Istnieje szereg mierników opartych na produkcie krajowym brutto. Należą do nich na przykład:

• produkt krajowy brutto (nominalny) w przeliczeniu na jednego mieszkańca,

• produkt krajowy brutto (według parytetu siły nabywczejparytet siły nabywczej (w skrócie PPPs)parytetu siły nabywczej) w przeliczeniu na jednego mieszkańca,

• dochód narodowydochód narodowy dochód narodowy brutto (czyli PKB powiększony o dochody krajowych firm za granicą) w przeliczeniu na jednego mieszkańca,

• udział poszczególnych sektorów gospodarki narodowej w tworzeniu PKB i w strukturze zatrudnienia.

Na podstawie wartości trzech pierwszych wskaźników wyróżnia się trzy grupy państw: wysoko, średnio i słabo rozwinięte. W przypadku ostatniego wskaźnika przyjmuje się, że wraz ze wzrostem poziomu rozwoju gospodarczego rośnie udział usług, a maleje udział rolnictwa w strukturze tworzenia PKB i strukturze zatrudnienia.

Innym przykładem miernika, na podstawie którego można wyróżnić kraje o różnym poziomie rozwoju jest wskaźnik rozwoju społecznego (HDI).

Wskaźnik rozwoju społecznego jest wskaźnikiem bardziej uniwersalnym niż mierniki oparte na PKB, ponieważ uwzględnia nie tylko poziom zamożności, ale również sferę zdrowotną i edukacyjną. Przyjmuje wartości od 0 do 1 i jest podawany najczęściej z dokładnością do trzech miejsc po przecinku. Wyższa jego wartość wskazuje na wyższy poziom rozwoju społeczno‑gospodarczego.

Wartości wskaźnika rozwoju społecznego wahały się w 2017 roku od 0,354 w Nigrze do 0,953 w Norwegii. Średnia wartość dla świata wynosiła 0,728. UNDPUNDP (ang. United Nations Development Programme)UNDP wyznaczyła następujące kategorie krajów ze względu na wartość tego wskaźnika:

W związku z tym do państw bardzo wysoko rozwiniętych zaliczono:

• w Ameryce Północnej: USA, Kanadę i Bahamy,

• w Ameryce Łacińskiej: Argentynę, Chile, Urugwaj i Barbados,

• w Europie: większość państw, za wyjątkiem: Ukrainy, Mołdawii, Serbii, Bośni i Hercegowiny, Albanii i Macedonii Północnej,

• w Azji: Rosję, Kazachstan, Japonię, Koreę Południową, Izrael, Singapur, Malezję, Brunei Darussalam, Arabię Saudyjską, Oman, Katar, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Bahrajn i Kuwejt,

• Australię i Nową Zelandię.

Do krajów wysoko rozwiniętych zaliczono:

• w Ameryce Łacińskiej: większość krajów, tj. Meksyk, Belize, Kostarykę, Panamę, Wenezuelę, Ekwador, Peru, Brazylię, Surinam, Paragwaj, a także: Trynidad i Tobago, Antiguę i Barbudę, Saint Kitts i Nevis, Kubę, Grenadę, Saint Lucia, Dominikanę, Jamajkę, Saint Vincent i Grenadyny, Dominikę,

• w Europie: Ukrainę, Mołdawię, Serbię, Bośnię i Hercegowinę, Albanię i Macedonię Północną,

• w Azji: Mongolię, Chiny, Tajlandię, Sri Lankę, Turkmenistan, Uzbekistan, Iran, Liban, Jordanię, Turcję, Gruzję, Armenię i Azerbejdżan,

• w Afryce: Algierię, Libię, Tunezję, Gabon, Botswanę a także: Malediwy, Seszele i Mauritius,

• w Oceanii: Palau, Fidżi, Tonga, Samoa i Wyspy Marshalla.

Do krajów średnio rozwiniętych zaliczono:

• w Ameryce Łacińskiej: Salwador, Nikaraguę, Gwatemalę, Honduras, Gujanę i Boliwię,

• w Azji: Indonezję, Filipiny, Timor Wschodni, Wietnam, Laos, Kambodżę, Bangladesz, Indie, Butan, Nepal, Pakistan, Tadżykistan, Kirgistan i Irak,

• w Afryce: Egipt, Maroko, Wyspy Zielonego Przylądka, Kongo, Ghanę, Gwineę Równikową, Kamerun, Kenię, Wyspy Świętego Tomasza i Książęcą, Zambię, Angolę, RPA, Namibię i Suazi,

• w Oceanii: Mikronezję, Kiribati i Vanuatu.

Natomiast do krajów słabo rozwiniętych zaliczono:

• w Ameryce Łacińskiej: Haiti,

• w Azji: Afganistan, Syrię i Jemen,

• w Afryce: większość krajów Afryki Subsaharyjskiej: Tanzanię, Zimbabwe, Nigerię, Rwandę, Lesotho, Mauretanię, Madagaskar, Ugandę, Benin, Senegal, Komory, Togo, Sudan, Wybrzeże Kości Słoniowej, Malawi, Dżibuti, Etiopię, Gambię, Gwineę, Demokratyczną Republikę Konga, Gwineę‑Bissau, Erytreę, Mozambik, Liberię, Mali, Burkinę Faso, Sierra Leone, Burundi, Czad, Sudan Południowy, Republikę Środkowoafrykańską i Niger,

• w Oceanii: Papuę‑Nową Gwineę i Wyspy Salomona.

Słownik