Przeczytaj
Usługi zdrowotne
Usługą zdrowotną nazywamy każde świadczenie zdrowotne służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonania
.
Indeks górny (Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej, Dz. U. 2011, nr 112, poz. 654, art. 2, pkt. 10). Indeks górny koniec(Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej, Dz. U. 2011, nr 112, poz. 654, art. 2, pkt. 10).
Usługi medyczne są niematerialne – nie są związane z produkcją. Zanim się z nich skorzysta, nie wiadomo dokładnie, na ile i w jakim stopniu będą pomocne lub czy ich jakość będzie odpowiadać pacjentowi. Z racji braku standardów oceny danej usługi medycznej oceniamy je najczęściej na podstawie obserwacji miejsca, personelu czy wyposażenia medycznego. Ze względu na swoją niejednorodność te same usługi medyczne w różnych miejscach różnią się od siebie. Chcąc sprostać oczekiwaniom klientów, szpitale coraz częściej standaryzują procedury, co pozytywnie wpływa na ich ocenę. Głównym powodem trudności w wycenie usług medycznych jest ich niematerialność. Wartość usług medycznych określana jest na podstawie kosztów pracykosztów pracy. Natomiast usługi specjalistyczne wycenia się na podstawie kosztów pracy powiększonych o koszty zużytych podczas wykonywania zabiegu materiałów oraz zużycia wyposażenia medycznego.
Europejski Konsumencki Indeks Zdrowia (EHCI) to sposób pomiaru postępów danego kraju pod względem spełniania oczekiwań związanych z opieką zdrowotną pacjenta. Badaniem EHCI zostało objętych 35 krajów. Indeks porównuje europejskie systemy opieki zdrowotnej pod względem wybranych czynników, takich jak np. czas oczekiwania pacjentów na usługę. Są w nim także opisane struktury i sposób działania poszczególnych państw w kontekście opieki zdrowotnej.
Polska w raporcie EHCI od dawna zajmuje jedno z niższych miejsc w rankingu. W porównaniu z danymi z 2016 roku nasz kraj spadł w rankingu z miejsca 31. (564 punktów) na 32. (585 punktów). Kraje zajmujące podium w rankingu EHCI otrzymują ponad 800 punktów. Mimo wysoko wykształconego personelu medycznego, rozbudowanej tradycji kształcenia medyków i finansowania opieki medycznej z publicznych środków finansowych na tle innych systemów opieki zdrowotnej w Europie Polska wypada źle. Dlaczego?
Jak wskazuje raport Najwyższej Izba Kontroli „Usługi publiczne w zakresie ochrony zdrowia” z 2018 roku, system opieki zdrowotnej to szczególnie ważny element spójności państwa, ponieważ ma on bezpośredni wpływ na poziom życia społeczeństwa. Dostępność i poziom usług medycznych w Polsce określana jest poniższymi wskaźnikami.
Lekarze i lekarze stomatolodzy w Polsce
W Polsce obserwuje się bardzo duże zróżnicowanie terytorialne lekarzy pracujących w publicznej służbie zdrowia. Odsetek lekarzy pracujących w podmiotach publicznych (czyli tych, które podpisały umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia – NFZ) w ogólnej liczbie pracujących lekarzy znacznie się od siebie różni.
Dokładniej o dostępności publicznych usług lekarskich informuje liczba lekarzy pracujących w odniesieniu do liczby mieszkańców danego terenu.
Natomiast dostęp do usług lekarzy stomatologów w przeciwieństwie do lekarzy ogólnych realizowany jest częściej ze środków prywatnych pacjenta.
Personel pielęgniarski i położniczy
Personel pielęgniarski i położniczy stanowi kolejną grupę zawodową niezwykle istotną w polskim systemie opieki zdrowotnej. Ich usługi są znacznie częściej świadczone w ramach NFZ. Podobnie jak w przypadku lekarzy, o dostępności usług medycznych świadczy tu liczba osób wykonujących wymienione zawody. Im więcej personelu pielęgniarskiego, tym jakość jego usług wyższa.
Opieka szpitalna
Opieka szpitalna w większości przypadków jest formą opieki medycznej, którą pacjent otrzymuje wtedy, gdy inne możliwości pomocy są niewystarczające, by utrzymać zadowalający i umożliwiający funkcjonowanie w życiu codziennym stan zdrowia. Pobyt w szpitalu jest często ostateczną i najbardziej skomplikowaną formą opieki medycznej. Jej złożoność obejmuje nie tylko stan zdrowia pacjenta, ale również zawiłości organizacyjne, infrastrukturalne, techniczne oraz technologiczne. Każde leczenie szpitalne wymaga zaangażowania wysoko wykwalifikowanych osób. Dostępność do opieki szpitalnej najlepiej obrazuje liczba osób przypadająca na jedno łóżko w szpitalach ogólnych.
Ambulatoryjna opieka zdrowotna
Opieka ambulatoryjna obejmuje osoby niewymagające doraźnego całodobowego lub całodziennego świadczenia opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych. Opieka ambulatoryjna obejmuje świadczenia opieki podstawowej, specjalistycznej oraz z zakresu rehabilitacji leczniczej. Udzielana jest w odpowiednio urządzonym pomieszczeniu w charakterze stałym, ale zalicza się do niej także opiekę domową. Dostęp w Polsce do opieki ambulatoryjnej określa się na podstawie liczby przychodni oraz udzielonych porad lekarskich.
Podstawowa opieka zdrowotna
Podstawowa opieka zdrowotna (POZ) jest głównym ogniwem opieki zdrowotnej. Świadczeniem tym jest objęty prawie każdy obywatel. W jego skład wchodzą: świadczenia profilaktyczne, diagnostyczne, zdrowotne, leczenie, rehabilitacja, pielęgnacja z zakresu medycyny ogólnej, chorób wewnętrznych oraz medycyny rodzinnej i pediatrii. POZ udzielana jest w ramach ambulatoryjnej opieki zdrowotnej, a dostęp do niej najlepiej obrazuje liczba ludności przypadająca na jedną placówkę w podziale na powiaty.
Ambulatoryjna specjalistyczna opieka zdrowotna
Ambulatoryjna specjalistyczna opieka zdrowotna (AOS) to inaczej cykl wizyt i konsultacji lekarskich uzupełniany specjalistycznymi badaniami diagnostycznymi. Jest obszarem ochrony zdrowia, w którym niedobór świadczeń zdrowotnych jest najbardziej widoczny, co bezpośrednio wiąże się z niedoborami kadrowymi - brak specjalistów powoduje długi czas oczekiwania na wizytę. Taka sytuacja zmusza pacjentów do poszukiwania lekarzy poza miejscem zamieszkania bądź korzystania z ich usług prywatnie. Dostęp do AOS najlepiej ilustruje migracja pacjentów.
Ratownictwo medyczne
Ratownictwo medyczne obejmuje dostęp do pomocy medycznej w razie nagłego pogorszenia się stanu zdrowia lub w stanie zagrożenia życia. Jest podstawowym elementem systemu opieki zdrowotnej. Zespoły ratownictwa medycznego (ZRM) wchodzą w skład Państwowego Ratownictwa Medycznego oraz punktów nocnej i świątecznej pomocy medycznej. Monitorowanie dostępu do ZRM ma szczególne znaczenie dla samorządu jednostek terytorialnych. Najlepiej określa je liczba wyjazdów ZMR na miejsce zdarzenia oraz liczba dysponentów jednostek ZMR.
Zaopatrzenie w leki i wyroby medyczne
Oprócz opieki medycznej NFZ obejmuje również refundację leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych. Zagwarantowanie pacjentom dostępu do skutecznych i bezpiecznych produktów leczniczych jest jednym z najważniejszych zadań ministra zdrowia. Wydanie refundowanych produktów czy lekarstw możliwe jest po okazaniu recepty. Dostęp do usług medycznych zapewniających zaopatrzenie w leki i wyroby medyczne najlepiej zobrazować liczbą i dostępnością aptek, w których można zrealizować recepty, a także liczbą osób przypadającą na jedną aptekę ogólnodostępną.
Słownik
wydatki ponoszone przez pracodawcę w związku z zatrudnianiem pracowników