R8l76ZjrF6KXZ1
Linus Pauling (<math aria‑label="tysiąc dziewięćset sześćdziesiąty drugi">1962 rok)
Źródło: dostępny w internecie: pl.wikipedia.org, domena publiczna.

Koncepcja hybrydyzacjihybrydyzacjahybrydyzacji powstała w 1931 roku za sprawą naukowca Linusa Paulinga. W świetle teorii hybrydyzacji energia orbitali poszczególnych atomów ulega redystrybucji. Orbitale mieszają się i powstają z nich nowe – orbitale hybrydyzowane, które posiadają jednakowy kształt i energię. Suma energii powstałych orbitali zhybrydyzowanych jest równoważna z sumą energii orbitali pierwotnych. Biorą one udział w tworzeniu wiązań pomiędzy atomami. Aby zrozumieć dokładnie to zjawisko, należy przyjrzeć się bliżej rozkładowi elektronów w atomie.

bg‑gray1

Konfiguracja elektronowa

Każda powłoka, dla której główna liczba kwantowa (n) wynosi kolejno od 1 do 7, mieści pewną ilość elektronów, co przedstawia tabela poniżej. Odzwierciedleniem ilości elektronów na poszczególnych powłokach elektronowych jest konfiguracja elektronowakonfiguracja elektronowakonfiguracja elektronowa, która jest swego rodzaju mapą elektronów.

Numer powłoki (n)

1

2

3

4

5

6

7

Symbol powłoki elektronowej

K

L

M

N

O

P

Q

Maksymalna liczba elektronów na powłoce (2n2)

2

8

18

32

50

72

98

Orbitale, a dokładnie obszary orbitalne, są modelem reprezentującym rozkład i zachowanie się elektronów w cząsteczkach. Można powiedzieć, że obszar, w którym prawdopodobieństwo napotkania elektronu jest największe, to orbital. W rzeczywistości orbital jest funkcją falową, a jego przestrzeń ma rozmyte granice. Jak wynika z rysunku poniżej, energia orbitali rośnie wraz ze wzrostem numeru powłoki. Największą energią charakteryzują się zatem elektrony obsadzające orbitale typu f. Powłoki elektronowe oraz kolejność ich zapełniania zobaczysz na rysunku poniżej.

RAArgopb0CniS
Przybliżona kolejność wypełniania elektronami orbitali atomowych, zgodnie ze strzałkami od 1s do 7p.
Źródło: Sharayanan, Wikipedia, licencja: CC BY-SA 3.0.

Zgodnie z zakazem Pauliego na pojedynczym orbitalu mogą się znajdować co najwyżej dwa elektrony o przeciwnych spinach (oznaczamy je strzałkami). Zapełnianie orbitali prowadzone jest zgodnie z ich wzrastającą energią. A więc na początku zapełniany jest sferyczny orbital 1s, potem 2s, a następnie trzy orbitale 2p, po jednym elektronie każdy. Dopiero kolejne trzy elektrony zapełniają pojedynczo obsadzone orbitale 2p. Na powłokach można wyróżnić orbitale s, p, d i f, z których jednak obsadzonych jest tylko tyle, na ile starczy elektronów.

Z punktu widzenia tworzenia wiązań najistotniejsze jest obsadzenie najbardziej zewnętrznej powłoki elektronowej, czyli powłoki walencyjnej. Elektrony położone na niej są najsłabiej związane z jądrem i najchętniej biorą udział w tworzeniu wiązań. Elektrony te znajdują się zatem na orbitalach zwanych orbitalami walencyjnymi. Najważniejsze pierwiastki w chemii organicznej, takie jak wodór, węgiel, azot, tlen i fluorowce, mają w stanie podstawowym na powłoce walencyjnej elektrony ulokowane wyłącznie na orbitalach s i p, dlatego to właśnie te orbitale biorą udział w tworzeniu wiązań.

bg‑azure

Graficzna reprezentacja orbitali

Aby zrozumieć, jak mieszają się orbitale i jakie przyjmują kształty, prześledźmy, jak wyglądają orbitale przed zmieszaniem. Jak pokazano poniżej, orbital typu s ma kształt kuli. Łatwo zapamiętać, że kształtem przypomina piłkę tenisową. Orbital 1s ma bardzo małą gęstość elektronów w pobliżu centrum, ale narasta ona do maksimum (gdy oddalamy się od środka), a następnie zmniejsza się poza kontur – trochę jak wydrążona piłka tenisowa. Orbital 2s jest jest większy od orbitalu 1s, ale ma kulę gęstości elektronowej wewnątrz zewnętrznej sfery. Przypomina to jedną piłkę tenisową wewnątrz drugiej. Między dwiema kulami znajduje się powierzchnia, gdzie istnieje zerowe prawdopodobieństwo znalezienia elektronu. Nazywamy tę powierzchnię węzłem lub powierzchnią węzłową. Orbital 3s jest jeszcze większy niż orbital 1s oraz 2s i ma trzy węzły.

RcQVc4FqegWxS1
Orbitale typu s
Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

Orbitale typu p są podobne do „ósemek” albo płatków stokrotki. W przypadku orbitali typu p mówimy, że są zdegenerowane. Wynika to z faktu, że istnieją trzy możliwe orbitale p, położone względem siebie prostopadle, wzdłuż osi x, y i z (odpowiednio px, pypz). Orbitale p znajdują się na poziomach energetycznych wyższych niż pierwszy, stąd na poziomie drugim otrzymujemy orbitale 2px, 2py2pz, a następnie na poziomie trzecim 3px, 3py, 3pz itd.

RT0hLy5QMbTvg1
Orbitale typu p
Źródło: Openstax, licencja: CC BY-SA 4.0.

Oprócz orbitali s i p istnieją również inne zestawy orbitali, które są charakterystyczne dla elektronów znajdujących się na wyższych poziomach energii. Na trzecim poziomie znajduje się zestaw pięciu orbitali d (o skomplikowanych kształtach i nazwach) oraz orbitale 3s i 3p (3px, 3py, 3pz). Na trzecim poziomie jest w sumie dziewięć orbitali. Z kolei orbital typu d kształtem przypomina czterolistną koniczynę. Orbitale typu d przedstawiono poniżej.

RIY7zlgqetO391
Orbitale typu d
Źródło: Openstaxcollege, licencja: CC BY-SA 4.0.
bg‑gray1

Hybrydyzacja

Dlaczego hybrydyzacja jest taka ważna?

W tworzeniu wiązań biorą udział elektrony walencyjne. Skoro zatem elektrony te znajdują się na orbitalach, możemy powiedzieć, że to orbitale atomów łączą się tworząc wiązania. W rzeczywistości orbitale zachodzą na siebie. Z fizycznego punktu widzenia, hybrydyzacja polega na matematycznym mieszaniu funkcji falowych. Nowo powstałe funkcje opisują zupełnie inne orbitale atomowe, które nazywamy orbitalami zhybrydyzowanymiorbitale zhybrydyzowaneorbitalami zhybrydyzowanymi. Hybrydyzację możemy utożsamić z mieszaniem dwóch roztworów. Jeśli mieszamy dwa roztwory o różnych barwach i stężeniach, po zmieszaniu otrzymujemy zupełnie nowy roztwór. Podobnie jest z orbitalami, po ich zmieszaniu rozkład gęstości elektronowej jest bowiem inny niż w orbitalach bazowych. Zatem przez hybrydyzację możemy rozumieć połączenie dwóch lub więcej orbitali różnego typu.

Nowo powstałe orbitale, orbitale zhybrydyzowane, biorą udział w tworzeniu wiązań.

Przykład 1.

Gdy mieszaniu (hybrydyzacji) ulega 1 orbital s i 2 orbitale p, to powstają 3 orbitale zhybrydyzowane sp2. Jak wynika z rysunku poniżej, suma orbitali powstałych w wyniku hybrydyzacji oraz ewentualnie pozostałych niezhybrydyzowanych orbitali nie zmienia się. Elektrony obsadzające orbitale zhybrydyzowane mają identyczną energię (mówimy, że są zdegenerowane). Orbitale te mają też identyczny kształt.

RzZPDCrM7I2x71
Schemat hybrydyzacji typu sp2
Źródło: GroMar Sp. z o. o., licencja: CC BY-SA 3.0.
bg‑azure

Typy hybrydyzacji

W zależności od liczby i typu orbitali, które uczestniczą w hybrydyzacji, można wyróżnić różne jej typy i odpowiadające im przestrzenne rozmieszczenie orbitali zhybrydyzowanych. Jak zatem określić typ hybrydyzacji? Odpowiedź jest prosta – należy policzyć, ile orbitali bierze udział w hybrydyzacji, a ich liczba wskaże typ hybrydyzacji. Poniżej znajdziesz tabelę pomocniczą oraz graficzne odzwierciedlenie utworzonych orbitali zhybrydyzowanych.

Typ hybrydyzacji

sp

sp2

sp3

Orbitale biorące udział w hybrydyzacji

s, px

s, px, py

s, px, py, pz

Liczba orbitali

2

3

4

R2JVQ2U6R4HsR1
Schemat hybrydyzacji typu sp
Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
RqLgsreVa56If1
Schemat hybrydyzacji typu sp3
Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

Słownik

hybrydyzacja
hybrydyzacja

(łac. hibrida ,,mieszaniec”) zabieg matematyczny z udziałem odpowiednich orbitali walencyjnych atomu centralnego cząsteczki umożliwiający interpretację kształtu cząsteczki; efektem hybrydyzacji jest utworzenie zestawu orbitali zhybrydyzowanych

orbitale zhybrydyzowane
orbitale zhybrydyzowane

równocenne pod względem kształtu i energii orbitale atomowe będące wynikiem mieszania się orbitali atomowych o różnych kształtach i energii

elektronowa powłoka atomu
elektronowa powłoka atomu

elektrony atomu, które, w stanie podstawowym i przy założeniu występowania tylko centralnego pola jądra atomu, wykazują taką samą energię oznaczoną główną liczbą kwantową

konfiguracja elektronowa
konfiguracja elektronowa

rozkład gęstości prawdopodobieństwa położenia elektronów w atomie w funkcji odległości od jądra

degeneracja poziomów energetycznych
degeneracja poziomów energetycznych

sytuacja, kiedy jednej wartości energii układu odpowiada wiele stanów kwantowych układu

Bibliografia

Basiński A., Bielański A., Gumiński K. i inni, Chemia fizyczna, Warszawa 1966, s. 86‑110.

Jones L., Atkins P., Chemical Principles: The Quest for Insight, 5th Edition, New York 2009.

Pfennig B. W., Principles of Inorganic Chemistry, New Jersey 2015.

Słownik Języka Polskiego PWN

Usnalski W., Chemia w szkole średniej, Warszawa 1998.