Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki

Warunki środowiska to zespół czynników klimatycznych i geologicznych, na które reagują organizmy. W odróżnieniu od zasobów środowiska (np. pożywienia) są niewyczerpywalne – to znaczy, że nie są konsumowane ani zużywane. Zmieniają się jednak w czasie: krótkim, jak wilgotność po deszczu, lub długim, jak wypiętrzanie się masywów górskich.

Rtj2n23a7IDsb1
Na ilustracji przedstawiona mapa świata. Widoczne są wszystkie kontynenty oraz oceany i morza.
Ukształtowanie powierzchni Ziemi (np. góry i równiny na lądach) wraz z warunkami klimatycznymi (np. wiatr, opady) wpływają na sposób rozmieszczenia organizmów oraz ich bogactwo gatunkowe. Tymi zagadnieniami zajmuje się biogeografia – nauka z pogranicza biologii i geografii.
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.

Organizmy są przystosowane do zmienności środowiska w zakresie wyznaczonym przez granice ich tolerancji, co decyduje o zasięgu danego gatunku. Zasięg gatunku to obszar, na których panują na tyle sprzyjające warunki, że gatunek ten może na nim żyć. Zasięg można określać w stosunku do gatunku, ale też wyższych jednostek taksonomicznychtaksonomiataksonomicznych: rodzaju, rodziny, rzędu. Może być on ciągły – wtedy organizm występuje stale na dużym areale – lub rozerwany (dysjunktywny) – gdy populacje żyją osobno w podobnych warunkach klimatyczno‑glebowych.

W ciągu 4,5 mld lat zmieniało się zarówno położenie, jak i ukształtowanie poszczególnych kontynentów. Proces ten wyjaśnia teoria dryfu kontynentalnego Alfreda Wegenera. Zgodnie z nią płyty kontynentalne o dużej gęstości (litosferalitosferalitosfera) przesuwają się po ośrodku o mniejszej gęstości (astenosferaastenosferaastenosfera). Mogą się od siebie odsuwać (sprawiając, że z wnętrza Ziemi wydostaje się na powierzchnię magmamagmamagma), nachodzić na siebie (wypiętrzając łańcuchy górskie) oraz się względem siebie przesuwać (wywołując aktywność wulkaniczną). Zjawisko to tłumaczy, dlaczego blisko spokrewnione gatunki mogą żyć na różnych kontynentach. Przykładowo płazy z rodziny Leiopelmatidae występują po dwóch stronach Pacyfiku (i nigdzie indziej): rodzaj Ascaphus na zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej, a rodzaj Leiopelma w Nowej Zelandii.

RTs2fT7xenDVP1
Na ilustracji przedstawiona jest mapa świata z uwzględnieniem obszarów, na których występują różne skamieniałości. 1. Obszar skamieniałości paproci Glossopteris. Skamieniałości znajdowane na wszystkich południowych kontynentach, w Ameryce Południowej, Afryce Południowej, na Antarktydzie, w Indiach i w Australii. 2. Obszar skamieniałości drapieżnika z rodzaju Cynognathus, lądowego gada o dł. 3 m, który mógł być przodkiem ssaków. Znajdowany na obszarach Ameryki Południowej i Afryki Środkowej. 3. Obszar kopalnych szczątek słodkowodnego mezozaura (Mesosaurus), znajdowane tylko w Brazylii i na południowym wschodzie Afryki. 4. Obszar skamieniałości lądowego roślinożernego lystrozaura (Lystrosaurus), niegdyś szeroko rozpowszechnionego, znajdowany na obszarach Afryki Środkowej, w Indiach i na Antarktydzie.
Mapa skamieniałości – miejsca występowania kopalnych szczątków roślin i zwierząt to dowód na to, że ok. 220 mln lat temu kontynenty były połączone w jeden wielki kontynent, zwany Pangeą.
Źródło: Englishsquare.pl Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

Na różnorodność gatunkową wpływają także inne czynniki geograficzne: odległość od równika (liczba gatunków zmniejsza się w kierunku biegunów) oraz wysokość nad poziomem morza (im wyżej, tym mniejsze bogactwo biocenoz). Wszystkie te warunki środowiskowe mogą wzajemnie na siebie oddziaływać. Inne piętra roślinne występują w Tatrach, a inne w Andach czy Himalajach, choć ich kolejność, zależna od klimatu i stromizny górskich stoków, będzie podobna. Jeśli góra otoczona jest równiną (np. stożek wulkaniczny Kilimandżaro), w zależności od wysokości nad poziomem morza bogactwo gatunków ssaków będzie na jej stokach większe niż na nizinie, gdzie przeważy różnorodność gatunków roślin. Duże zróżnicowanie gatunków na stokach cechujących się odmiennymi warunkami, takimi jak nachylenie, zasobność w wodę i ekspozycjaekspozycjaekspozycja na słońce, wskazuje na związek rozmieszczenia organizmów z warunkami środowiskowymi. Rozmieszczenie gatunków zależne od wysokości nad poziomem morza w pewnym stopniu odzwierciedla skład gatunkowy biomów zależny od szerokości geograficznej.

Na bogactwo gatunków na kontynentach wpływają również długość geograficzna oraz takie czynniki klimatyczne jak ilość opadów, temperatura czy odległość od morza – wybrzeża charakteryzują się większą bioróżnorodnością niż obszary w głębi lądu. Także aktywność sejsmicznasejsmiczna aktywnośćaktywność sejsmiczna, przez zwiększenie zmienności ukształtowania terenu, może się przyczynić do zwiększenia różnorodności gatunków.

Porównanie wysokości pięter roślinnych w różnych pasmach górskich (nomenklatura gór europejskich), wysokości podane w metrach nad poziomem morza

Piętra

Karkonosze

Tatry

Alpy

Kaukaz

Andy

Himalaje

Pogórze

 do 500

 do 650

 do 800

 do 2000

 do 600

 do 1000

Regiel dolny

500–1000 

650–1200 

800–1000 

2000–2600 

600–2000 

1000–2000 

Regiel górny

1000–1300 

1200–1500 

1000–1500 

2600–3000 

2200–3200 

2000–3700 

Kosodrzewina

1300–1450

1500–1800

1500–2200

3000–3500

3200–4000

3700–4200

Hale

1450–1603

1800–2300

2200–3100

3500–4300

3200–4000

4200–5000

Turnie

2300–2655

3100–4809

4300–5642

4000–6961

5000–8848

Piętro pogórza to miejsce w górach, gdzie dominuje wielogatunkowy las liściasty; w tropikach i Andach będzie to wilgotny las równikowy. Regiel dolny i górny stanowią przejście od lasów mieszanych do iglastych. Na piętrze kosodrzewiny występują krzewy i zioła; w Alpach i Himalajach rosną tu różaneczniki, a w Andach – formacja krzewiasto‑trawiasta zwana „paramo”. Nad nimi znajduje się piętro hal (w Andach zwane „puna”), złożone z krzewinek i traw; może mieć charakter pustyni górskiej (suchej i chłodnej). Wyżej sięgają skaliste turnie, w szczytowych partiach pokryte śniegiem – rosną tu rośliny naskalne, mchy i porosty.

Aby wyjaśnić zjawisko związku czynników geograficznych z różnorodnością biologiczną, zaproponowano kilka hipotez, wzajemnie się uzupełniających. Omówiono je poniżej.

RP0wacvwMXHQY
Hipoteza katastrof. Stabilne środowiska sprzyjają różnicowaniu się gatunków w czasie. Tropiki są stabilne dłużej niż regiony aktywności wulkanicznej czy strefa umiarkowana, która podlegała katastrofalnym zmianom klimatu (takim jak zlodowacenia)., Hipoteza prędkości ewolucyjnej. Prędkość ewolucyjna w tropikach jest związana z bogatą w gatunki biocenozą, która podlega nieustannym zmianom. Ponieważ warunki w tropikach są korzystne, organizmy szybciej się rozwijają. Równocześnie obszary polarne i klimatu umiarkowanego jako „młodsze” są wciąż kolonizowane przez gatunki., Hipoteza dopływu energii. Różnorodność gatunków jest związana z dostępnością energii słonecznej w czasie – tropiki otrzymują jej rocznie więcej niż rejony o niższych szerokościach geograficznych. To korelacja, która nie wyjaśnia niskiej bioróżnorodności obszarów pustyń i wysokich gór., Hipoteza produktywności. Różnorodność, wpływająca na produktywność ekosystemu, zależy od rocznej ewapotranspiracji, czyli sumarycznej ilości wody wyparowanej z powierzchni gleby i przez rośliny. Na wielkość tę wpływają ukształtowanie terenu, rodzaj podłoża i dostępność wody., Hipoteza areału. Rozległe obszary o podobnym klimacie, w porównaniu z obszarami o mniejszym areale, stwarzają warunki do życia większej liczbie gatunków. Wiąże się to z dostępnością zróżnicowanych siedlisk oraz większymi możliwościami izolacji oddzielonych populacji, co ułatwia specjację (powstawanie gatunków)., Hipoteza umiarkowanych zaburzeń. Lokalne katastrofy na małym obszarze, takie jak wiatrołomy, pożary, powodzie czy osuwiska, stwarzają gatunkom pionierskim przestrzeń do życia. Później gatunki te stają się częścią kolejno następujących po sobie ekosystemów, co zwiększa ich bioróżnorodność.

Słownik

astenosfera
astenosfera

(gr. asthenes – słaby; sphaira – kula) część górnego płaszcza Ziemi o grubości 100 km; składa się ze skał o temperaturze na granicy topnienia, co nadaje im dużą plastyczność

biogeografia
biogeografia

(gr. bios – życie; ge – ziemia; grapho – piszę) nauka badająca rozmieszczenie zwierząt (zoogeografia) i roślin (fitogeografia) na kuli ziemskiej

biom
biom

w ekologii największa jednostka biocenotyczna, występująca w jednorodnej strefie klimatycznej; zespoły podobnych biocenoz występujące na dużych obszarach

endemit
endemit

(gr. endemos – rodzimy, miejscowy) gatunek, którego występowanie jest ograniczone do jednego miejsca na Ziemi, co zazwyczaj jest skutkiem izolacji geograficznej

ekspozycja
ekspozycja

(łac. expositio – wyłożenie) wystawa stoku; dostępność światła słonecznego, naświetlenie

litosfera
litosfera

(gr. lithos – kamień; sphaira – kula) zewnętrzna, sztywna powłoka Ziemi o grubości od 10 do 100 km; obejmuje skorupę ziemską i górny płaszcz Ziemi

magma
magma

gorący i ruchliwy stop formujący się na skutek częściowego wytapiania skał w litosferze

produktywność ekosystemu
produktywność ekosystemu

ilość materii organicznej wytwarzanej przez organizmy w jednostce czasu

rośliny naczyniowe
rośliny naczyniowe

grupa obejmująca rośliny, które w pokoleniu bezpłciowym (sporoficie) wykształciły tkankę przewodzącą wodę i sole mineralne; należą do nich paprotniki, rośliny nagonasienne (nagozalążkowe) i rośliny okrytonasienne (okrytozalążkowe)

sejsmiczna aktywność
sejsmiczna aktywność

(gr. seismos – trzęsienie ziemi) występowanie częstych silnych ruchów ziemi, zwykle na granicy płyt kontynentalnych

specjacja
specjacja

(łac. species – gatunek) proces powstawania gatunków

taksonomia
taksonomia

(gr. taxis – rząd, porządek; nomos – prawo) nauka o zasadach i metodach stosowanych w systematyce przy opisywaniu gatunków i włączaniu ich w system klasyfikacji