Przeczytaj
Przykładowe zadanie typu maturalnego
Zadanie 1. Wiązka zadań Schemat Hornera
Schemat Hornera jest bardzo efektywną metodą obliczania wartości wielomianuwielomianu:
gdzie dane liczby rzeczywiste aIndeks dolny 00, aIndeks dolny 11, …, aIndeks dolny nn nazywamy współczynnikami, a liczba całkowita n
≥ 0 oznacza stopień wielomianustopień wielomianu. Schemat bazuje na zależności:
gdzie:
Stąd otrzymujemy następujący schemat obliczania wartości
Dane:
– liczba całkowita, ,
– liczba rzeczywista,
, , ..., – liczby rzeczywiste.
Wynik:
wartość
Algorytm (schemat Hornera):
w = aIndeks dolny nn
dla k = n - 1, n - 2, ..., 0 wykonuj
(*) w = x * w + aIndeks dolny kk
zwróć w i zakończ
Zadanie zostało opracowane przez Centralną Komisję Egzaminacyjną i znajduje się w Maturalnym zbiorze zadań z informatyki jako zadanie 22.
Zadanie 1.1
Treść polecenia
Uzupełnij poniższą tabelkę, podając wartości danych, jakie należy przyjąć w powyższym schemacie, aby wyznaczyć wartość dla wielomianu:
Dane | Wartości |
---|---|
liczba naturalna | |
liczba rzeczywista | |
liczby rzeczywiste , , ..., |
Rozwiązanie
Aby wykonać to zadanie, należy dokładnie zapoznać się ze specyfikacją schematu Hornera.
Z opisu wynika, że liczba naturalna oznacza stopień wielomianu, więc .
Liczba rzeczywista x
to po prostu wartość, dla jakiej podany wielomian ma zostać obliczony, czyli . Wynika stąd, że .
Liczby rzeczywiste , , ..., to kolejne współczynniki wielomianu. Zatem jako odpowiedź należy wypisać kolejno: 7, -8, 2, 1, -13, 10.
Poprawna odpowiedź
Dane | Wartości |
---|---|
liczba naturalna | 5 |
liczba rzeczywista | 6 |
liczby rzeczywiste | 7, -8, 2, 1, -13, 10 |
Zadanie zostało opracowane przez Centralną Komisję Egzaminacyjną i znajduje się w Maturalnym zbiorze zadań z informatyki jako zadanie 22.1.
Zadanie 1.2
Treść polecenia
Uzupełnij poniższą tabelkę, wyrażając wzorem liczbę operacji mnożenia i dodawania, jaka zostanie wykonana przez schemat Hornera – w wierszu oznaczonym przez
Dane | Liczba operacji |
---|---|
Dodawanie | |
Mnożenie |
Rozwiązanie
W tym zadaniu należy przeanalizować zapisany w pseudokodzie algorytmalgorytm. Działanie oznaczone jako
Poprawna odpowiedź
Dane | Liczba operacji |
---|---|
Dodawanie | |
Mnożenie |
Zadanie zostało opracowane przez Centralną Komisję Egzaminacyjną i znajduje się w Maturalnym zbiorze zadań z informatyki jako zadanie 22.2.
Zadanie 1.3
Treść zadania
Wielomianem parzystym nazywamy wielomian stopnia 2n
postaci
tzn. taki, w którym występują tylko parzyste potęgi zmiennej x
. Bazując na schemacie Hornera, napisz algorytm o poniższej specyfikacji (w pseudokodzie lub wybranym języku programowania), który oblicza wartość parzystego wielomianu R(x)
.
Dane
n
– liczba całowita, n >= 0,
x
– liczba rzeczywista,
aIndeks dolny 00, aIndeks dolny 11, …, aIndeks dolny nn – liczby rzeczywiste.
Wynik
wartość R(x)
Przy ocenie rozwiązania będzie brana pod uwagę liczba operacji mnożenia i dodawania wykonywanych przez algorytm.
Rozwiązanie
Zauważ, że jedyną różnicą pomiędzy wzorem podanym w tym zadaniu a ogólnym wzorem na obliczenie wartości wielomianu metodą schematu Hornera jest potęga, do jakiej należy podnieść wartość x. Aby sprowadzić wzór z zadania do wzoru ogólnego, wystarczy wcześniej podnieść x do potęgi drugiej.
p = x * x
w = aIndeks dolny nn
dla k = n - 1, n - 2, ..., 0 wykonuj
(*) w = p * w + aIndeks dolny kk
zwróć w i zakończ
Zadanie zostało opracowane przez Centralną Komisję Egzaminacyjną i znajduje się w Maturalnym zbiorze zadań z informatyki jako zadanie 22.4.
Słownik
brytyjski matematyk żyjący w latach 1786–1837; w wieku
wyrażenie algebraiczne będące sumą jednomianów, czyli wyrażeń postaci aIndeks dolny nnxIndeks górny nn
najwyższa potęga przy zmiennej, która nie jest równa zero
przepis postępowania prowadzący do rozwiązania ustalonego problemu, określający ciąg czynności elementarnych, które należy w tym celu wykonać
technika programowania polegająca na powtarzaniu tych samych operacji w pętli określoną liczbę razy lub do momentu, aż zostanie spełniony zadany warunek
technika programowania polegająca na odwoływaniu się procedur lub funkcji do samych siebie, aż do momentu spełnienia warunku podstawowego
przypadek, dla którego funkcja rekurencyjna nie wywołuje samej siebie, a zamiast tego zwraca z góry określoną wartość
moment, gdy funkcja rekurencyjna zwraca konkretną wartość zamiast kolejnego wywołania rekurencyjnego