Rodzaje ładunków, środków transportu, procesów i systemów transportowych
Eksploatacja środków transportu drogowego — Kierowca mechanik , Technik transportu drogowego
Organizacja przewozu środkami transportu drogowego — Technik transportu drogowego
Rodzaje ładunków i środków transportu
FILM EDUKACYJNY
Film dostępny pod adresem /preview/resource/Rpz0hUKWPTXss
Film nawiązujący do treści rodzaje ładunków i środków transportu.
Materiały uzupełniające
Film dostępny pod adresem /preview/resource/R16JYOxyWL3zD
Środki transportu drogowego do przewozu pojazdów
Środki transportu drogowego do przewozu pojazdów zwane autotransporterami są to jednostki przeznaczone do transportu wszelkiego rodzaju pojazdów mechanicznych. Rozwiązania konstrukcyjne tych pojazdów są różnorodne. Inaczej zbudowane są autotransportery do przewozu samochodów osobowych i dostawczych, inaczej do przewozu samochodów ciężarowych, ciągników rolniczych czy pojazdów campingowych. W przeszłości stosowano różne pojazdy do przewozu samochodów, jednymi z nich były samochody ciężarowe z ekstremalnie niską kabiną umieszczoną pod poziomem załadunku. Dzięki temu można było załadować pojazdy na całej długości i to na dwóch poziomach. Do typowych rozwiązań należały naczepy lub zabudowy z dwoma platformami, z których górna była ruchoma i po opuszczeniu umożliwiała wprowadzenie pojazdów. Innym rozwiązaniem konstrukcyjnym była naczepa wyposażona w hydrauliczny podnośnik, unoszący auta na poziom pierwszego lub drugiego pokładu.
Obecnie, najczęściej stosowanym rozwiązaniem konstrukcyjnym są pojazdy wyposażone w kilka, osobno regulowanych platform. Umożliwiają one ustawienie samochodów pod kątem, zachodzących jeden nad drugi, co pozwala jednorazowo załadować ich więcej. Sterowanie platformami może odbywać się za pomocą podnośnika śrubowego lub układu nożycowego z siłownikiem hydraulicznym. Układ hydrauliczny jest zasilany przez przystawkę odbioru mocy samochodu ciężarowego.
Platformy wyposażone są w otwory i kliny do unieruchamiania pojazdów. Ponadto koła przewożonych samochodów są mocowane do platform za pomocą pasów z napinaczem. System zapadni oraz rozsuwanych pomostów umożliwia przystosowanie autotransportera do rodzaju przewożonych samochodów. Częstym wyposażeniem dodatkowym jest wciągarka, umożliwiająca załadunek pojazdów niesprawnych lub pozbawionych silnika, np. przyczep campingowych. Zabudowy tego typu zwykle instalowane są na podwoziach z kabinami z niskim lub ze specjalnie obniżonym dachem, oferowanym przez większość producentów. Niekiedy spotyka się dodatkowe modyfikacje, np. ścięcie krawędzi kabiny z tyłu, aby wpasowała się w nie ukośnie ustawiona platforma. Typowe dla autotransporterów jest zawieszenie pneumatyczne, zarówno w przyczepach i naczepach, jak i samochodach ciężarowych umożliwiające regulację prześwitu pojazdu. Poza autotransporterami pod postacią naczep oraz zabudów z przyczepą, spotykane jest rozwiązanie mieszane. Jest to zabudowa z przyczepą przystosowaną do współpracy z ciągnikiem siodłowym. Na ciągniku mocowana jest krótka zabudowa z platformami, wyposażona w sprzęg do ciągnięcia przyczepy.
Zabudowa ma podpory podobnie jak nadwozie wymienne. Można ją względnie łatwo zdjąć wykorzystując tym samym ciągnik inaczej, podpinając go np. do naczepy „klasycznej” czy naczepy wywrotki. Jest to rozwiązanie wszechstronne, a ponadto wydajne. Tego typu zestaw posiada na ogół większe możliwości załadunkowe niż inne typy autotransporterów. Wysokiej klasy samochody luksusowe i sportowe przewozi się niekiedy w całkowicie zabudowanych autotransporterach, do tzw. „dyskretnego (niejawnego) transportu”. Oprócz ramp i platform mają one sztywne ściany i dach. Tylna ściana spełnia zwykle funkcję rozkładanej rampy/windy załadowczej, a po bokach są odpowiednio rozmieszczone drzwi umożliwiające wsiadanie i wysiadanie z załadowanych samochodów. Unoszony dach usprawnia załadunek i dogodne rozmieszczenie aut.
Film dostępny pod adresem /preview/resource/RfPTp9Bya0K1l
Środki transportu drogowego do przewozu szkła
Środki transportu drogowego do przewozu szkła to najczęściej zespoły pojazdów ciągnik siodłowy wraz z naczepą typu inloader. Cechą charakterystyczną naczep typu inloader jest zastosowanie specyficznej, przestrzennej struktury nośnej naczepy z ramą w kształcie litery U. Tego rodzaju układ pozwala na wyeliminowanie stałej podłogi ładowni i zastosowanie w jej miejsce przestrzeni na wymienną podłogę transportową. W przypadku transportu tafli szklanych wymienna podłoga jest trwale połączona ze stelażem, na którym opiera się ładunek. Ze względu na znaczną masę szkła, która dla szkła budowlanego wynosi od do (kilogramów na metr sześcienny), jak i wysoką podatność na uszkodzenia, zastosowano specjalny układ podpór, którego zadaniem jest unieruchomienie przewożonego ładunku podczas transportu. Spoczywające na stelażu tafle szkła blokowane są przez układ kilku – sterowanych pneumatycznie lub elektrohydraulicznie – ramion umieszczonych po obu stronach ładowni. Ramiona wyposażone są w gumowe nakładki chroniące szkło. Naczepy mają również układ czujników kontrolujących siły docisku unieruchamianych na czas transportu szklanych tafli. Konieczność unieruchomienia ciężkich i wysokich tafli szkła jest podyktowana zarówno troską o sam ładunek, jak i bezpieczeństwo poruszającego się zestawu (niekontrolowane przemieszczenie się wielotonowego ładunku mogłoby doprowadzić do utraty stabilności toru jazdy naczepy i całego zestawu). Zastosowanie demontowanej podłogi pełniącej jednocześnie podstawę wymiennego stelaża transportowego pozwoliło na uzyskanie zarówno wysokiej przestrzeni ładunkowej, jak i obniżenie środka ciężkości naczepy.
Cechą charakterystyczną wszystkich naczep typu inloader jest funkcja samodzielnego załadunku i wyładunku wymiennej podłogi wraz ze stelażem transportowym. Jest to możliwe dzięki połączeniu funkcji wysuwanej podłogi i zastosowaniu niezależnego zawieszenia wszystkich kół na wahaczach wzdłużnych i miechach powietrznych. Taki układ zawieszenia pozwala na obniżenie podwozia do takiego poziomu, aby wymienna podłoga ładowni oparła się bezpośrednio na podłożu. Po otwarciu tylnej burty i zwolnieniu rygli wystarczy z niewielką prędkością odjechać zestawem, pozostawiając podłogę naczepy wraz ze stelażem transportowym i ładunkiem. Jako że tylna burta stanowi element nośny spinający przestrzenną strukturę nośną naczepy, to może być ona otwarta jedynie podczas operacji załadunku i wyładunku. Możliwość załadunku i wyładunku bez konieczności korzystania z zewnętrznych urządzeń przeładunkowych to kolejna zaleta naczep typu inloader. Wyeliminowanie dodatkowych urządzeń przeładunkowych nie tylko ogranicza możliwość uszkodzenia ładunku, ale i oznacza niższe koszty tego typu operacji.
Rozwój konstrukcji naczep typu inloader w ostatnich latach koncentruje się przede wszystkim na redukcji ich masy własnej, a tym samym podniesieniu ich maksymalnej ładowności. Producenci początkowo ograniczali liczbę stalowych elementów konstrukcji, zastępując je elementami wykonanymi ze znacznie lżejszych stopów aluminium. Tego typu zabiegi pozwoliły na zmniejszenie masy naczep o kilkaset kilogramów, jednak konstruktorzy sukcesywnie dążyli do opracowania modeli naczep o strukturze nośnej w całości wykonanej z aluminium. Dzięki zastosowaniu tego materiału udało się uzyskać masę własną wynoszącą tony. Jest to o około tonę mniej niż w przypadku najnowszych lekkich odmian naczep stalowych wykonanych z lżejszych wysokowytrzymałych gatunków stali.