Przeczytaj
- Nazwa kategorii: GRUPY ANIONÓW
- Nazwa kategorii: Grupa I
- Nazwa kategorii: chlorkowy Cl indeks górny - koniec indeksu górnego
- Nazwa kategorii: bromkowy Br indeks górny - koniec indeksu górnego
- Nazwa kategorii: jodkowy I indeks górny - koniec indeksu górnego
- Nazwa kategorii: tiocyjanianowy SCN indeks górny - koniec indeksu górnego Koniec elementów należących do kategorii Grupa I
- Nazwa kategorii: Grupa II
- Nazwa kategorii: siarczkowy S indeks górny 2- koniec indeksu górnego
- Nazwa kategorii: octanowy (etanianowy) CH indeks dolny 3 koniec indeksu dolnego COO indeks górny - koniec indeksu górnego
- Nazwa kategorii: azotanowy(III) NO indeks dolny 2 koniec indeksu dolnego indeks górny - koniec indeksu górnego Koniec elementów należących do kategorii Grupa II
- Nazwa kategorii: Grupa III
- Nazwa kategorii: węglanowy CO indeks dolny 3 koniec indeksu dolnego indeks górny 2- koniec indeksu górnego
- Nazwa kategorii: szczawianowy C indeks dolny 2 koniec indeksu dolnego O indeks dolny 4 koniec indeksu dolnego indeks górny 2- koniec indeksu górnego inaczej (COO) indeks dolny 2 koniec indeksu dolnego indeks górny 2- koniec indeksu górnego
- Nazwa kategorii: siarczanowy(IV) SO indeks dolny 3 koniec indeksu dolnego indeks górny 2- koniec indeksu górnego Koniec elementów należących do kategorii Grupa III
- Nazwa kategorii: Grupa IV
- Nazwa kategorii: ortofosforanowy(V) PO indeks dolny 4 koniec indeksu dolnego indeks górny 3- koniec indeksu górnego
- Nazwa kategorii: chromianowy(VI) CrO indeks dolny 4 koniec indeksu dolnego indeks górny 2- koniec indeksu górnego
- Nazwa kategorii: dichromianowy(VI) Cr indeks dolny 2 koniec indeksu dolnego O indeks dolny 7 koniec indeksu dolnego indeks górny 2- koniec indeksu górnego Koniec elementów należących do kategorii Grupa IV
- Nazwa kategorii: Grupa V
- Nazwa kategorii: azotanowy(V) NO indeks dolny 3 koniec indeksu dolnego indeks górny - koniec indeksu górnego
- Nazwa kategorii: manganianowy(VII) MnO indeks dolny 4 koniec indeksu dolnego indeks górny - koniec indeksu górnego Koniec elementów należących do kategorii Grupa V
- Nazwa kategorii: Grupa VI
- Nazwa kategorii: siarczanowy(VI) SO indeks dolny 4 koniec indeksu dolnego indeks górny 2- koniec indeksu górnego Koniec elementów należących do kategorii Grupa VI
- Nazwa kategorii: Grupa VII
- Nazwa kategorii: krzemianowy(IV) SiO indeks dolny 3 koniec indeksu dolnego indeks górny 2- koniec indeksu górnego Koniec elementów należących do kategorii Grupa VII
- Elementy należące do kategorii GRUPY ANIONÓW
- Elementy należące do kategorii Grupa I
- Elementy należące do kategorii Grupa II
- Elementy należące do kategorii Grupa III
- Elementy należące do kategorii Grupa IV
- Elementy należące do kategorii Grupa V
- Elementy należące do kategorii Grupa VI
- Elementy należące do kategorii Grupa VII
grupa anionów
Anion węglanowy
Działanie jonów srebra na roztwór zawierający aniony węglanowe
W wyniku działania jonów srebra na wodny roztwór zawierający aniony węglanowe, wytrąca się biały osad węglanu srebra:
Osad ten po pewnym czasie brunatnieje, na skutek reakcji rozkładu przebiegającej zgodnie z równaniem:
Brunatne zabarwienie pochodzi od tlenku srebra, powstającego w wyniku wspomnianej reakcji. Samą zaś reakcję można przyspieszyć poprzez ogrzewanie układu.
Osady węglanu srebra oraz tlenku srebra roztwarzają się w roztworze kwasu azotowego o stężeniu , w kwasie octowym oraz w wodnym roztworze amoniaku.
Działanie jonów baru na roztwór zawierający aniony węglanowe
W wyniku działania jonów baru na wodny roztwór zawierający aniony węglanowe, wytrąca się biały osad węglanu baru.
Osad ten roztwarza się w roztworze kwasu azotowego o stężeniu . Roztwarzaniu towarzyszy charakterystyczne pienienie się (burzenie) spowodowane wydzielaniem bezbarwnego, bezwonnego gazu:
Gazem tym jest tlenek węgla. Osad węglanu baru, z podobnymi objawami reakcji, roztwarza się również w innych kwasach nieorganicznych (a także w kwasach organicznych, m.in. w kwasie octowym), z wyjątkiem kwasu siarkowego. Do roztwarzania analizowanego osadu nie należy używać kwasu siarkowego, ponieważ w wyniku zachodzącej reakcji powstaje praktycznie nierozpuszczalny w wodzie siarczan baru. Związek ten stanowi biały, krystaliczny osad, co może wywołać mylne wrażenie, że w reakcji nie dochodzi do roztworzenia osadu węglanu baru.
Działanie wybranych kwasów na roztwór zawierający aniony węglanowe
Kwas węglowy jest kwasem słabym i jednocześnie nietrwałym. Kwasy mocniejsze od kwasu węglowego wypierają go z roztworów jego soli. Objawem zachodzącej reakcji jest pienienie się roztworu - wydzielanie się bezbarwnego, bezwonnego gazu. Gazem tym jest tlenek węgla, powstający w wyniku rozkładu kwasu węglowego.
Anion siarczanowy
Działanie jonów srebra na roztwór zawierający aniony siarczanowe
W wyniku działania jonów srebra na wodny roztwór zawierający aniony siarczanowe, wytrąca się biały osad siarczanu srebra:
Osad ten roztwarza się w roztworze kwasu azotowego o stężeniu , w kwasie octowym oraz w wodnym roztworze amoniaku. Roztwarzaniu analizowanego osadu w kwasach, m.in. w kwasie azotowym, towarzyszy charakterystyczne pienienie się (burzenie) spowodowane wydzielaniem bezbarwnego gazu, o charakterystycznym, ostrym, duszącym zapachu:
Gazem tym jest tlenek siarki.
Działanie jonów baru na roztwór zawierający aniony siarczanowe
W wyniku działania jonów baru na wodny roztwór zawierający aniony siarczanowe, wytrąca się biały osad siarczanu baru:
Osad ten roztwarza się w roztworze kwasu azotowego o stężeniu . Roztwarzaniu towarzyszy charakterystyczne pienienie się (burzenie) spowodowane wydzielaniem bezbarwnego gazu, o charakterystycznym, ostrym, duszącym zapachu:
Gazem tym jest tlenek siarki.
Działanie wybranych kwasów na roztwór zawierający aniony siarczanowe
Kwas siarkowy (podobnie jak kwas węglowy) jest kwasem słabym i jednocześnie nietrwałym. Kwasy mocniejsze od kwasu siarkowego wypierają go z roztworów jego soli. Objawem zachodzącej reakcji jest pienienie się roztworu - wydzielanie się bezbarwnego gazu, o charakterystycznym, nieprzyjemnym (duszącym) zapachu. Gazem tym jest tlenek siarki, powstający w wyniku rozkładu kwasu siarkowego.
Reakcje charakterystyczne anionu siarczanowego
Aniony siarczanowe wykazują właściwości redukujące. Aniony te mogą m.in. redukować wolny jod do anionów jodkowych. Objawem zachodzącej reakcji jest odbarwienie brunatnego wodnego roztworu jodu.
Aniony siarczanowe mogą również redukować aniony manganianowe w odpowiednim środowisku. W środowisku kwasowym, aniony manganianowe ulegają redukcji do jonów manganu.
Objawem zachodzącej reakcji chemicznej jest odbarwienie się fioletowego roztworu, lub zmiana jego zabarwienia na bladoróżowe.
grupa anionów
Anion ortofosforanowy
Działanie jonów srebra na roztwór zawierający aniony ortofosforanowe
W wyniku działania jonów srebra na wodny roztwór zawierający aniony ortofosforanowe, wytrąca się żółty osad ortofosforanu srebra:
Osad ten roztwarza się w roztworze kwasu azotowego o stężeniu oraz w wodnym roztworze amoniaku.
Działanie jonów baru na roztwór zawierający aniony ortofosforanowe
W wyniku działania jonów baru na wodny roztwór zawierający aniony ortofosforanowe, wytrąca się biały, bezpostaciowy osad wodoroortofosforanu baru:
Osad ten roztwarza się w roztworze kwasu azotowego o stężeniu oraz w kwasie octowym.
Reakcje charakterystyczne anionu ortofosforanowego
Wodne roztwory zawierające aniony ortofosforanowe, w kontakcie z mieszaniną magnezowąmieszaniną magnezową tworzą biały, krystaliczny osad ortofosforanu amonu magnezu, roztwarzalny w kwasach mineralnych:
Po zmieszaniu wodnego roztworu zawierającego aniony ortofosforanowe, z wodnym roztworem molibdenianu amonu, w obecności stężonego kwasu azotowego, można zaobserwować wytrącanie się żółtego krystalicznego osadu:
Słownik
roztwór przygotowany przez rozpuszczenie w wodzie odpowiednich ilości chlorku magnezu, amoniaku oraz chlorku amonu; roztwór ten stosowany jest w analizie jakościowej, m.in. do wykrywania jonów ortofosforanowych
dział chemii, który zajmuje się analizą związków chemicznych i mieszanin; dzieli się na analizę ilościową, jakościową i strukturalną; posiada duże znaczenie również w naukach, takich jak: geologia, mikrobiologia, medycyna itd.
analiza, której celem jest ustalenie składu ilościowego próbki, np. zawartości procentowej poszczególnych składników próbki; poprzedza ją analiza jakościowa, ponieważ w pierwszej kolejności należy stwierdzić, jakie pierwiastki wchodzą w skład analizowanej próbki
analiza, której celem jest identyfikacja składników związków chemicznych lub mieszanin; w tym celu wykonuje się tzw. reakcje charakterystyczne, w wyniku których wytrącają się osady trudno rozpuszczalnych związków, powstają barwne związki lub wydzielają się gazy
analiza, której celem jest ustalenie struktury badanego związku chemicznego – liczby atomów poszczególnych pierwiastków i sposobu ich połączenia między sobą
analiza wykrywania wybranych jonów w roztworach, polegająca na wykorzystaniu reakcji charakterystycznych dla danego jonu; za jej pomocą nie jest możliwa analiza każdego z jonów, ponieważ reakcji charakterystycznych jest niewiele
analiza, której celem jest rozdzielenie i zaszeregowanie jonów obecnych w roztworze do poszczególnych grup analitycznych, a następnie przeprowadzenie odpowiednich reakcji charakterystycznych
reakcja chemiczna stosowana w chemii analitycznej, umożliwiająca stosunkowo prostą identyfikację określonego indywiduum chemicznego (np. jon, grupa funkcyjna); przykładem reakcji charakterystycznej jest zmiana zabarwienia substancji , powstająca w wyniku działania na nią substancją
grupa, w której dane jony (kationy, aniony) zachowują się podobnie w obecności danego odczynnika w określonych warunkach eksperymentalnych
roztwór zawierający albo jedną sól, albo jeden kwas, albo zasadę
roztwór zawierający więcej niż jedną sól lub jeden kwas, lub zasadę
reakcja chemiczna przechodzenia substancji do roztworu; w przeciwieństwie do rozpuszczania nie jest możliwe odzyskania substancji wyjściowej w wyniku procesu odparowania rozpuszczalnika
związek chemiczny zawierający atom lub jon centralny otoczony ligandami (grupy lub jony związane z atomem lub jonem centralnym)
chemik, niemiecki twórca podwalin jakościowej analizy chemicznej; opracował własną metodę systematycznej identyfikacji i oddzielania poszczególnych metali (kationów) i niemetali (anionów), wybierając spośród wielu reakcji te, które uznał za najbardziej charakterystyczne, a zastosowanie niewielkiej liczby odczynników doprowadziło do tego, że system ten był prosty i łatwy do nauczenia
Bibliografia
Kocjan R., Chemia analityczna. Analiza jakościowa. Analiza klasyczna, t. 1, Warszawa, 2000.
Minczewski J., Marczenko Z., Chemia analityczna. T.1. Podstawy teoretyczne i analiza jakościowa, Warszawa 2009, wyd. 10.
Paśko J. R., Sitko R., Ćwiczenia laboratoryjne z chemii ogólnej i analitycznej : skrypt dla studentów kierunku biologii, Kraków 1996.
Reizer A., Ćwiczenia z podstaw chemii i analizy jakościowej, Kraków 2000.
Bartynowska‑Meus Z., Analiza jakościowa jonów, online: http://www2.chemia.uj.edu.pl/%7Emiskowie/analiza_jakosciowa.pdf, dostęp: 21.06.2021)