Przeczytaj
Reakcje utlenienia‑redukcji
Reakcje utlenienia‑redukcjiReakcje utlenienia‑redukcji pełnią bardzo ważną rolę w życiu codziennym. Na zasadzie tych reakcji działa bateria w twoim telefonie, laptopie czy w samochodach elektrycznych. Reakcje utlenienia‑redukcji, tak jak inne reakcje chemiczne, podlegają zasadzie zachowania masyzasadzie zachowania masy i ładunku. Oznacza to, że masy substratów i produktów, jak i ich ładunki, muszą się zgadzać po obu stronach równania. W uzgadnianiu stechiometrii równań reakcji utlenienia‑redukcji wykorzystuje się głównie dwie metody:
bilans elektronowo‑jonowy;
bilans elektronowy.
Bilans elektronowy
Metoda ta polega na odszukaniu w reakcji chemicznej pierwiastków,których atomy zmieniają swój stopień utlenienia. Przy tworzeniu schematu reakcji utlenienia‑redukcji trzeba znaleźć i wykorzystać wyłącznie te atomy, które właśnie zmieniają swój stopień utlenienia. Rozważmy reakcję spalania magnezu w tlenie.
W przypadku powyższej reakcji zachodzi utlenienie magnezu na +II stopień utlenienia oraz redukcja tlenu cząsteczkowego na -II stopień utlenienia.
W celu zbilansowania reakcji, należy proces utlenienia magnezu i redukcji tlenu pomnożyć przez 2, aby liczba elektronów biorących udział w obu procesach była taka sama, a liczba atomów tlenu była zgodna z powyższą reakcji. Sumaryczna reakcja powinna być zapisana następująco:
Bilans elektronowo‑jonowy
Bilans elektronowo‑jonowy stosuje się do celu zbilansowania równań reakcji zapisanych w formie jonowej skróconej. W celu zbilansowania równania tą metodą, należy posłużyć się jonami w reakcjach połówkowych, które po zsumowaniu powinny tworzyć pełne równanie reakcji redoks w formie jonowej skróconej. Rozważmy następującą reakcję:
Pamiętaj!
W przypadku korzystania z bilansu elektronowo‑jonowego w zapisie procesów połówkowych, nie zapisujemy tylko symbolu pierwiastka, którego atom zmienia swój stopień utlenienia, a całe indywiduum (jon), w którym dany atom się znajduje.
W celu uzgodnienia liczby atomów wodoru i tlenu, należy przeanalizować, w jakim środowisku dana reakcja zachodzi:
środowisko zasadowe – tam, gdzie brakuje atomów tlenu, dopisujemy cząsteczkę , następnie po drugiej stronie procesu, w celu zbilansowania równania.
środowisko kwasowe – tam, gdzie brakuje atomów tlenu, dopisujemy cząsteczkę , następnie dodajemy po drugiej stronie procesu jony .
Uwzględniamy liczbę elektronów tak, aby ładunki w równaniach połówkowych się zgadzały. Jeżeli tak nie jest, oznacza to, że zostały wybrane złe indywidua chemiczne, które ulegają reakcji.
Mnożymy procesy połówkowe, tak aby liczba elektronów w procesie połówkowym utleniania i redukcji była taka sama.
Dodajemy procesy połówkowe stronami i sprawdzamy, czy ładunki oraz masy substratów i produktów są takie same po obu stronach procesu.
Słownik
prawo stwierdzające, że suma mas ciał, które biorą udział w procesie, nie zmienia się
reakcja, w której dochodzi do przeniesienia jednego lub więcej elektronów od atomu, jonu lub cząsteczki donora (czyli reduktora) do akceptora (czyli utleniacza)
zapis reakcji procesu utleniania i redukcj formie jonowej – reakcje te nie odzwierciedlają rzeczywistego procesu, a jedynie przedstawiają jej mechanizm; połączenie tych procesów prowadzi do powstania równania w formie jonowej skróconej
pojęcie umowne, określające liczbę dodatnich lub ujemnych ładunków elementarnych, które można by przypisać atomowi pierwiastka chemicznego, wchodzącego w skład określonego związku, gdyby cząsteczki tego związku miały budowę jonową
Bibliografia
Encyklopedia PWN
Jones L., Atkins P., Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje, Warszawa 2018.
Praca zbiorowa pod redakcją Śliwy A., Obliczenia chemiczne. Zbiór zadań z chemii nieorganicznej i analitycznej wraz z podstawami teoretycznymi, wyd. 4, Warszawa 1976.
Pazdro K. M., Podstawy chemii dla kandydatów na uczelnie wyższe, Warszawa 1991.
Bielański A., Podstawy chemii nieorganicznej, t. 2, Warszawa 2009.
Hejwowska S., Marcinkowski R., Staluszka J., Chemia 3 – Równowagi i procesy jonowe, Zakres rozszerzony, Gdynia 2005.