Przeczytaj
Rola endodermy w pobieraniu i transporcie wody
Absorpcja wody przez korzeń zachodzi głównie w strefie położonej blisko wierzchołka, gdzie komórki skórki mają cienkie ściany i liczne włośnikiwłośniki. Pobieranie wody w tej strefie zachodzi tylko wtedy, gdy potencjał wodypotencjał wody w komórkach korzeni jest niższy od potencjału wody w glebie.
W korzeniu woda musi przeniknąć przez kilka koncentrycznych warstw komórek, aby dotrzeć do naczyń drewna (inaczej ksylemu), znajdujących się w obrębie walca osiowegowalca osiowego, a mianowicie:
Woda może przemieszczać się przez te tkanki następującymi drogami:
apoplastyczną;
symplastyczną.
Więcej o transporcie symplastycznym i apoplastycznym przeczytasz tutajtutaj.
Transport wody do granicy endodermy
Do granicy endodermyendodermy woda może przemieszczać się zarówno w apoplaścieapoplaście, jak i w symplaściesymplaście. W apoplaście woda przemieszcza się przez dyfuzję, zgodnie z gradientem potencjału wody w tym obszarze. W symplaście woda wnika do cytozolu komórek ryzodermy w wyniku osmozyosmozy lub przez kanały wodne (akwaporyny) – specjalne białka błonowe biorące udział w transporcie wody, zlokalizowane w plazmolemmie.
Jak zmienia się transport wody w endodermie?
W endodermie przemieszczanie się wody drogą apoplastyczną ulega zablokowaniu, gdyż w promienistych i poprzecznych ścianach komórek endodermy występują pasemka Caspary’egopasemka Caspary’ego, zawierające suberynęsuberynę i ligninęligninę.
Pasemka te tworzą szczelną barierę, która zapobiega wyciekaniu roztworu wodnego z ksylemu z powrotem do komórek kory pierwotnej. Ponadto stanowią one swoisty filtr – błony komórek endodermalnych zatrzymują część substancji rozpuszczonych w wodzie, regulując skład roztworu przedostającego się do ksylemu.
Dalsze przemieszczanie się wody do komórek perycyklu zachodzi drogą symplastyczną. Z komórek perycyklu woda dociera do światła naczyń ksylemu lub cewek, które tworzą wyspecjalizowaną tkankę przewodzącą wodę na całej wysokości rośliny.
Rola endodermy w pobieraniu i transporcie jonów
Słownik
ciągły system nieprotoplazmatycznych składników w roślinie, głównie ścian komórkowych (apoplast ścienny)
(gr. éndon – wewnątrz; dérma – skóra) śródskórnia, warstwa zwarcie ułożonych komórek tworząca pochwę, która otacza walec osiowy korzenia lub, w niektórych przypadkach poza korzeniem, poszczególne wiązki przewodzące
drzewnik; złożona substancja organiczna, która razem z celulozą, hemicelulozą i innymi substancjami tworzy materiał ścian komórkowych roślin
dyfuzja cząsteczek wody przez błonę półprzepuszczalną, która oddziela roztwory o różnych stężeniach; cząsteczki wody przenikają zgodnie z gradientem potencjału wody
tkanka miękiszowa, miękisz; podstawowa, żywa tkanka w organach roślinnych, zwykle o cienkich, niezdrewniałych ścianach
obrączkowata strefa w ścianie komórkowej komórek endodermy i egzodermy, przesycona suberyną i ligniną, które czynią ścianę nieprzenikliwą dla wody
psiIndeks dolny ww, wyrażany w paskalach (Pa); ilość energii swobodnej (inaczej zdolność do wykonania pracy użytecznej lub aktywność wody) wnoszonej do układu przez każdy mol wody
spolimeryzowany ester kwasów tłuszczowych i długołańcuchowych alkoholi zawierający też związki o charakterze garbników
ciągły system protoplastów połączonych plazmodesmami w ciele rośliny
układ (zespół) tkanek przewodzących (drewna i łyka), miękiszowych i czasem wzmacniających, które tworzą wewnętrzną część łodygi i korzenia roślin naczyniowych
cienkościenne, cylindryczne, długie komórki skórki korzenia u lądowych roślin naczyniowych; tworzą w pobliżu wierzchołka korzenia (za strefą wydłużania) strefę włośnikową, zwiększającą powierzchnię chłonną korzenia od 5 do 40 razy