Przeczytaj
Antyseptyka
Fenol i jego pochodne działają antyseptycznieantyseptycznie. Ze względu na to, że ścinają białka drobnoustrojów, to wykazują działanie bakteriobójcze i grzybobójcze. 5‑chloro‑2-(2,4‑dichlorofenoksy) fenol tzw. triklosan wykazuje działanie antyseptyczne, przeciwbakteryjne i konserwujące.
Triklosan jest wykorzystywany w preparatach służących do odkażania narzędzi medycznych, a także do mycia rąk przed zabiegami chirurgicznymi.
Fenol został po raz pierwszy wykorzystany jako środek antyseptyczny podczas zabiegu chirurgicznego przez Josepha Listera w Glasgow w 1865 r. Dopiero 47 lat później metoda ta została uznana na całym świecie.
Krezole (metylofenole) posiadają właściwości bakteriobójcze oraz grzybobójcze. Są stosowane w preparatach odkażających, m.in. pomieszczeń sanitarnych czy śmietników. Mieszanina izomerówizomerów krezolu jest określana jako trikrezol, który jest silnym środkiem dezynfekcyjnym.
Lizol to preparat zawierający 50% roztworu mieszaniny izomerów krezolu w mydle potasowym. Lizol jest stosowany w środkach czystości i płynach dezynfekujących. Silniejsze właściwości antyseptyczne wykazują chlorowane fenole. Im więcej podstawników – podstawionych atomów chloru w cząsteczce fenolu, tym silniejsze działanie antyseptyczne oraz bakteriobójcze. Przykładami chlorowanych fenoli są: 2,4‑dichlorofenol czy 2,4,6‑trichlorofenol.
Popularnie nazywany heksachlorofenem ( 2,2'-metylenobis(3,4,6‑trichlorofenol)) jest substancją określaną również jako septisol i jest wykorzystywany m.in. do odkażania pola operacyjnego oraz jako środek przeciwinfekcyjny w płynach dezynfekujących.
Farmacja
Fenole są wykorzystywane do produkcji leków. Tymol, a właściwie 5‑metylo‑2-propan‑2-ylo‑fenol, jest składnikiem syropów wykrztuśnych, które są stosowane w chorobach dróg oddechowych. Tymol pobudza wydzielanie śliny oraz wspomaga odruch wykrztuśny.
Związek o nazwie 5‑metylo‑2-propan‑2-ylo‑fenol (tymol) wykazuje 25 razy silniejsze działanie bakteriobójcze niż fenol. Działa również przeciwskurczowo oraz przeciwgrzybicznie. Jest stosowany w preparatach odkażających rany oraz jamę ustną i kanały zębowe.
Już starożytni Egipcjanie stosowali tymol ( 5‑metylo‑2-propan‑2-ylo‑fenol) oraz karwakrol ( 2‑metylo‑5-propan‑2-ylo‑fenol) do mumifikacjimumifikacji, z powodu jego działania bakteriobójczego i grzybobójczego. Tymol i karwakrol naturalnie występują m.in. w tymianku, oregano czy kminku zwyczajnym.
Do produkcji kwasu acetylosalicylowego (popularnie znanego aspiryną) jest stosowany fenol.
Innym fenolem, stosowanym jako środek przeciwbólowy, jest N‑acetylo‑4-aminofenol, znany doskonale jako paracetamol.
PolifenolePolifenole, które występują naturalnie m.in. w winogronach czy cytrusach, zmniejszają ryzyko wystąpienia chorób układu krwionośnego, a także nowotworów, ponieważ wykazują działanie przeciwutleniające. W farmacji wytwarza się preparaty zawierające polifenole.
Olejek z goździków wykazuje działanie odkażające i bakteriobójcze, ponieważ zawiera eugenol (4‑allilo‑2-metoksyfenol lub 2‑metoksy‑4-(2‑propenylo)fenol).
Środki ochrony roślin
Tymol ( 5‑metylo‑2-propan‑2-ylo‑fenol) wykazuje działanie insektobójcze, dlatego jest stosowany w preparatach zwalczających roztocza, które wywołują m.in. chorobę warrozęwarrozę u pszczół.
2,4‑dinitrofenol jest substancją toksyczną dla roślin, dlatego jest wykorzystywany do niszczenia m.in. chwastów.
Podczas wojny w Wietnamie (1955–1975 r.) Amerykanie stosowali 2,4‑dinitrofenol (skrót DNP) jako fitotoksycznyfitotoksyczny bojowy środek trujący. Substancja ta niszczyła pastwiska, lasy i kultury roślinne w Wietnamie.
2,3,4,5,6‑pentachlorofenol, zwyczajowo zwany pentachlorofenolem (skrót PCP), jest stosowany jako środek chwastobójczy.
Preparatem ochronnym dla roślin przeciw roztoczom jest heksachlorofen, który wykazuje również działanie bakteriobójcze i grzybobójcze.
2,4,6‑trichlorofenol jest stosowany jako środek grzybobójczy w celu ochrony roślin.
Inne
Fenole są wykorzystywane do produkcji tworzyw sztucznych.
Czarne obudowy dawnych aparatów telefonicznych wykonywano z tworzywa sztucznego, tzw. bakelitu, którego nazwa pochodzi od jego wynalazcy. Pierwszy raz to tworzywo zostało wytworzone w 1909 r. przez Leo Baekelanda. Było również wykorzystywane do produkcji m.in. obudowy radioodbiorników czy suszarek.
Fenole są wykorzystywane do produkcji barwników. Przykładem takim jest rezorcyna.
Do produkcji barwników, takich jak fluoresceiny i eozyny, wykorzystuje się rezorcynę. Rezorcyna jest również składnikiem leków przeciwtrądzikowych oraz farb do włosów.
W technikach fotograficznych, jako wywoływacze, stosuje się m.in. fenole. Te związki same utleniają się oraz redukują jony srebra w miejscach nienaświetlonych do metalicznego srebra.
1,2‑dihydroksybenzen (pirokatechina), 1,4‑dihydroksybenzen (hydrochinon) oraz 4‑aminofenol to fenole stosowane w fotografii jako wywołacze.
Głównym składnikiem mięty pieprzowej jest mentol. Do jego produkcji wykorzystuje się wyżej omawiany tymol. Mentol znajduje szerokie zastosowanie w przemyśle spożywczym, kosmetycznym czy farmaceutycznym.
Do produkcji materiałów wybuchowych stosuje się m.in. tzw. kwas pikrynowy, a właściwie 2,4,6‑trinitrofenol.
2‑metoksyfenol, tzw. gwajakol, jest stosowany w produkcji waniliny, jednego ze składników odpowiedzialnych za zapach wanilii.
Pentachlorofenol oraz butylowany hydroksytoluen (skrót BHT) są wykorzystywane do konserwacji drewna.
Pochodne fenolu: butylowany hydroksytoluen (BHT) oraz butylowy hydroksyanizol (BHA) są wykorzystywane m.in. w przemyśle spożywczym. Związek o skrócie BHT pełni rolę przeciwutleniaczaprzeciwutleniacza w produktach mięsnych. Z kolei substancja o skrócie BHA pełni rolę przeciwutleniacza w karmach dla zwierząt, olejach jadalnych, a także smarach, gumach syntetycznych i różnego rodzaju materiałach polimerowych.
Podsumowanie
Niektóre fenole wykazują działanie bakteriobójcze, grzybobójcze, a także insektobójcze. Stąd ich zastosowanie m.in. w ochronie roślin, antyseptyce czy farmacji. W dzisiejszym świecie fenole znajdują różnorodne zastosowania.
Słownik
reakcja polegająca na oddawaniu elektronów przez atomy lub jony pierwiastka, skutkiem czego jest podwyższenie ich stopnia utlenienia
reakcja polegająca na przyjmowaniu elektronów przez atomy lub jony pierwiastka , skutkiem czego jest obniżenie ich stopnia utleniania
(gr. anti „przeciw”; septikos „zgniły”; sepein „gnić”) zabieg polegający na odkażaniu przy pomocy odpowiednich substancji tzw. antyseptyków
(arab. mūmijā „mumia”; pers. mūm „wosk”; łac. facere „fakcja”) zabezpieczenie zwłok przed rozkładem wskutek balsamowania. Mumifikacji dokonywano w czasach starożytnych, szczególnie w Egipcie
(grec. polys „liczny”, „potężny”, „duży”) związek organiczny zawierający więcej niż jedną grupę hydroksylową przyłączoną do pierścienia aromatycznego
(łac. Varroasis apium) choroba pszczół i czerwia wywołana przez pasożyta – roztocz Varroa destructor
(gr. phytόn „roślina”; łac. toxicum „trucizna”) toksyczny dla roślin
(antyoksydant; gr. anti „przeciw”) substancja, która zapobiega lub opóźnia proces utleniania innej substancji
(gr. isos „równy”; meros „część”, „równo podzielony”) cząsteczki tego samego związku chemicznego o takim samym składzie atomowym, ale różniące się budową
Bibliografia
Bobrański B., Chemia organiczna, Warszawa, 1992.
Buczek I., Chrzanowski M., Dymara J., Persona A., Kowalik E., Kuśmierczyk K., Odrowąż E., Sobczak M., Sygniewicz J., Chemia. Rozszerzenie. Repetytorium matura, Warszawa 2014.
Czerwiński A., Czerwińska A., Jelińska‑Kazimierczuk M., Kuśmierczyk K., Chemia 2. Podręcznik dla Liceum ogólnokształcącego, Liceum profilowanego, Technikum, Warszawa 2003.
Danikiewicz W., Chemia. Związki organiczne. Podręcznik do liceów i techników. Zakres rozszerzony, Warszawa 2016.
Emsley J., Przewodnik po chemii życia codziennego, Warszawa 1996.
Hard H., Craine L.E., Hart D.J., Chemia organiczna. Krótki kurs, Warszawa 1999.
Lautenschläger K.H., Schröter W., Wanninger A., Nowoczesne kompendium chemii, Warszawa 2007.
Litwin M., Styka–Wlazło S., Szymońska J., To jest chemia 2. Chemia organiczna. Podręcznik dla liceum ogólnokształcącego i technikum. Zakres rozszerzony, Warszawa 2016.
McMurry J., Chemia organiczna 4, Warszawa 2004.
Sobiński J., Człowiek i chemia, Warszawa 1986.
Woliński J., Chemia organiczna. Podręcznik dla studentów farmacji, Warszawa 1985.