Księżyc jest około 400 razy mniejszy od Słońca, którego światło odbija. Jego powierzchnia wynosi 3,793×10Indeks górny 7⁷ km² i składa się głównie z jasnoszarych skał, dzięki czemu jest on bardzo dobrze widoczny na ciemnym nieboskłonie. Barwa widoczna na tarczy Księżyca zależy od długości fal promieniowania elektromagnetycznego. Mogą być to odcienie pomarańczu/czerwieni (Krwawy KsiężycKrwawy KsiężycKrwawy Księżyc) oraz srebra/bieli (stąd określenie Srebrny Glob).

Średnica Księżyca obserwowanego z Ziemi sięga przeciętnie od kilku do kilkunastu centymetrów, dzieje się tak za sprawą odległości, której średnia wartość wynosi około 384 400 km, co w skali kosmosu jest niewielkim dystansem. Kształtem Księżyc może przypominać rogal lub talerz. Satelita może być też całkowicie zaciemniony i ukrywać się na nocnym niebie. Sylwetka Księżyca przeobraża się wraz ze zmianą jego pozycji na orbicie, wydzielając jego fazy, wśród których głównymi są:

RB0NY2TDPaqyP

Ilustracja przedstawia niebieską kulę. Kula znajduje się w centralnym miejscu ilustracji. Wokół niej jest okrąg, na którym dookoła znajdują się szare kulki - to różne położenia Księżyca. Księżyce ponumerowano od 1 do 8. Poruszają się przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. Po prawej stronie ilustracji są poziome paski tego samego koloru.

R13XtXuOIqns5

Ilustracja przedstawia następujące po sobie fazy Księżyca obserwowane z północnej półkuli Ziemi. Na ilustracji w poziomym rzędzie znajduje się osiem kul. Różnią się stopniem oświetlenia. Pierwsza kula, po lewej stronie, jest ciemna, druga jest po prawej stronie nieznacznie oświetlona - oświetlenie tworzy kształt rogala, trzecia kula ma oświetloną prawą połowę, czwarta jest niemal cała oświetlona, z wyjątkiem ciemnego rogala po lewej stronie. Piąta kula jest całkowicie oświetlona. Szósta prawie cała jasna z wyjątkiem wąskiego rogala po prawej stronie. Siódma ma oświetloną lewą połowę, ósma ma jasną lewą stronę w kształcie wąskiego rogala.

RUabtUXqJhtZF

Ilustracja przedstawia następujące po sobie fazy Księżyca obserwowane z południowej półkuli Ziemi. Na ilustracji w poziomym rzędzie znajduje się osiem kul. Różnią się stopniem oświetlenia. Pierwsza kula, po lewej stronie, jest ciemna, druga jest po lewej stronie nieznacznie oświetlona - oświetlenie tworzy kształt rogala, trzecia kula ma oświetloną lewą połowę, czwarta jest niemal cała oświetlona, z wyjątkiem ciemnego rogala po prawej stronie. Piąta kula jest całkowicie oświetlona. Szósta prawie cała jasna z wyjątkiem wąskiego, ciemnego rogala po lewej stronie. Siódma ma oświetloną prawą połowę, ósma ma jasną prawą stronę w kształcie wąskiego rogala.

Naturalny satelita ziemski potrzebuje do pełnego okrążenia wspomnianej orbity 27 dni 7 godzin 43 minuty 11,5 sekund, czas ten nazywany jest miesiącem syderycznym (gwiazdowym). Drugim rodzajem miesiąca księżycowego jest lunacja, czyli miesiąc synodyczny trwający 29 dni 12 godzin 44 minuty 3 sekundy. Polega on na przejściu Księżyca przez wszystkie fazy (rozpoczynając od nowiu i na nim kończąc).

Pływ syzygijny (pływ maksymalny) jest to zjawisko pływowe, które powstaje, gdy Księżyc, Ziemia oraz Słońce spotykają się w prostej linii. Księżyc i Słońce oddziałują grawitacyjnie na Ziemię. Efektem tego zjawiska są maksymalne pływy morskie występujące na Ziemi.

Poruszając się po eliptycznej trajektorii o obwodzie równym 2 413 402 km, Srebrny Glob zmienia odległość względem Ziemi, wpływając tym samym na siłę grawitacji. Skutki tego oddziaływania widoczne są zwłaszcza podczas pełni lub nowiu, kiedy Księżyc jest bliżej błękitnej planety. Ich przykładem jest falowanie zarówno wód, jak i całej skorupy ziemskiej. Pływy podczas pierwszej i ostatniej kwadry charakteryzują się znacznie niższymi odchyleniami i zwane są pływami kwadraturowymipływy kwadraturowepływami kwadraturowymi.

Ruch obiegowy wykonywany przez Księżyc względem Ziemi jest zsynchronizowany z jego rotacją wokół własnej osi, co oznacza, że jest on obrócony do niebieskiej planety zawsze tą samą stroną. Nie jest to jednak jednoznaczne z możliwością rejestrowania jedynie połowy ziemskiego satelity. Dzięki zjawisku libracjilibracjalibracji ziemski obserwator jest w stanie dostrzec aż 59% księżycowej powierzchni.

Wśród głównych form powierzchniowych Księżyca wyróżnić można morza i góry. Morza zajmują 31% widzialnej oraz 2% niewidocznej strony satelity, charakteryzuje je ciemniejszy odcień, przez co większość z nich dostrzegalna jest bez pomocy przyrządów optycznych. Tereny te nie są zagłębieniami wypełnionymi wodą, której ilość na Srebrnym Globie jest znikoma, lecz słabo zróżnicowanymi obszarami bazaltowymi. Największym z nich jest Ocean Burz (łac. Oceanus Procellarum) o powierzchni 4 mln kmIndeks górny 2². Strefy podłoża wypiętrzonego (górskiego) powstały wskutek licznych impaktówimpaktimpaktów, a dzięki wyniesieniu względem mórz są one rozpoznawalne jako jasne partie tarczy księżycowej. Najwyższy widoczny z Ziemi szczyt to Mons Huygens (4,7 km), jednak nie jest rekordzistą w skali całego Księżyca, gdyż po jego drugiej stronie teren sięga nawet o 6,5 km wyżej. Całość globu księżycowego spowita jest kraterami uderzeniowymi o średnicy od 1 m do 2 500 km i głębokości sięgającej 13 km, a jego wierzchnią warstwę stanowi regolit. Mimo rozdrobnienia materiału powierzchniowego formy nie ulegają znacznej erozji. Dzieje się tak za sprawą braku atmosfery.

R1eTHGwGPeoZN

Schemat przedstawia strukturę budowy Księżyca. Ilustracja przedstawia okręgi od najmniejszego do największego. W samym środku Księżyca znajduje się stałe jądro wewnętrzne, okala go płynne jądro zewnętrzne, następnie jest półpłynny płaszcz dolny, dosyć szeroki płaszcz środkowy oraz węższy od płaszcza środkowego - płaszcz górny. Całkowicie zewnętrzna warstwa Księżyca to skorupa anortozytowa. Średnica Księżyca wynosi 3474 kilometry.

Budowę wewnętrzną Księżyca można podzielić na warstwy, podobnie jak Ziemi. Zaczynając od wewnętrznego punktu centralnego wyróżnić można:

Słownik