Ważne daty
1483‑1520 – lata życia Rafaela
1496 – praca u boku Perugina
1504 – przybycie do Florencji; Zaślubiny Marii
1508 – osiedlenie w Rzymie
1514 – rozpoczęcie prac przy budowie bazyliki św. Piotra w Rzymie
1515 – objęcie funkcji konserwatora zabytków starożytnego Rzymu
Scenariusz dla nauczyciela
II. Zapoznawanie z najwybitniejszymi dziełami w zakresie architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:
13. dokonuje opisu i analizy, w tym porównawczej, dzieł z uwzględnieniem ich cech formalnych:
c) w malarstwie i grafice: kompozycji, koloru, sposobów ukazania iluzji przestrzeni, kształtowania formy przez światło, w dziełach figuratywnych stopnia oddania rzeczywistości lub jej deformacji;
15. rozpoznaje w dziele sztuki temat i wskazuje jego źródło ikonograficzne;
16. rozpoznaje podstawowe motywy ikonograficzne, świętych chrześcijańskich, bogów greckich i alegorie wybranych pojęć na podstawie atrybutów;
18. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat dzieł sztuki.
3. umiejscawia dzieła w czasie (wskazuje stulecie powstania dzieł sztuki dawnej, a w przypadku dzieł sztuki nowoczesnej i współczesnej datuje je z dokładnością do połowy wieku), w nielicznych przypadkach, dotyczących sztuki nowoczesnej i współczesnej, zna daty powstania dzieł lub datuje je z dokładnością jednej dekady;
5. wymienia podstawowe gatunki w dziełach sztuk plastycznych, m.in. portret (w tym autoportret, portret psychologiczny i oficjalny), pejzaż (w tym: weduta, marina, pejzaż ze sztafażem), sceny: rodzajowa, religijna, mitologiczna, historyczna (w tym batalistyczna), martwa natura, akt;
III. Zapoznawanie z dorobkiem najwybitniejszych twórców dzieł architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:
3. sytuuje twórczość artystów powszechnie uznawanych za najwybitniejszych w czasie, w którym tworzyli (z dokładnością do jednego wieku, a w przypadku twórców sztuki nowoczesnej i współczesnej – z dokładnością do połowy wieku) oraz we właściwym środowisku artystycznym;
5. na podstawie przedłożonych do analizy przykładów dzieł formułuje ogólne cechy twórczości następujących twórców: Fidiasz, Poliklet, Praksyteles, Giotto, Jan van Eyck, Hieronim Bosch, Masaccio, Sandro Botticelli, Leonardo da Vinci, Michał Anioł, Andrea Mantegna, Piero della Francesca, Rafael Santi, Giorgione, Tycjan, Jacopo Tintoretto, Pieter Bruegel Starszy, Albrecht Dürer, Hans Holbein Młodszy, Donatello, Filippo Brunelleschi, Andrea Palladio, El Greco, Caravaggio, Gianlorenzo Bernini, Francesco Borromini, Diego Velázquez, Bartolomé Esteban Murillo, Georges de la Tour, Nicolas Poussin, Claude Lorrain, Peter Rubens, Anton van Dyck, Frans Hals, Rembrandt van Rijn, Jan Vermeer van Delft, Antoine Watteau, Jacques Louis David, Jean Auguste Dominique Ingres, Antonio Canova, Berthel Thorvaldsen, Francisco Goya, Eugène Delacroix, Caspar David Friedrich, William Turner, John Constable, Gustave Courbet, Jean François Millet, Eduard Manet, Claude Monet, Edgar Degas, August Renoir, Georges Seurat, Vincent van Gogh, Paul Gauguin, Paul Cézanne, Henri de Toulouse‑Lautrec, August Rodin, Gustaw Klimt, Alfons Mucha, Antonio Gaudí, Edward Munch, Henri Matisse, Pablo Picasso, Umberto Boccioni, Wasyl Kandinsky, Piet Mondrian, Kazimierz Malewicz, Marcel Duchamp, Giorgio de Chirico, Salvador Dalí, René Magritte, Marc Chagall, Amadeo Modigliani, Jackson Pollock, Andy Warhol, Roy Lichtenstein, Claes Oldenburg, Francis Bacon, Yves Klein, Niki de Saint Phalle, Christo, Duane Hanson, Victor Vasarelly, Alberto Giacometti, Constantin Brançusi, Henry Moore, Le Corbusier, Frank Lloyd Wright, oraz artystów polskich i działających w Polsce (m.in. takich jak: Wit Stwosz, Bartłomiej Berrecci, Tylman z Gameren, Dominik Merlini, Bernardo Belotto, Marceli Bacciarelli, Piotr Aigner, Piotr Michałowski, Artur Grottger, Henryk Rodakowski, Jan Matejko, Józef Chełmoński, Maksymilian i Aleksander Gierymscy, Józef Brandt, Olga Boznańska, Józef Pankiewicz, Władysław Podkowiński, Jan Stanisławski, Leon Wyczółkowski, Henryk Siemiradzki, Xawery Dunikowski, Stanisław Wyspiański, Józef Mehoffer, Jacek Malczewski, Witold Wojtkiewicz, Witkacy, Leon Chwistek i inni przedstawiciele grupy formistów, przedstawiciele grupy Rytm, kapistów i grupy „a.r.”, Tadeusz Makowski, Andrzej Wróblewski, Tadeusz Kantor, Jerzy Nowosielski, Alina Szapocznikow, Władysław Hasior, Roman Opałka, Magdalena Abakanowicz);
8. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat twórczości wybitnych artystów.
IV. Kształcenie w zakresie rozumienia i stosowania terminów i pojęć związanych z dziełami sztuki, ich strukturą i formą, tematyką oraz techniką wykonania. Uczeń:
2. zna terminologię związaną z opisem formy i treści dzieła malarskiego, rzeźbiarskiego i graficznego, w tym m.in. nazwy formuł ikonograficznych, słownictwo niezbędne do opisu kompozycji, kolorystyki, relacji przestrzennych i faktury dzieła;
6. właściwie stosuje terminy dotyczące opisu treści i formy dzieł sztuk plastycznych;
V. Zapoznanie ze zbiorami najważniejszych muzeów i kolekcji dzieł sztuki na świecie i w Polsce, a także z funkcją mecenatu artystycznego oraz jego wpływem na kształt dzieła sztuki. Uczeń:
2. zna najistotniejszych fundatorów, mecenasów i marszandów, na których zlecenie powstawały wybitne dzieła sztuki;
3. łączy dzieło z muzeum lub miejscem (kościoły, pałace, galerie), w którym się ono znajduje;
4. łączy dzieło z fundatorem, mecenasem lub marszandem, dla którego powstało.
charakteryzować twórczość Rafaela Santi;
omawiać tematykę dzieł artysty;
dokonywać analizy formalnej wskazanych obrazów malarza;
łączyć obrazy Rafaela z odpowiednim okresem jego życia;
określać mecenat, którym został objęty malarz.
Pod wpływem Perugina i Leonarda
Rafael Santi urodził się w Urbino, jednym z centrów rozwoju kultury ówczesnej Italii. Dzięki kontaktom ojca miał otwartą drogę na dwór księcia Federica da Montefeltro. Po śmierci ojca w 1494 roku Rafael wstąpił do pracowni czołowego malarza w Perugii, Pietra Vannucci, zwanego Perugino, którego dzieła wywarły wpływ na młodego malarza. Od nauczyciela zaczerpnął umiejętność budowania harmonijnej przestrzeni, opartej w kompozycji na wykorzystaniu zasad perspektywy linearnej. Cechy stylu Perugina widoczne są w obrazie Zaślubiny Marii z 1504 roku. Sposób ujęcia architektury, układ postaci, ukształtowanie przestrzeni przypominają fresk nauczyciela Przekazania kluczy św. Piotrowi z 1481 roku czy obraz Zaślubin Marii z ok. 1504 roku. Jednak mimo podobieństw młody Rafael prześcignął mistrza.
Porównaj kompozycję, sposób organizacji przestrzeni i postaci dzieł Perugina z obrazem Rafaela. Wskaż podobieństwa i różnice pomiędzy pracami artystów.
Wskaż podobieństwa i różnice pomiędzy stylami Perugina i Rafaela.
W roku 1504 roku Santi przeniósł się do Florencji. Okres ten, trwający do roku 1508, w twórczości artysty nazywany jest florenckim. W mieście zetknął się z twórczością Leonarda da Vinci, który wywarł wpływ na styl Rafaela. Inspiracje te widoczne są w Madonnie ze szczygłem, namalowanej na prezent ślubny przyjaciela Lorenza di Bartolomea Nasi z Sandrą di Matteo Canigiani. Malarz zastosował podobne rozwiązanie kompozycyjne, wpisując figury w trójkąt, a w tle zamieścił florencki pejzaż, w którym zastosował leonardowskie sfumatosfumato a kolorystyka, zwłaszcza użycie czystej czerwieni i niebieskiego wywołuje wrażenie czystości i harmonii, podkreślonej dodatkowo przez gesty postaci. Madonna przerwała lekturę i z czułością kieruje wzrok na dzieci, przedstawiona jest jako ziemska, opiekuńcza matka.
Temat Madonny z Dzieciątkiem był przez artystę wielokrotnie powtarzany. Z okresu florenckiego pochodzą także dwa słynne przedstawienia: Madonna del Prato (Madonna w zieleni) oraz Madonna z Dzieciątkiem i św. Janem (Piękna Ogrodniczka). Obrazy mają podobne cechy, postacie znajdują się na tle pejzażu. Rafael kontynuował w nich styl Leonarda, włączając efekty z obserwacji innego malarza, Michała Anioła, od którego zapożyczył czystość koloru. Santi dokonał syntezy ich malarstwa, czerpiąc z artystycznej, a nie ideowej koncepcji sztuki.
Obraz Madonna w zieleni przedstawia Marię z Chrystusem i świętym Janem Chrzcicielem w bliskim kadrze, na tle toskańskiego krajobrazu. Centrum kompozycyjne zostało lekko przesunięte w lewo, dzięki czemu postaciom, mimo że statycznym, malarz nadał wrażenia ruchu, co podkreśla także zbiegający się poza środkiem dzieła wzrok postaci. Scena została więc ożywiona, naturalnym zachowaniem osób. Madonna występuje tu w roli matki i opiekunki, a gest objęcia małego Jezusa wzmacnia to znaczenie.
Tytuł Piękna Ogrodniczka został nadany obrazowi ze względu na urodę Marii i bogatą roślinność. W obrazie widoczne są odwołania do Św. Anny Samotrzeć Leonarda, jednak dzieło Rafaela wyróżnia się spokojem, statycznością, harmonijnym układem kompozycji, pozostając w opozycji do bogactwa kształtów i niepokoju da Vinci.
We wczesnym okresie florenckim powstały także dzieła o innej tematyce. Trzy Gracje, to pierwszy akt kobiecy w twórczości artysty, którego bohaterkami są mitologiczne córki Zeusa: Euphrosyne, Thalia i Aglaia, reprezentujące piękno, kreatywność i płodność. Trzy boginie wpisane zostały w czworokąt. Kompozycję dynamizują gesty wychodzących poza jego obręb ręce, w których kobiety trzymają złote kule. Styl tła w Trzech Gracjach jest nawiązaniem do powstałego w tym samym czasie portretu Mony Lisy Leonarda da Vinci.
Okres rzymski
W 1508 roku Rafael udaje się do Rzymu, gdzie krystalizuje się jego własny styl malarski. Oprócz pracy nad dekoracją stanz watykańskich dla Juliusza II, wykonuje w latach 1511‑1512 portret papieża, siedzącego w fotelu, który pokazuje jak wielkie zmiany zaszły w stosowanych przez malarza środkach wyrazu. Naturalnej wielkości wizerunek przedstawia ujęcie w trzech czwartych. Rafael po mistrzowski odtworzył realistyczny wizerunek i zadbał o detale zarówno na twarzy i dłoniach papieża, jak i refleksach żołędzi na oparciu krzesła, nawiązujących do herbu rodu della Rovere.
Sława Rafaela przyniosła mu także zlecenia od osób świeckich. W 1512 roku otrzymał zamówienie od bankiera Agostina Chigi na dekorację sali Villa Farnesina, poświęconej Galatei. Malarz przedstawił dynamiczną scenę ucieczki Galatei na rydwanie z muszli, zaprzężonym w delfiny inspirowaną Metamorfozami Owidiusza. Towarzyszą jej postacie ze świata mitologii i amorki. Mimo dynamicznej, pełnej energii akcji, Rafael wyważył kompozycję freskufresku, grupując postaci i zamieszczając nimfę w centrum dzieła.
W okresie rzymskim Rafael nie zaprzestał malowania Madonn, z których zasłynął we wczesnym okresie twórczości. Jednym z najsłynniejszych przedstawień tego tematu jest obraz w kształcie tondatonda Madonna della sedia z 1514 roku.
Pośród licznych Madonn, namalowanych przez geniusza włoskiego cinquecenta, takich jak Madonna ze szczygłem, Piękna Ogrodniczka, Madonna Sykstyńska — Madonna della Sedia (Madonna w krześle, fotelu) zajmuje szczególną pozycję. W tamtych obrazach ukazywał Rafael Madonnę niemal frontalnie, umieszczoną w obszernej przestrzeni pejzażu lub niebios. Tu — postacie Marii, Dzieciątka i małego Jana Chrzciciela ciasno wypełniają przestrzeń, tło jest neutralne, a figura Marii ujęta z profilu. Jezus staje się tu osobą równie silnie eksponowaną kompozycyjnie co Maria, ba — nawet i bardziej, gdyż umieszczony jest w centrum obrazu. Jest przedmiotem adoracji, składanej Mu przez Jana Chrzciciela, oraz czułości swej matki. Ujęcie to — odmiennie od innych Madonn Rafaelowskich, będących reprezentacyjnymi obrazami kultowymi — skupia się wyłącznie na nastroju intymności. Powstałe pomiędzy 1512 a 1516 r., dzieło zawiera rozwiązania podjęte potem przez malarzy manierystów. Kompozycja sugeruje, że mamy tu do czynienia z wizerunkiem odbitym w wypukłym lustrze (ówczesne zwierciadła były zawsze wypukłe): łokieć Dzieciątka i ramię Marii w środku tonda wydają się być umieszczone najbliżej widza, pozostałe elementy obrazy są przestrzennie cofnięte.
Antoni Ziemba
Źródło: https://encyklopedia.pwn.pl/materialy‑dodatkowe/haslo/Rafael‑Madonna‑della‑Sedia;1031128.html (dostęp z dnia 31.03.2018)
Porównaj dwa tonda: Michała Anioła i Rafaela. Zwróć uwagę na sposób rozmieszczenia postaci i zabiegi kompozycyjne.
Co to jest tondo?
Madonna Sykstyńska, która jest zaliczana do najcenniejszych obrazów w dziejach sztuki europejskiej, powstała jako obraz ołtarzowy – wielkie płótno o rozmiarach 265 cm na 196 cm. Rafael otrzymał zamówienie na ten obraz w 1512 r. od papieża Juliusza II. Miał on zawisnąć w benedyktyńskim klasztorze San Sisto w Piacenzy. I rzeczywiście wisiał tam zapomniany przez ponad 250 lat. W latach pięćdziesiątych XVIII w. zakupił go elektor saski i król Polski August II Mocny i przywiózł do Drezna. Musiało jednak minąć jeszcze trochę czasu, zanim Madonna Sykstyńska stała się celem pielgrzymek – obraz „odkryli” twórcy romantyzmu. Wówczas to zaczęto mówić o „wizyjnej kompozycji obrazu” i o tajemniczym nastroju, który tkwi w wyobrażeniu Maryi z Dzieciątkiem. Analizą wyrazów twarzy zajmowali się najwybitniejsi historycy sztuki, ale także poeci i filozofowie – powstały na ten temat całe antologie. Na przykład Schopenhauer mówił o „pełnym przerażenia” Dzieciątku Jezus, Hebel pisał: „dziecko wygląda na oszalałe, ma zaciśnięte zęby, płonący wzrok”. Wzrok Maryi i Dzieciątka pada na widza – rodziły się pytania, dlaczego oczy Maryi przepojone są takim bólem, a mały Jezus jest tak przerażony? Zagadkę obrazu udało się rozwiązać dopiero niedawno. Ostatnie badania wykazały, że decydujące znaczenie dla wyjaśnienia treści dzieła miało mieć pierwotne miejsce jego wystawienia. Na co wskazuje papież? Co widzą oczy Maryi i Dzieciątka? Okazuje się, że naprzeciw wysoko stojącego obrazu ołtarzowego stał krucyfiks wysoko podniesiony pod przegrodę chórową. Papież więc wskazuje palcem na krzyż, a zbolałe oczy Madonny i wystraszony wzrok Dzieciątka widzą cierpienie i śmierć. Historycy sztuki widzą w tym obrazie umiejętność Rafaela uczynienia niewidzialnego widzialnym poprzez stworzenie wrażenia uczestnictwa Matki Boskiej we Mszy. Rafael osiągnął w tym dziele doskonałą spójność.
Źródło: https://www.przewodnik‑katolicki.pl/Archiwum/2012/Przewodnik‑Katolicki‑27‑2012/Kultura/Tajemnice‑Madonny‑Sykstynskiej (dostęp z dnia 31.03.2018)
W 1513 roku nowym papieżem został wybrany Giovanni Medici, który przyjął imię Leona X. Kilka lat później Rafael, sprawujący wówczas na papieskim funkcję nadzorcy budowli starożytnych, otrzymał zlecenie na wykonanie reprezentacyjnego portretu, ukazującego papieża wraz z kardynałami: Giuliem Medici i Luigi de’ Rossim. Malarz przedstawił Leona X ujętego w trzech czwartych i siedzącego przy stole. Za min umieścił kardynałów.
Ostatnim dziełem Rafaela jest Transfiguracja czyli Przemienienie Pańskie, powstałe w latach 1518‑1520 na zlecenie Giuliana Medici dla katedry w Narbonne , a 1523 roku przeniesione do kościoła San Pietro w Rzymie. W dziele malarz połączył dwa watki biblijne: przemienienie na górze Tabor i późniejsze uzdrowienie opętanego chłopca. Obraz zaskakuje nowatorstwem w stosowaniu efektów luministycznych, grą światła i cienia oraz kolorystycznym bogactwem.
Dobierz do obrazów miejsca, w których się znajdują.
Galeria Obrazów Starych Mistrzów, Drezno, Luwr, Paryż, Villa Farnesina, Rzym, Galeria Uffizi, Florencja, Pinacoteca di Brera, Mediolan, Musée Condé, Chantilly
Zaślubiny Marii | |
Trzy Gracje | |
Triumf Galatei | |
Madonna Sykstyńska | |
Piękna Ogrodniczka | |
Madonna ze szczygłem |
Dokończ tytuły dzieł.
łące, sedia, szczygłem, sykstyńska, ogrodniczka
Madonna della | |
Madonna ze | |
Madonna na | |
Piękna | |
Madonna |
Na podstawie trzech wybranych dzieł opisz przemiany stylu Rafaela od okresu wczesnego do dojrzałej twórczości. W pracy uwzględnij inspiracje malarza.
Dokonaj analizy porównawczej dzieł.
Wskaż cztery cechy kompozycji. | |
Wymień cztery cechy kolorystyki. | |
Wypisz trzy elementy właściwe dla sposobu ukazania przestrzeni. | |
Wskaż cztery właściwości światłocienia. | |
Wybierz jeden z obrazów Rafaela Santi, na którym przedstawił Madonnę. Scharakteryzuj go.
Słownik pojęć
– al fresco, buon fresco, malarska technika malarstwa ściennego, polegająca na malowaniu na mokrym tynku (pokrytym kilkoma warstwami zaprawy) farbami z pigmentów odpornych na alkaliczne działanie wapna, rozprowadzonymi wodą deszczową.
– obraz lub płaskorzeźba umieszczone w polu o kształcie koła.
– (wł. zadymione, mgliste, cieniowane), miękki modelunek malarski o łagodnych przejściach tonalnych i światłocieniowych, zacierający wyrazistość konturu.
Słownik pojęć został opracowany na podstawie:
encyklopedia.pwn.pl
Galeria dzieł sztuki
Bibliografia
W. Beckett, Historia malarstwa. Wędrówki po historii sztuki Zachodu, Arkady, Warszawa 1997.
Muzea świata, Luwr, Świat Książki, Warszawa 2005.
Muzea świata, National Gallery, Świat Książki, Warszawa 2005.
Muzea świata, Uffizi, Świat Książki, Warszawa 2005.
Wielcy Malarze, ich życie, inspiracje i dzieło. Rafael, nr 38, Gazeta Wyborcza 1999.