Przeczytaj
Organizm funkcjonuje prawidłowo tylko wtedy, gdy wszystkie jego układy i narządy pracują bez problemów. Zaburzenia czynności oddychania i krążenia oznaczają, że człowiek znajduje się w stanie bezpośredniego zagrożenia życia.
W wyniku zatrzymania krążenia serce przestaje pompować krew dostarczającą tlen do wszystkich komórek ciała. W organizmie rozpoczynają się nieodwracalne zmiany prowadzące do uszkodzeń tkanek i narządów, a w konsekwencji do śmierci.
Skutki zatrzymania krążenia
Utrata przytomności i zatrzymanie oddychania mogą być spowodowane wieloma przyczynami – zachłyśnięciem, zadławieniem, uszkodzeniem klatki piersiowej, zatruciem, krwotokiem lub wstrząsem psychicznym. Charakterystyczne objawy bezdechubezdechu to brak ruchów klatki piersiowej i wyczuwalnego podmuchu powietrza z dróg oddechowych nieprzytomnego oraz zasinienie i bladość twarzy.
Resuscytacja krążeniowo‑oddechowa (RKO)
Zadaniem osoby udzielającej pierwszej pomocy jest utrzymanie poszkodowanego przy życiu aż do momentu przekazania go w ręce służb ratowniczych oraz – w miarę możliwości – niedopuszczenie do powstania dodatkowych powikłań zagrażających zdrowiu i życiu.
Bardzo ważnym ogniwem pierwszej pomocy jest resuscytacja krążeniowo‑oddechowa (RKO)resuscytacja krążeniowo‑oddechowa (RKO), której zadaniem jest przywrócenie funkcji krążeniowo‑oddechowych. Jednym z elementów RKO – obok uciskania klatki piersiowej – jest sztuczne oddychanie.
Czym jest sztuczne oddychanie?
Sztuczne oddychanie, nazywane również wentylacją zastępczą, jest techniką udzielania pierwszej pomocy osobie poszkodowanej, która nie oddycha samodzielnie – jej celem jest spowodowanie wymiany gazowej w płucach poszkodowanego. W trakcie wentylacji zastępowana jest jedna faza oddechu – wdech – poprzez wtłaczanie powietrza pod ciśnieniem do dróg oddechowych. Wydech następuje „automatycznie”; jest spowodowany sprężystością klatki piersiowej.
Sztuczne oddychanie może odbywać się przez bezpośrednie wtłaczanie powietrza do dróg oddechowych poszkodowanego oddechem osoby udzielającej pomocy lub przy użyciu samorozprężającego się worka.
Zastanów się, dlaczego wprowadzane do płuc poszkodowanego powietrze z wydechu osoby udzielającej pomocy – mimo, że zawiera zwiększone stężenie dwutlenku węgla – ratuje życie?
Algorytm postępowania w resuscytacji
Sposoby wentylacji 1
Ratownik – w trosce o swoje bezpieczeństwo – powinien wykorzystać środki zabezpieczające go przed kontaktem z wydzielinami poszkodowanego, który może skutkować infekcją. Do środków ochrony osobistej zalicza się np. maski ratownicze i rękawiczki.
Jeśli ratownik nie dysponuje środkami ochronnymi, ma prawo odstąpić od prowadzenia oddechów ratowniczych. Żadne środki zastępcze, np. gaziki, chusteczki jednorazowe czy woreczki foliowe, nie stanowią właściwej ochrony przed materiałem zakaźnym.
Istnieje również bezwzględne przeciwwskazanie do prowadzenia wentylacji zastępczej bez odpowiednich przyrządów w przypadku zatrucia poszkodowanego substancjami wziewnymi. Ratujący może być narażony na działanie substancji toksycznej, która wydzielana jest z płuc poszkodowanego.
Niestety w statystykach medycznych nadal odnotowuje się wysoką liczbę zgonów spowodowaną nieudzieleniem pierwszej pomocy. Wynika to najczęściej z braku przygotowania naszego społeczeństwa do podejmowania akcji ratunkowej, jak również z lęku przed jej nieprawidłowym przeprowadzeniem skutkującym szkodą ofiary.
Udzielenie pomocy jest obowiązkiem każdego, kto jest w stanie to zrobić.
Kodeks karny
Art. 162 § 1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażania siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Słownik
okres przed śmiercią, w którym stopniowo narasta upośledzenie czynności układu krążenia i oddychania, słabną odruchy i sprawność zmysłów; trwa od kilku godzin do kilku dni; nie zawsze kończy się zgonem – reanimacja może przerwać ten proces
zanik przepływu powietrza przez drogi oddechowe; ustaje czynność mięśni oddechowych, a objętość płuc pozostaje niezmienna; może prowadzić do zaburzeń wymiany gazowej i oddychania na poziomie tkankowym
zabieg leczniczy mający na celu przywrócenie czynności serca, polegający na krótkotrwałym działaniu na organizm chorego prądem elektrycznym
działania mające na celu zwiększenie przeżywalności osób po nagłym zatrzymaniu krążenia; składa się z:
wczesnego rozpoznania osób będących w stanie zagrożenia życia i wezwania pomocy;
wczesnego podjęcia resuscytacji krążeniowo‑oddechowej;
wczesnej defibrylacji;
odpowiedniej opieki poresuscytacyjnej.
Skuteczność tych działań zależy od wytrzymałości najsłabszego ogniwa łańcucha
sztuczne oddychanie – technika pierwszej pomocy, która polega na dostarczeniu powietrza do płuc osoby nieoddychającej samodzielnie; stosowany przy resuscytacji krążeniowo‑oddechowej
czynności medyczne mające na celu podtrzymanie i przywrócenie podstawowych funkcji życiowych, krążenia krwi i oddechu, jeśli doszło do ich zatrzymania; natychmiastowe rozpoczęcie resuscytacji przez świadków zdarzenia znacząco, bo trzykrotnie, zwiększa prawdopodobieństwo przeżycia poszkodowanego