Przeczytaj
Nisza ekologicznaNisza ekologiczna i siedliskosiedlisko należą do podstawowych pojęć używanych w ekologii. Siedliskiem nazywamy przestrzeń, w której żyje dany gatunek. Przykładowo w siedlisku, które tworzy jezioro, występują liczne gatunki ptaków (perkozów, rybołowów, kaczek krzyżówek, łysek), płazów (żab wodnych, traszek grzebieniastych), ryb (szczupaków, płotek, okoni), ssaków wodnych (wydr, nutrii), owadów (ważek, nartników), roślin (grzybieni białych, trzcin, rzęsy, kosaćców, pałek wodnych) i wiele innych. Na tę przestrzeń, wraz z populacjamipopulacjami roślinnymi i zwierzęcymi, działa zespół czynników abiotycznych (tworzonych przez klimat i glebę). Siedliska możemy podzielić na naturalne oraz zmienione przez człowieka.
Niszą natomiast nazywamy całokształt wszystkich wymagań i potrzeb życiowych danego organizmu względem środowiska, ograniczony zakresami jego tolerancji ekologicznejtolerancji ekologicznej wobec poszczególnych czynników. Tolerancja ta może się zmieniać w trakcie rozwoju osobniczego.
Najczęściej używaną definicją niszy ekologicznej jest ta sformułowana w 1957 r. przez George’a Evelyna Hutchinsona.
Nisza ekologiczna to n-wymiarowa przestrzeń, na którą składa się całkowity zakres czynników biotycznychczynników biotycznych i abiotycznychabiotycznych właściwych dla danego organizmu.
N-wymiarowość oznacza wielowymiarowość, czyli niszę tworzy zestaw wielu czynników biotycznych i abiotycznych (np. temperatura, wielkość ofiar, wysokość obszaru żerowania, kryjówki, miejsce żerowania, wilgotność, nasłonecznienie), które w określonym zakresie są odpowiednie do życia danego organizmu. Jednak nie wszystkie czynniki oddziałujące na organizm jest łatwo zidentyfikować. W przypadku niektórych nie można ustalić ich zakresu, do tego wiele z nich różnie oddziałuje w czasie (szczególnie czynniki biotyczne). W związku z tym Robert H. Whittaker i współpracownicy w 1973 r. zaproponowali inne definicje niszy i siedliska.
Nisza ekologiczna to rola organizmu w biocenoziebiocenozie. Siedlisko to zakres środowisk, w których dany gatunek występuje.
Niszę, na którą nie oddziałują inne organizmy i która jest ograniczona jedynie przez zakresy tolerancji ekologicznej danego organizmu względem różnych czynników (np. temperatury, wielkości cząstek pokarmowych), nazywamy niszą podstawową (potencjalną). Jest to nisza teoretycznie idealna dla danego gatunku, który osiągnąłby w niej maksimum swojego rozwoju. Nie jest to jednak możliwe, ponieważ żaden organizm nie żyje w środowisku sam. Oddziałują na niego inne organizmy, m.in. przez konkurencję czy drapieżnictwo, i w związku z tym nie jest on w stanie wykorzystać wszystkich zasobów, które teoretycznie są dla niego dostępne. Im silniejsza konkurencja, tym bardziej pokrywają się nisze podstawowe osobników współwystępujących w tej samej przestrzeni. Wąskie nisze bardzo rzadko pokrywają się w dużym stopniu, natomiast szerokie wręcz przeciwnie. Ograniczana przez konkurencję nisza nazywana jest niszą realizowaną.
Przykładową niszę realizowaną, która jest zawężana w stosunku do niszy teoretycznej, pokazuje rysunek poniżej: nietoperze wykazują aktywność w pewnym określonym zakresie temperatur i są owadożerne, tak samo jak większość ptaków – aby uniknąć konkurencji z ich strony, żerują w nocy. Niszę tę można by powiększać o inne wymiary (np. o miejsce kryjówek, wilgotność, preferowaną wielkość pokarmu), jednak bardzo często trudno je wszystkie zdefiniować. Jest ona wyjątkowa, charakterystyczna tylko dla nietoperza danego gatunku i dąży do tego, aby nie nachodzić na niszę innych gatunków. Konkurencja prowadzi zatem do powstania różnic między gatunkami, do ich specjalizacji, np. pobierania określonej wielkości pokarmu lub żerowania na określonej wysokości.
W wyniku interakcji międzygatunkowych, takich jak mutualizmmutualizm, nisza realizowana może być też powiększana – dostosowanie organizmów do warunków środowiska wzrasta dzięki interakcji. Przykładowo rośliny motylkowe mogą występować na glebach ubogich w azot dzięki bakteriom brodawkowym z rodzaju Rhizobium, wiążącym azot atmosferyczny.
Słownik
(z gr. a- lub an- – zaprzeczenie, brak, bez [czegoś] + gr. bios – życie) czynniki fizyczne, które wpływają na organizmy żywe, np. temperatura, światło, woda i związki chemiczne
(gr. bios – życie, koinós – wspólny) wszystkie populacje, które zamieszkują dany teren i mogą na siebie oddziaływać
(gr. bios – życie) elementy przyrody ożywionej (np. zwierzę, roślina, człowiek) mające bezpośredni lub pośredni wpływ na inne elementy biocenozy i ich abiotyczne (nieożywione) środowisko
(łac. mutuus – wzajemny) jedna z form współżycia organizmów dwóch gatunków, korzystna dla obu stron
n-wymiarowa przestrzeń, na którą składa się całkowity zakres czynników biotycznych i abiotycznych właściwych dla danego organizmu (definicja wg Hutchinsona)
(łac. populatio – ludność) grupa osobników jednego gatunku na określonym terenie, krzyżujących się między sobą (a zatem mających wspólną pulę genową), lecz z reguły izolowanych od innych populacji tego samego gatunku
przestrzeń, w której występuje gatunek; zależy ona od czynników abiotycznych (np. temperatury, dostępności wody), które panują w określonym miejscu
zdolność organizmu do życia w określonych zakresach czynników biotycznych i abiotycznych