Ważne daty
1886 – w Pöchlarn rodzi się Oskar Kokoschka
1890 – w Tulln przychodzi na świat Egon Schiele
1905‑1909 – podjęcie studiów przez Oskara Kokoschke w Kunstgewerbeschule w Wiedniu.
1906‑1909 – podjęcie studiów przez Egona Schiele na kierunkach malarstwo i rysunek na wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych.
1907 – nawiązanie znajomości Egona Schiele z Gustawem Klimtem.
1909 – Egon Schiele założył Neukunstgruppe – Grupę Nowej Sztuki.
1911 – uczestnictwo Egona Schiele i Oskara Kokoschki w wystawie młodych artystów Hagebund w Wiedniu.
1913 – obecność Egona Schiele na 43‑ej Ekspozycji Secesji Wiedeńskiej w Hamburgu, Stuttgarcie, Dreźnie i Berlinie.
1917 – przeprowadzka Oskara Kokoschki do Drezna; ulegnięcie wpływom grupy Die Brücke.
1918 – udział Egona Schiele w 49‑ej Ekspozycji Secesji Wiedeńskiej
1918 – śmierć Egona Schiele w Wiedniu
1919‑1923 – Oskar Kokoschka pracuje jako profesor na Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie.
1980 – śmierć Oskara Kokoschki w Montreux w kantonie Vaud w Szwajcarii nad Jeziorem Genewskim
Scenariusz lekcji dla nauczyciela
I. Rozwijanie zdolności rozumienia przemian w dziejach sztuki w kontekście ich uwarunkowań kulturowych, środowiskowych, epok, kierunków, stylów i tendencji w sztuce. Uczeń:
10. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat epok, kierunków, stylów i tendencji w sztuce oraz środowisk artystycznych.
1. wykazuje się znajomością chronologii dziejów sztuki, z uwzględnieniem:
g) sztuki 1 połowy XX wieku (fowizm, ekspresjonizm, kubizm, futuryzm, formizm, koloryzm, abstrakcjonizm geometryczny i niegeometryczny, dadaizm, surrealizm, konstruktywizm, École de Paris, styl art déco,
5. charakteryzuje i opisuje sztukę powstałą w obrębie poszczególnych epok, kierunków i tendencji;
II. Zapoznawanie z najwybitniejszymi dziełami w zakresie architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:
13. dokonuje opisu i analizy, w tym porównawczej, dzieł z uwzględnieniem ich cech formalnych:
c) w malarstwie i grafice: kompozycji, koloru, sposobów ukazania iluzji przestrzeni, kształtowania formy przez światło, w dziełach figuratywnych stopnia oddania rzeczywistości lub jej deformacji;
18. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat dzieł sztuki.
2. wskazuje twórców najbardziej reprezentatywnych dzieł;
3. umiejscawia dzieła w czasie (wskazuje stulecie powstania dzieł sztuki dawnej, a w przypadku dzieł sztuki nowoczesnej i współczesnej datuje je z dokładnością do połowy wieku), w nielicznych przypadkach, dotyczących sztuki nowoczesnej i współczesnej, zna daty powstania dzieł lub datuje je z dokładnością jednej dekady;
9. identyfikuje najbardziej reprezentatywne i najsłynniejsze dzieła na podstawie charakterystycznych środków warsztatowych i formalnych oraz przyporządkowuje je właściwym autorom;
III. Zapoznawanie z dorobkiem najwybitniejszych twórców dzieł architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:
3. sytuuje twórczość artystów powszechnie uznawanych za najwybitniejszych w czasie, w którym tworzyli (z dokładnością do jednego wieku, a w przypadku twórców sztuki nowoczesnej i współczesnej – z dokładnością do połowy wieku) oraz we właściwym środowisku artystycznym;
4. łączy wybrane dzieła z ich autorami na podstawie charakterystycznych środków formalnych;
6. porównuje dzieła różnych artystów tworzących w podobnym czasie;
8. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat twórczości wybitnych artystów.
IV. Kształcenie w zakresie rozumienia i stosowania terminów i pojęć związanych z dziełami sztuki, ich strukturą i formą, tematyką oraz techniką wykonania. Uczeń:
3. definiuje terminy i pojęcia związane z dziełami współczesnymi, które wymykają się klasyfikacjom i przyporządkowaniu do tradycyjnych dyscyplin artystycznych, jak: collage, instalacja, asamblaż, ambalaż, ready made, dekalkomania, fotomontaż, frotaż, happenning i performance;
6. właściwie stosuje terminy dotyczące opisu treści i formy dzieł sztuk plastycznych;
V. Zapoznanie ze zbiorami najważniejszych muzeów i kolekcji dzieł sztuki na świecie i w Polsce, a także z funkcją mecenatu artystycznego oraz jego wpływem na kształt dzieła sztuki. Uczeń:
3. łączy dzieło z muzeum lub miejscem (kościoły, pałace, galerie), w którym się ono znajduje.
charakteryzować twórczość Oskara Kokoschki i Egona Schiele;
wymieniać najważniejsze dzieła stworzone przez obu artystów;
rozróżniać dzieła poszczególnych malarzy;
określać tematy podejmowane przez artystów;
analizować porównawczo dzieła.
Oskar Kokoschka – austriacki ekspresjonista
W dzieciństwie Oskar uczęszczał do szkoły państwowej „Staatsrealschule” w Währing. Z tego okresu pochodzą jego najwcześniejsze rysunki i akwarele. Kunstgewerbeschule we Wiedniu, w latach 1905 – 1909, rozpoczął poważne kształcenie pod kierunkiem artystów wiedeńskiej Secesjiwiedeńskiej Secesji, m.in. Carla Otto Czeschki i Bertolda Löflera.
Po wystawie Kunstschau w 1908 roku prace artysty, utrzymane w klimacie sztuki Klimta, wywołały oburzenie publiczności. Ekspozycja wraz z następną – Internationale Kunstschau w 1909 roku, doprowadziła do odrzucenia przez Kokoschkę panującego wtedy stylu, zwanego w Niemczech Jugendstil, inaczej secesji, pod wrażeniem dzieł Vincenta van Gogha i znajomości z awangardowym architektem Adolfem Loosem, dając podstawy rozwojowi ekspresjonizmu.
Lata 1909‑1914 to najbardziej rewolucyjny okres w twórczości Kokoschki, który ustanowił go jednym z najwybitniejszych ekspresjonistów europejskich. W 1909 roku, usunięty został ze szkoły po skandalicznym przedstawieniu jego własnej sztuki Mörder Hoffnung der Frauen (Morderca, nadzieja kobiet), wystawionej podczas Kunstschau. Kokoschka tworzy wówczas, plakat zatytułowany Pieta,
zaprojektowany właśnie do tej sztuki teatralnej w 1909 r., znajdujący się obecnie w Graphische Sammlung Albertina (Dział grafiki Muzeum Historycznego w Wiedniu). Stanowi on jedną z najciekawszych wizji artystycznych w nurcie ekspresjonizmu, która nie była wolna od skomplikowanej symboliki. Dramatyzm ujęcia a zarazem proste wysmakowane liternictwo powodują, że jest jednym z najciekawszych przykładów estetyki ekspresjonistycznej. Kokoschka pod okiem Loosa rozpoczął karierę portrecisty, podczas której stworzył cykl słynnych „psychologicznych” portretów. Artysta nie oddawał jedynie cech fizycznych modeli, ale przede wszystkim ich strukturę psychiczną. Portrety miały być malarską interpretacją intelektualnych i duchowych wartości przedstawianych postaci. Przykładem jest Portret Felixa Albrechta Harta z 1909 roku,
W 1917 roku, po okresie rekonwalescencji wyjechał do Drezna. Od momentu gdy przeprowadził się do Drezna uległ wpływom Die BrückeDie Brücke.
W latach 1919‑1923 Kokoschka podjął pracę na Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie już jako profesor. W pierwszych latach stworzył szereg obrazów, charakteryzujących się zimną gamą kolorystyczną, z dominacją błękitów, zieleni i bieli (Emigranci, 1916‑17; Przyjaciele, 1917‑18; Autoportret, 1917).
Deformacja w ekspresjonistycznych dziełach Egona Schiele
Młody artysta zafascynowany pracami twórców reprezentujących Secesję Wiedeńską, a zwłaszcza Gustawa Klimta, którego poznaje w 1907 roku, buntuje się, myśli o porzuceniu Akademii. W 1909 roku udaje mu się otrzymać dyplom ukończenia Akademii Sztuk Pięknych, który Griepenkerl podpisuje z zastrzeżeniem: żeby nigdy nikomu nie ujawniał, u kogo studiował. Znajomość z Gustawem Klimtem i jego wielkie uznanie dla twórczości młodziutkiego, zaledwie 19‑letniego Egona, owocuje kupowaniem przez Klimta rysunków artysty i podsyłaniem mu modelek. Wprowadza także Schielego do działających od 1903 roku – Warsztatów Wiedeńskich (Wiener Werkstӓtten).
Warsztaty stworzone z inicjatywy architekta Josefa Hoffmanna, propagowały ideę syntezy sztuk i rzemiosł (Gesamtkunst). W ramach Warsztatów Schiele projektuje ubiory i kartki pocztowe. W 1909 roku bierze udział w międzynarodowej wystawie Kunstschau, również dzięki wstawiennictwu Klimta. Płotna Schielego eksponowane są wraz z dziełami Kokoschki, Muncha, Bonarda, Matisee’a, van Gogha i Gauguina. W tym samym roku z przyjacielem Antonem Peschką i kilkoma kolegami z Akademii, zakłada Neukunstgruppe – Grupę Nowej Sztuki, która prężnie zaczyna swą działalność organizując w grudniu wystawę, w wiedeńskiej galerii Gustava Pisko.
Schiele w trakcie swojego krótkiego życia, maluje ponad sto autoportretów, w tym aktów. Świadczy to o fascynacji własnym ciałem i duchem. Charakterystyczną cechą większości dzieł jest ekspresywne traktowanie rąk. Artysta często używa gestu rozstawionych w kształt litery „V” palców, jak na Autoportrecie z pochyloną głową. Wyjątkowym, ekspresjonistycznym, ale i symbolicznym w swoim wyrazie obrazem z tego roku są Eremici.
Symbolicznym, ponieważ przedstawia w nim swoją relację z mistrzem duchowym – Gustawem Klimtem. Obraz staje się alegorią przekazywania mocy twórczej młodszemu artyście przez starszego. Jest portretem Egona Schielego, którego rozpoznajemy po geście rozstawionych w „V” palców i stojącego za nim Klimta. Postaci przedstawione na jasnym tle, odziane w ciemne habity, splatają się w jednorodną bryłę, z której wyłaniają się jaśniejsze głowy i ręce. W obrazie współegzystuje życie i śmierć. Umieszczone obok potrójnej sygnatury artysty zwiędłe róże, symbolizują nietrwałość życia. Już w początkach swojej twórczości Schiele interesuje się naturą, tworzy pejzaże w plenerze. W myśl zasad impresjonistów i uwalniając się od reguł narzuconych w Akademii. Nie analizuje jednak światła i wibracji kolorów, a ilustruje proces przejścia od życia do śmierci, przeobrażając pejzaże w „zwierciadło własnej duszy”.
Wraz z grupą Der Blaue Reiter w 1912 prezentuje dzieła w Monachium oraz w Kolonii na międzynarodowej wystawie Sonderbund. W 1913 ponownie w Monachium ma indywidualną wystawę w galerii Golza, a także bierze udział w 43‑ej Ekspozycji Secesji Wiedeńskiej w Hamburgu, Stuttgarcie, Dreźnie i Berlinie. W 1914 roku uczestniczy w wystawie Międzynarodowa Secesja w Rzymie, Kolonii, Brukseli oraz Paryżu. W początkowym okresie wybuchu pierwszej wojny światowej, ze względu na słabe zdrowie, unika mobilizacji. Poznaje mieszkające naprzeciwko jego pracowni dwie siostry – Edith i Adelę Harms. Po kilku miesiącach rozstaje się z Wally i podejmuje decyzję o małżeństwie z Edith. Ślub odbywa się 17 czerwca 1915 roku, jest przyśpieszony z powodu otrzymania karty mobilizacyjnej. 21 czerwca Schiele wyjeżdża do Pragi na przeszkolenie wojskowe, następnie przydzielony zostaje do jednostki w pobliżu Wiednia, gdzie pilnuje jeńców rosyjskich oraz w 1916 do obozu dla oficerów w Mühling koło Wieselburga. Może rysować i malować, a nawet bierze udział w wystawach. W okresie tym maluje między innymi Młodą kobietę i śmierć – obraz z 1915 roku, interpretowany jako metafora rozstania z Wally.
Innym dziełem z 1915 roku jest Portret żony artysty, stojącej (Edith Schiele w sukni w paski).
Od tego momentu żona zastąpi Wally jako główna modelka. Schiele maluje wiele jej portretów. Z 1915 roku pochodzi również dzieło Kobieta z dwojgiem dzieci.
W początku 1917 roku artysta otrzymuje przeniesienie do intendentury w Wiedniu. Franz Martin Haberditzl, dyrektor Moderne Galerie kupuje od nie‑go jeden portret Edith oraz rysunki. Sława Schielego rośnie. Maluje między innymi: Kobietę siedzącą ze zgiętym kolanem, dzieło które świadczy o osłabnięciu buntu artysty przeciwko tabu społecznemu.
Twórczość z lat 1916‑1918 staje się bardziej umiarkowana w stosunku do radykalnego ekspresjonizmu prac wcześniejszych. Obraz Uścisk (Kochankowie II) z 1917 roku staje się ukoronowaniem jego twórczości o tej tematyce.
Schiele marzy o stworzeniu wspólnoty malarzy, rzeźbiarzy, muzyków i pisarzy. Chce włączyć w nią Arnolda Schönberga, Josefa Hofmana oraz Gustawa Klimta. Klimt niestety umiera 6 lutego 1918 roku na atak apopleksji. Na 49‑ej Ekspozycji Secesji Wiedeńskiej w marcu 1918 Schiele odnosi ogromny sukces, obwołany zostaje liderem awangardy wiedeńskiej. Zamierza założyć własną szkołę malarstwa, tworzy plany na temat przyszłej twórczości. Niestety jesienią 1918 roku, jego żona Edith będąca w szóstym miesiącu ciąży, zapada na grypę hiszpańską, której epidemia objęła całą Europę. 28 października odchodzi ze świata. Egon Schiele, także zarażony, umiera w trzy dni po niej – 31 października 1918 roku.
Zadania
Inna wersja zadania
Słownik pojęć
tygodnik, wydawany w Berlinie w latach 1910–1932. Założony i redagowany przez H. Waldena, związany głównie z ekspresjonizmem. Oprócz czasopisma tę samą nazwę miały: wydawnictwo i galeria sztuki (od 1912). Od 1916 roku także szkoła artystyczna. „Der Sturm” odegrał dużą rolę jako jeden z głównych ośrodków sztuki awangardowej w Europie.
niemiecka grupa ekspresjonistów działająca jako pierwsze ugrupowanie awangardy artystycznej w Niemczech w latach 1905‑1913. Założona w Dreźnie przez F. Bleyla, L. Kirchnera, E. Heckela i K. Schmidt‑Rottluffa. W latach 1906–1911 członkami grupy zostali: E. Nolde, M. Pechstein, C. Amiet, A. Gallen‑Kallela, K. van Dongen, O. Müller i B. Kubišta. Po przeniesieniu działalności grupy do Berlina nastąpiło połączenie z ugrupowaniem Neue Sezession. Nazwa ugrupowania wprowadzona została przez K. Schmidta‑Rottluffa i miała wskazywać na chęć przerzucenia mostu (co oznacza w języku niemieckim die Brücke) między sztuką współczesną a sztuką przyszłości. Członkowie Die Brücke postulowali walkę z naturalizmem w sztuce. Posługiwali się płaską, kontrastowo zestawioną, intensywną plamą barwną. Uprawiali też grafikę, zwłaszcza drzeworyt. Głównie tworzyli kompozycje figuralne, często o charakterze społeczno‑obyczajowym i symbolicznym. Die Brücke organizowało regularne wystawy i posiadało własne publikacje. Działalność grupy miała duże znaczenie dla nowoczesnej niemieckiej grafiki. Grupa rozwiązana została w 1913 roku.
nurt artystyczny obejmujący różne dziedziny sztuki - plastykę, literaturę, muzykę, taniec, film. Zajmujący pozycję opozycyjną zarówno wobec malarstwa akademickiego, jak i realizmu i impresjonizmu. Manifestujący się w większości krajów europejskich, a także w USA i Meksyku. Rozwijał się od końca XIX wieku i w pierwszej ćwierci XX w. Największą rolę odegrał w sztuce krajów niemieckojęzycznych. Nurt w malarstwie cechujący się dążeniem do wywarcia silnego wrażenia na odbiorcy. Expressio z łaciny oznacza „wyrażam”. Słowa ekspresjonizm w odniesieniu do malarstwa po raz pierwszy użył J.A. Hervé, nazywając w ten sposób cykl swoich obrazów wystawionych w Salonie Niezależnych. Podstawowym dążeniem ekspresjonistów była ekspresja własnych emocji, stanów psychicznych i uczuć. Sztuka miała być w pełni subiektywna. W tym celu stosowano wyraziste środki artystyczne takie jak: deformacja, wyolbrzymienie (zwłaszcza brzydoty), ostro malowane kontury przedmiotów, kontrasty barwne i wyraziste kolory.
/ od fr. fauve‑dzikie zwierzęta /Kierunek w malarstwie francuskim wykształcony w latach 1905‑07. Cechujący się zerwaniem z realizmem na rzecz uproszczeń formy, płaszczyznowości i kontrastowo zestawionych, intensywnych barw.
/ od gr. gráphō - piszę, rysuję / - dziedzina sztuki, której istotą jest powielanie na papierze (rzadziej pergaminie, atłasie, jedwabiu) kompozycji z uprzednio przygotowanej formy — klocka drewnianego, płyty metalowej (miedzianej, żelaznej, cynkowej, ołowianej, stalowej, aluminiowej), kamienia litograficznego oraz innych materiałów (ceraty, linoleum, szkła, gipsu), od których często wywodzi się nazwa techniki.
/od franc. Gravure/ – rycina odbita z płyty metalowej, wykonana techniką druku wklęsłego. Określenie to stosowane jest głównie do odbitek technik wklęsłych litograficznych, takich jak np. kamienioryt czy kwasoryt. Częstym błędem jest stosowanie tego terminu odnośnie do rycin wykonanych technikami druku wypukłego.
/ od fr. Impressionisme, łac. Impressio - odbicie, wrażenie / Kierunek w sztuce, przede wszystkim w malarstwie, rozwijający się głównie we Francji w latach 70. i 80. XIX w. Impresjoniści jako pierwsi porzucają swoje pracownie w celu dogłębnej analizy światła słonecznego na kolor. W ich dziełach światło uzależnione jest od pory dnia i pogody. Stąd budowanie formy pod wpływem chwili – wrażeniowość.
kierunek w sztuce, patrz secesja.
kierunek w sztuce stworzony w 1906 roku przez Picassa i Braqua. Początkowo inspirowany geometrycznymi uproszczeniami stosowanymi przez Cezannéa oraz sztuką etniczną - głównie rzeźbą afrykańską. Eksploatował głównie problematykę związaną z geometrią przedmiotów i przestrzeni oraz ich synchroniczną rejestracją z różnych punktów obserwacji. Dzielił się na dwie główne fazy: k. analityczny, k. syntetyczny.
/ od gr. líthos - kamień, gráphō - piszę/ - Technika graficzna zaliczana do druku płaskiego, gdzie rysunek przeznaczony do powielania wykonuje się na kamieniu litograficznym. Także odbitki wykonane są w tej technice.
Szkoła z Pont‑Avent - nazwa nadana została grupie malarzy (m.in.: C. Amiet, É. Bernard, Ch. Laval, J. Meyer de Haan, A. Séguin, P. Sérusier), którzy skupili się w latach 1888–1900 wokół Paula Gauguina, podczas jego pobytu w Bretanii w Pont‑Aven. Twórczość ich, inspirowana przez grafikę japońską, sztukę archaiczną i ludową, stała się jednym z przejawów symbolizmu. Charakteryzował ją syntetyzm formy, nadawanie linii i barwie znaczeń symbolicznych oraz posługiwanie się płaską plamą barwną obwiedzioną dekoracyjnym konturem. Szkoła z Pont‑Aven rozpadła się po wyjeździe Gauguina na Tahiti, ale jej tradycje były kontynuowane w twórczości malarzy - m. in. E. Bernarda.
kierunek w malarstwie, głównie w sztuce francuskiej na przełomie XIX i XX wieku. Ramy czasowe zostały określone wyjątkowo precyzyjnie – od 1886 r. (ostatnia wystawa impresjonistów) do 1905 (pierwsza wystawa fowistów).Jak wskazuje sam termin - nurt następujący po impresjonizmie, wyrastający z niego, lecz w dużej mierze odrzucający jego założenia. Postimpresjoniści kontynuowali zainicjowane przez impresjonistów poszukiwania kolorystyczne ale odrzucali zasadę mimesis. Według nich obraz powinien być autonomicznym dziełem sztuki. Inwencja artysty była ważniejsza niż wierne naśladowanie rzeczywistości. Ich twórczość charakteryzowała się większym ładunkiem emocjonalnym, była też bardziej subiektywna. Dbają o bogaty koloryt dzieła, oddanie swoich uczuć i przemyśleń, a nie o grę światła i uchwycenie chwili.
dział grafiki, sztuka wycinania, rycia lub trawienia kompozycji własnych (grafika autorska) bądź cudzych (grafika reprodukcyjna) na płycie metalowej lub klocku drewnianym.
określenie stylu panującego na przełomie XIX i XX wieku (od lat 90. do początku XX w) w sztuce europejskiej i amerykańskiej, Termin wywodzi się od łacińskiego słowa seccesio, które oznacza „odejście”, „oderwanie się”. Prąd ten stanowił rzeczywiście odejście od panującego przez wieki stylu klasycznego, zerwanie z akademickim przestrzeganiem norm i naśladownictwem dawnych epok. We Francji i Belgii styl określany jako Art Nouveau, czyli Nowa Sztuka, w Niemczech – Jugendstil, w Austrii Sezession. Secesja wpisuje się w szerokie ramy – modernizmu. Charakterystycznymi dla secesji środkami obrazowania stylistycznego są: łagodne, faliste linie, swobodna kompozycja, asymetria, bogactwo ornamentyki głównie roślinnej, zwierzęcej i abstrakcyjnej, linearyzm i pastelowe barwy. Twórcy secesyjni fascynowali się sztuką japońską. W niej szukali inspiracji. Wprowadzano egzotyczne motywy i jasny koloryt. Stosowanie płaskiej plamy było świadectwem zerwania z obowiązującymi regułami perspektywy i światłocienia. Artyści tworzyli we wszystkich dziedzinach sztuki, także użytkowych: ceramice, modzie, biżuterii.
ugrupowanie powstałe w 1899 roku z inicjatywy artystów przeciwstawiających się sztuce akademickiej, którzy wystąpili z ugrupowania Die Verein Berliner Künstler (Związek Artystów Berlińskich). Zaczątkiem Secesji Berlińskiej była grupa Elf. Secesja Berlińska jednoczyła artystów różnych orientacji, głównie impresjonistów (M. Liebermann, M. Slevogt) i modernistów (W. Leistikow). Narastające tendencje konserwatywne (po 1910) doprowadziły do powstania opozycyjnej grupy Neue Sezession, łączącej członków grupy Die Brücke i Neue Künstlervereinigung.
stowarzyszenie założone 25 maja 1897 przez artystów austriackich, wśród których przoduje Gustaw Klimt. Artyści protestując przeciw konserwatyzmowi i komercjalizacji sztuki akademickiej, opuścili wiedeński Künstlerhaus. Głównymi przedstawicielami Secesji Wiedeńskiej są: G. Klimt, R. von Alt, J. Hoffman, C. Moll, K. Moser, J.M. Olbrich, E. Orlik, A. Roller, O. Wagner. Organem stowarzyszenia było pismo „Ver Sacrum”. W 1898 otwarto w Wiedniu pawilon wystawowy Secesji Wiedeńskiej, projektu Josefa Olbricha w modernistycznym stylu. Okres największej aktywności stowarzyszenia trwał do 1902. W wystawach Secesji Wiedeńskiej brali udział najwybitniejsi reprezentanci europejskiego modernizmu. Wiedeń stał się jednym z głównych ośrodków sztuki secesyjnej. Secesja Wiedeńska została rozwiązana w 1939 roku. Działalność wznowiono po 1945 roku.
kierunek w sztukach plastycznych i literaturze zapoczątkowany w II połowie XIX stulecia. Pojęcie „symbolizm” po raz pierwszy użyte zostało w 1886 roku. Było tytułem manifestu opublikowanego we francuskim „Le Figaro”, grupy artystycznej poetów francuskich, którzy z symboli budowali płaszczyznę wyrażania w swoich wierszach. U jego podstaw legło przeświadczenie, iż świat poznawany przez człowieka jest tylko pozorny, a w jego głębi (pod tym, co dostępne ludzkiemu poznaniu) kryją się prawdziwe wartości, których nie da się pojąć za pomocą rozumu bądź zmysłów (kryzys naukowego światopoglądu). W przypadku takiego pojmowania rzeczywistości niemożliwe staje się także wyrażanie jej za pomocą tradycyjnego języka. Jej istotę można oddać tylko poprzez symbole – wieloznaczne przedstawienia wymykające się stałej i jednoznacznej interpretacji.
Źródło:
encyklopedia.pwn.pl