Elementy dzieła muzycznego - melodia
Przejdźmy do tematu
Melodia i melodyka
Melodia gr. melos = [pieśń], następstwo dźwięków uporządkowanych według określonych zasad tonalnych, metryczno - rytmicznych i formalnych. W melodii współdziałają ze sobą 2 czynniki: melika i rytmika; pierwszy decyduje o strukturze interwałowej melodii, drugi porządkuje przebieg dźwięków w czasie.
Źródło: red. Andrzej Chodkowski, Encyklopedia muzyki, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1995
Melodia to szereg dźwięków, w którym dokładnie określona jest ich wysokość, czas trwania i odległości między nimi. Samo uszeregowanie dźwięków pod względem ich wysokości to melika, dopiero, kiedy jest powiązana z rytmem, staje się melodią. Melodia wiąże się również z elementami ekspresji muzycznej: dynamikądynamiką i artykulacjąartykulacją. Zwykle brzmi razem z innymi dźwiękami tworząc razem harmonięharmonię. Pisana jest przeważnie w określonej tonacjitonacji. Melodia jest dostosowana do zakresu i charakteru głosu lub możliwości technicznych instrumentu muzycznego, stąd wyróżniamy melodykę wokalnąwokalną lub instrumentalnąinstrumentalną.
Melodyka, jeden z głównych elementów dzieła muzycznego. Jej istotą jest horyzontalny układ pojedynczych dźwięków, w odróżnieniu od układu wertykalnego, charakterystycznego dla harmoniki. W toku rozwoju muzyki wykształciły się różne rodzaje melodyki, związane z poszczególnymi terytoriami, epokami, szkołami, gatunkami, kompozytorami, a nawet pojedynczymi dziełami.
Źródło: red. Andrzej Chodkowski, Encyklopedia muzyki, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1995
Melodyka to zbiór cech melodii charakterystycznych dla danego stylu, epoki, grupy kompozytorów, np., melodyka barokowa, melodyka romantyczna, melodyka w utworach Fryderyka Chopina. Melodyka porządkuje następstwo dźwięków o różnych wysokościach i różnym czasie ich trwania. Melodykę dzieli się na wokalną i instrumentalną. W melodyce wokalnej występują mniejsze odległości między poszczególnymi dźwiękami, ponieważ jest to zależne od możliwości ludzkiego głosu. W melodyce instrumentalnej występuje większa różnorodność w tym zakresie ze względu na inne możliwości techniczne różnych instrumentów muzycznych, dzięki temu odległości między dźwiękami mogą być bardzo duże. Ze względu na charakter melodii wyróżnia się: melodykę kantylenowąkantylenową, melodykę ornamentalnąornamentalną, melodykę deklamacyjnądeklamacyjną, melodykę figuracyjnąfiguracyjną.
Melodia, z przypisanym do niej rytmem, oraz układ współbrzmień stanowiący wyrażenie harmonii utworu są najczęściej bardzo dokładnie dookreślane przez kompozytora i w niewielkim stopniu podlegają interpretacji artysty, tworzą spójną całość. Przy pozostałych elementach dzieła muzycznego wykonawca ma więcej swobody, ponieważ są to jednocześnie elementy ekspresji muzycznej, które każdy z odtwórców może przedstawić wg własnego odczucia, inaczej zinterpretować. Warto pamiętać również o tym, że charakter melodii zależy od bardzo wielu innych czynników, m.in.:
skaliskali, w jakiej jest napisana (pentatonikapentatonika, doryckadorycka, frygijskafrygijska, góralskagóralska, cygańskacygańska i inne);
tonacjitonacji.
Żeby zrozumieć jak duży wpływ na charakter melodii ma zastosowanie w utworze odpowiedniej skali, jako przykład posłużymy się skalą, która ma tylko pięć dźwięków. W muzyce, której słuchasz lub śpiewasz używa się najczęściej skal siedmiotonowych. Taką skalą, którą doskonale znasz jest skalaskala durowadurowa i gamagama C dur, którą śpiewasz od najmłodszych lat: do – re – mi – fa – sol – la – si – do, gdzie ósmy stopień jest powtórzeniem pierwszego o oktawęoktawę wyżej. PentatonikaPentatonika to jedna ze starszych skal. Złożona jest z pięciu stopni, które znajdują się w obrębie oktawy. Słowo pentatonika w języku greckim oznacza 5 dźwięków (np. wszystkie kolejne dźwięki zagrane na czarnych klawiszach fortepianu). Na skali tej bazuje wiele utworów polskiej muzyki ludowej. Sztandarowym utworem jest najstarsza polska pieśń obrzędowa, której rodowód sięga czasów przed przyjęciem przez Polskę chrztu „Oj, chmielu, chmielu”. Co ciekawe, pieśń ta nadal żyje. W niektórych regionach Polski nadal jest śpiewana na weselach podczas obrzędu oczepin. Czy znasz jakiś przebój, który przetrwa na listach przebojów ponad 1000 lat?
Wysłuchaj nagrania Oj chmielu, chmielu. Zwróć uwagę na charakterystyczną melodię wykonywaną tylko na pięciostopniowej skali.
Nagranie dostępne pod adresem https://zpe.gov.pl/a/DvVKhoKOm
Nagrana melodia pieśni „Oj, chmielu, chmielu.” Melodia wykonana jest na instrumencie elektronicznym, barwa podobna jest do dzwonków. Melodia składa się z pięciu dźwięków. Nie brzmi ani durowo (wesoło), ani mollowo (smutno).
Przeskoczysz teraz w czasie o około 1000 lat, znajdziesz się w wieku XIX‑tym. Przez ten czas w muzyce zaszły bardzo duże zmiany. To RomantyzmRomantyzm - okres wielkich muzyków, m.in. Fryderyka Chopina [czytaj: szopena], Franza Schuberta [czytaj: franca szuberta] czy Roberta Schumanna.
Obejrzyj dokładnie zapis nutowy, zwróć uwagę na różne elementy dzieła muzycznego, które występują w tym utworze.
Za Tobą duża dawka teorii. Za chwilę wysłuchasz Preludium e‑moll, op. 28 nr 4 Fryderyka Chopina. Posiada ono dramatyczny charakter i wolne tempo. Melodia jest łagodna, bazuje na powtarzających się wartościach rytmicznych (ostinatoostinato). Postaraj się podczas słuchania tego utworu śledzić zapis muzyczny. Zwróć uwagę na melodię i harmonię, a także na inne elementy, których główną rolą jest ekspresjaekspresja i emocje z nią związane. Słuchając tego utworu miej świadomość, że w preludium tym Chopin zawarł z jednej strony prostotę, z drugiej zaś niezwykłą złożoność. Prostotę, ponieważ zapis nutowy jest łatwy i zagrać go może nawet pianista, który jest na poziomie średnio zaawansowanym. Złożoność zarazem, ponieważ to emocje odgrywają w nim pierwszoplanową rolę i sztuka oddania tych emocji należy do najbardziej dojrzałych mistrzów pianistyki.
Wróć do zapisu nutowego Preludium, zawiera on ponad połowę utworu, którego wysłuchasz. Podczas słuchania staraj się śledzić melodię z zapisem muzycznym.
W kolejnym ćwiczeniu sprawdzisz, ile już wiesz na temat elementów dzieła muzycznego a zwłaszcza melodyki.
Zaznacz prawdziwe zdania.
- Melodyka jest to zespół cech melodii charakterystycznych dla danego stylu, epoki, grupy kompozytorów.
- Melodia i melika mają to samo znaczenie.
- Melika to element melodii dotyczący wysokości dźwięków, oderwany od czasu ich trwania.
- Melika i rytmika to elementy, które występując razem tworzą melodię.
- Melodia jest to następstwo dźwięków uporządkowanych według określonych zasad tonalnych, metryczno - rytmicznych i formalnych.
- Istotą melodyki jest horyzontalny (poziomy) układ pojedynczych dźwięków.
- Istotą melodyki jest wertykalny (pionowy) układ pojedynczych dźwięków.
- Rytmika porządkuje przebieg dźwięków w czasie.
- W toku rozwoju muzyki wykształciły się różne rodzaje melodyki, związane z poszczególnymi terytoriami, epokami, szkołami, gatunkami, kompozytorami.
- Dynamika, artykulacja i agogika to zarówno elementy dzieła muzycznego i jednocześnie elementy ekspresji muzycznej.
Ten temat niejedno ma imię
Język polski
Związki frazeologiczne
Melodia przyszłości
Melodia przyszłości to coś bardzo odległego w czasie, co obecnie jest nierealne, a może być stworzone, zrealizowane lub może wydarzyć się dopiero w przyszłości.
Inne warianty to pieśń przyszłości, muzyka przyszłości.
Zdawaliśmy sobie sprawę, że sztuczne serce to pieśń przyszłości - wyjaśnia Religa. - A ja natychmiast, rozpaczliwie potrzebowałem czegoś, co uratuje choć część pacjentów. Moi chłopcy zaczęli więc od sztucznych komór wspomagania serca. Droga do nich była prostsza.
źródło: NKJP: Super Express, 1998
W gminie może powstać 30‑40 elektrowni. Ale to melodia przyszłości, najwcześniej w 2013 r.
źródło: NKJP: Gazeta Pomorska, 2010‑01‑26
Ktoś ma melodię do czegoś
Ktoś ma melodię do czegoś - ktoś chętnie coś robi lub ma do czegoś skłonność.
Do zmiany zawodu Elżbieta Kowalska przygotowuje się od czterech lat, kiedy zaczęła studia w Instytucie Kultury i Sztuki w Zielonej Górze. Jak twierdzi, zawsze miała melodię do rysowania i malowania.
źródło: NKJP: Marlena Mokrzanowska: Melodia do pędzla, Gazeta Wrocławska, 2003‑01‑24
Synonimy
Mieć melodię do czegoś
Najczęściej spotykane wyrazy bliskoznaczne wyrażenia mieć melodię do czegoś to m.in.: lubić, garnąć się, przepadać, czuć do kogoś miętę, uwielbiać, szaleć za czymś, przepadać za kimś, czuć do kogoś sympatię, znajdować w czymś przyjemność, być zwolennikiem czegoś, gustować w czymś, pisać się na coś, przepadać za czymś.
Tradycje miejskie - hejnał
Każdy region posiada cechy, po których możemy go rozpoznać. Charakterystyczne są np. melodie, nazywane hejnałami, które grane są w regularnych odstępach czasu z wież ratuszowych lub kościelnych w wielu miejscowościach w Polsce. Najbardziej znany jest Hejnał Mariacki grany co godzinę przez trębacza z wieży kościoła Najświętszej Marii Panny w Krakowie.
Hejnał to również głos wydawany przez żurawie. Żuraw to duży ptak o popielatoczarnym upierzeniu, długich nogach i długiej szyi.
Ornitologia
Melodie śpiewane przez ptaki są fascynującym przykładem melodii w świecie przyrody. Ptaki wykorzystują swoje piękne i różnorodne głosy do komunikacji, nęcenia partnerów, oznaczania terytorium i wyrażania emocji. Każdy gatunek ptaków ma charakterystyczną melodię, która jest niepowtarzalna i rozpoznawalna dla swojego gatunku. Ptaki wykorzystują różne elementy, takie jak wysokość dźwięku, tempo, rytm i sekwencje, aby stworzyć swoje melodie. Często ptaki wykonują złożone i melodyjne pasaże, które potrafią zawierać imitacje innych dźwięków, włącznie z odgłosami innych ptaków czy dźwiękami otoczenia. Melodie ptasiego śpiewu mogą być inspiracją dla muzyków i artystów, którzy próbują przenieść ich naturalną harmonię i bogactwo do ludzkiej sztuki.
Francuski kompozytor Olivier Messiaen [czytaj: oliwie mesią] przez długi czas fascynował się śpiewem ptaków. W jego twórczości znajduje się wiele dzieł inspirowanych ich głosami. W niektórych dziełach śpiew ptaków jest najważniejszym elementem utworu, np. w zbiorze 13 utworów na fortepian zatytułowanym Catalogue d’oiseaux [czytaj: katalog duazu] Katalog ptaków).
Słownik pojęć
z gr. agoge - prowadzenie, ruch – termin wprowadzony przez teoretyka niemieckiego, H. Riemanna (1884) na określenie wszelkich zjawisk dotyczących zmian tempa w utworze muzycznym (np. 'accellerando), obecnie oznacza tempo w ogóle i wszelkie zjawiska dotyczące tempa w utworze muzycznym.
współbrzmienie co najmniej trzech różnych dźwięków
sposób wydobywania dźwięków realizowany przez wykonawcę na podstawie norm przekazanych przez tradycję (muzyka dawna, lud) lub wskazówek kompozytora zawartych w partyturze, takich jak: legato, staccato, arco, pizzicato, col legno, glissando, frullato, tremolo, con sordino, itd.
siedmiostopniowa skala muzyczna występująca w dwóch odmianach: z sekundą zwiększoną (3 półtony) pomiędzy III a IV oraz VI a VII stopniem skal; z sekundą zwiększoną (3 półtony) pomiędzy II a III oraz VI a VII stopniem skali
muzyczna recytacja, jest zbliżona do mowy
jedna ze skal kościelnych (z finalis na d), o nazwie przejętej ze starogreckich gatunków oktawowych
[łac.], major, w systemie dur‑moll rodzaj (tryb) skali, tonacji (np. C‑dur), trójdźwięku
pozadźwiękowy element dzieła muzycznego, odpowiedzialny za wywołanie emocji u słuchacza
[łac.], kształtowanie linii melodycznej (melodia), wykorzystujące dźwięki gamy diatonicznej lub chromatycznej (diatonika, chromatyka), a także dźwięki tzw. akordów rozłożonych (czyli akordów rozłożonych na składniki), prowadzonych zazwyczaj w drobnych i równych wartościach rytmicznych
następstwo dźwięków uporządkowanych wg stosunków interwałowych właściwych dla określonej skali w systemie dur‑moll
jedna ze skal kościelnych (z finalis na e), o nazwie przejętej ze starogreckich gatunków oktawowych
siedmiostopniowa skala z półtonami między stopniami IV‒V i VI‒VII
muzyczny całokształt problemów związanych z konstrukcją współbrzmień (harmonią) w utworach danej epoki, danego kompozytora itp.
z łac. canlilena - piosenka – melodia zasadniczo wokalna, raczej o lirycznym charakterze
element melodii dotyczący doboru wysokości dźwięków
ciąg następujących po sobie dźwięków, uporządkowanych według zasad tonalnych, rytmicznych i formalnych, tworzących pewną całość
wprowadzenie do kompozycji rozdrobnionych wartości rytmicznych urozmaicających melodię
sposób tworzenia i rozwijania melodii, charakterystyczny dla jakiegoś utworu, stylu, kompozytora lub epoki
minor, w systemie dur‑moll rodzaj (tryb) skali, tonacji (np. a‑moll), trójdźwięku.
przeznaczona do wykonania przez głosy ludzkie: solo lub w zespole (ansambl, chór)
przeznaczona do wykonywania na instrumentach; zespołowa (kameralna, orkiestrowa), solowa (fortepianowa, skrzypcowa itd.)
podstawowy interwał, odległość 8 stopni skali diatonicznej
z łac. ornamenlum - ozdoba – 1. nauka o ozdobnikach. 2. stosowanie ozdobników w utworze, stąd np. pojęcie ornamentalnej melodii; ozdobniki nie wpływają zasadniczo na przebieg linii melodycznej; do współcześnie używanych ozdobników zalicza się: mordent, obiegnik, tryl, czy inne
[gr.], skala muzyczna złożona z 5 dźwięków w oktawie, charakterystyczna zwłaszcza dla muzyki azjatyckiej
europejski prąd ideowy, literacki i artystyczny z początku XIX w., odwołujący się do idealizmu, natury, uczucia, wprowadzający motywy ludowe, elementy fantastyki oraz idee patriotyczne
czynnik regulujący czas trwania dźwięków w utworze muzycznym i wyznaczający ich następstwo w czasie
ogół zjawisk związanych z rytmem w muzyce lub literaturze
zbiór co najmniej 2 dźwięków, tworzących w ramach każdej oktawy stały układ stosunków interwałowych (interwał), np. pentatonika, 6‑stopniowa skala całotonowa, heptatonika (którą tworzą głównie skale diatoniczne, m.in. durowa i molowa), 12‑stopniowa skala chromatyczna, 24‑stopniowa skala ćwierćtonowa i inne skale mikrofonowe
podstawa melodyczno‑harmoniczna utworu w systemie dur‑moll, wyznaczona przez związki funkcyjne między dźwiękami i akordami danej gamy durowej lub molowej
w systemie dur‑moll jedna z 2 odmian: skali, gamy, tonacji, także trójdźwięku