące w Bośni i Hercegowinie operację Joint Endeavour; jej dowódcą był brytyjski generał Sir Michael Walker
(z ang. Charter of the United Nations); umowa międzynarodowa (statut) podpisana 26 czerwca 1945 r. w San Francisco; weszła w życie 24 października 1945 r.; stanowi podstawę prawną istnienia i działania ONZ
(z ang. League of Nations, z fr. Société des Nations); pierwsza w historii organizacja międzynarodowa o celach ogólnych, powołana dla rozwoju współpracy oraz zapewnienia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa
Narody Zjednoczone (NZ) (z ang. United Nations – UN, z arab. Munazzamat al‑Umami al‑Muttahida, z chiń. Lianheguo, z fr. Organisation des Nations Unies – ONU, z hiszp. Organización de las Naciones Unidas – ONU, z ros. Organizacyja Objedinionnych Nacyj – OON); organizacja międzynarodowa o charakterze uniwersalnym (powszechnym) i szerokim zakresie działania (kompetencjach ogólnych)
organizacje międzynarodowe o charakterze powszechnym, działające w różnych dziedzinach, np. gospodarczej, społecznej, kulturalnej, oświatowej, zdrowia publicznego, transportu, związane z ONZ umowami określającymi zasady ich współpracy; ich działalność koordynuje Rada Gospodarczo‑Społeczna ONZ; należą do nich m.in. Międzynarodowa Organizacja Pracy (ILO), Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO), Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO), Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), Międzynarodowy Fundusz Walutowy (IMF), Międzynarodowa Organizacja Morska (IMO)
(z ang. NATO's Stabilisation Force, Siły Stabilizacyjne NATO); wojskowa grupa międzynarodowa rozlokowana w Bośni i Hercegowinie, której przewodziło NATO; zasadniczym celem SFOR było utrzymanie porozumienia z Dayton
(z ang. United Nations Disengagement Observer Force, UNDOF); siły pokojowe Narodów Zjednoczonych, powołane rezolucją Rady Bezpieczeństwa nr 350 (1974); rezolucja ta mówiła o zawieszeniu broni i zakończeniu walk po wojnie Jom Kipur w 1973 r.; wojska UNDOF jako jedyne siły militarne mogły przebywać w określonej w rezolucji strefie
narodowe kontyngenty sił zbrojnych oddane do dyspozycji ONZ lub z mandatu ONZ, organizacji regionalnych, np. Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, dla przeprowadzenia konkretnych operacji pokojowych, powoływane w trybie doraźnym przez Zgromadzenie Ogólne lub Radę Bezpieczeństwa ONZ
(z ang. United Nations Interim Force in Lebanon, Tymczasowe Siły Zbrojne ONZ w Libanie); misja pokojowa ONZ działająca od 19 marca 1978 r. na terenie południowego Libanu